Column 1

geplaatst vrijdag 20 oktober 2006 om 00:00:00 op Schaatspeloton.nl

Femke Roemer schaatst marathons in het regionale 6-banentoernooi in het Westen van Nederland. Daarnaast is de 23-jarige actief in de baancompetitie van Amsterdam. In de toekomst wil Femke Roemer graag landelijk marathons proberen te gaan rijden. Dit seizoen zal zij voor Schaatspeloton.nl haar belevenissen in de regionale marathon in woord zetten. Ook zal zij aandacht besteden aan bekende van haar die dit seizoen hun debuut beleven op de landelijke marathon. De eerste column van Femke Roemer zal vrijdag 20 oktober geplaatst worden op Schaatspeloton.nl.

Het is aan de vooravond van de marathoncompetitie. Ik ben bij mijn vriend. Er hangt een ietwat nerveuze spanning in de lucht. Mijn vriend loopt zenuwachtig heen en weer. Als ik hem vraag of hij in spanning zit voor zijn eerste wedstrijd bij de landelijke B-rijders, schudt hij ontkennend zijn hoofd. Desondanks besluit ik op tijd bij hem weg te gaan, want echt aangenaam wordt het vanwege de wedstrijdspanning niet.

Op de dag zelf ben ik al vroeg in Utrecht. Zelf heb ik Â´s ochtends in Alkmaar nog geschaatst. Maar mijn enkel is nog pijnlijk doordat ik deze een week terug verzwikte.
We zijn vroeg in Utrecht want ik rijd mee met de sponsor van de Finisherploeg. Yvonne (Spigt, red.) krijgt namelijk een nieuw schaatspak. Doordat we er vroeg zijn, gaan we eerst wandelen met de hond (voor mij eerder strompelen wegens mijn pijnlijke enkel). In de bosrijke omgeving achter de ijsbaan lopen de landelijke dames zich al warm. Opvallend is dat Leontien Goesinnen (woonachtig in West-Friesland) tot vlak voor de wedstrijd nog aan het inlopen is. Zelf ben ik altijd ruim op tijd in de kleedkamer om rustig mijn schaatsen aan te kunnen trekken (wat bij mij zorgvuldigheid vergt). Als ik denk, Â´nou Leontien, je moet toch echt de kleedkamers opzoekenÂ´, zie ik haar gelukkig richting ijsbaan lopen. Wat schetste later overigens mijn verbazing? Toen de dames aan het inrijden waren, zag ik als eerste Leontien Goesinnen het ijs betreden!

Mijn rotgevoel over mijn enkel gaat gelukkig over bij het aanschouwen van de eerste wedstrijd. Het is vandaag ook de dag van Yvonne Spigt. Zij maakt namelijk haar opwachting in het landelijke damespeloton. Vorig jaar reed zij nog het Vijfbanen Toernooi, die zij domineerde met haar ijzersterke sprint. Ik spreek haar vriend en haar ouders langs de kant, die haar komen aanmoedigen. De familie Spigt is opgegroeid met sport. Er zijn vier (fanatieke) zussen, die allemaal op hoog niveau sporten. De oudste, Jannitta, is een bekende naam in het skeelerpeloton. Ook zij schaatst landelijk. De twee andere zussen schaatsen en skeeleren eveneens. Zelf schaats en skeeler ik met hen wedstrijden.
YvonneÂ´s vriend vertelt me dat Yvonne behoorlijk zenuwachtig is. Hij vervolgt met dat zij het liefst niet van start was gegaan.
Ik zie Yvonne inmiddels inrijden. Zij rijdt in haar nieuwe knaloranje Finisher pak. Uiterlijk is er niets van die zenuwachtigheid te bespeuren. Zij komt nog even naar ons toe om haar kleding te laten zien, onder het goedkeurend oog van sponsor Aard. Yvonne zegt dat het haar doel is om het peloton bij te houden. Met West-Friese nuchterheid zegt ze:Â´nÃ´h, ik zie wel hoe ver ik kom`. Maar haar vastberadenheid kennende, zal ze er alles aan doen om de wedstrijd uit te rijden.

Het startschot heeft geklonken en de dames knallen weg. Ik zie een paar meiden waarmee ik afgelopen zomer heb geskeelerd, onder andere Kim, Kimberly, Birgit en Maurine (Van Duivenvoorde, Muusse, Witte en Kroon, red.) er goed tussen zitten. Yvonne zit al snel in het midden van het peloton. Op een gegeven moment gaat ze zelfs heel brutaal naar voren. Als er een gaatje valt zit Yvonne aan de goede kant.
Het peloton blijft echter de gehele wedstrijd bij elkaar. Er zijn diverse ontsnappingspogingen, van Gretha Smit en Annelies Passchier. Dan zijn er nog dertig rondjes te gaan. Yvonne zakt langzaam naar achteren. Als ze er nu maar niet af moet! Haar vader zegt echter dat als Yvonne het dertig rondjes (de helft) bij kan houden, ze de wedstrijd uit kan rijden. Nu nog twintig rondjes te gaan. Yvonne zit in de staart van het peloton. Haar vriend bijt zenuwachtig op zijn lip. Opeens zijn er nog maar tien rondjes te gaan. Wij zuchten van opluchting en ook verbazing. Want Yvonne rijdt haar eerste wedstrijd gewoon uit! Zij zit er wel flink doorheen. Met haar handen op haar knieÃ«n voltooid ze de laatste rondjes. Met een vermoeide edoch brede glimlach komt Yvonne over de streep. Zij wordt 27e. Dit belooft nog wat!

Na het aanschouwen van een mooie wedstrijd van de mannen van de lange adem, de topcompetitie, komen de BÂ´s aan de beurt. Ook mijn vriend rijdt boven verwachting goed.
Hij zei van tevoren tegen mij dat het waarschijnlijk erg hard zou gaan. Of hij het uit zou rijden wist hij niet. Ik had geen verwachtingen. Dat was een verkeerde inschatting. Hem kennende kon hij zich tijdens de wedstrijd niet inhouden. Na enkele ontsnappingspogingen wordt hij uiteindelijk in de massasprint zevende. Opgetogen rijden we naar huis. De zenuwachtigheid is in geen velden of wegen meer te bekennen. Hoewel, de volgende wedstrijd nadert alweer met rasse schredenâ¦â¦â¦

Alle Columns van Femke Roemer:

Column 1 (20 oktober 2006)
Uitdagingen (3 november 2006)
Teleurstellingen (17 november 2006)
Levensstijl (1 december 2006)
Techniek en vrouwen (15 december 2006)
Er bekaaid vanaf komen (29 december 2006)
De (on)macht van regels (12 januari 2007)
De magie van natuurijs (26 januari 2007)
Sport op zijn hoogtepunt (9 februari 2007)
Sportstad Amsterdam (23 februari 2007)
Laatste marathon (9 maart 2007)
Tussentijd (23 maart 2007)