De (on)macht van regels

geplaatst vrijdag 12 januari 2007 om 00:00:00 op Schaatspeloton.nl

Femke Roemer schaatst marathons in het regionale 6-banentoernooi in het Westen van Nederland. Daarnaast is de 23-jarige actief in de baancompetitie van Amsterdam. In de toekomst wil Femke Roemer graag landelijk marathons proberen te gaan rijden. Dit seizoen zal zij voor Schaatspeloton.nl haar belevenissen in de regionale marathon in woord zetten. Ook zal zij aandacht besteden aan bekende van haar die dit seizoen hun debuut beleven op de landelijke marathon. De eerste column van Femke Roemer zal vrijdag 20 oktober geplaatst worden op Schaatspeloton.nl.

Amsterdam. Zondagochtend 7 januari. De dag van het Nederlands Kampioenschap voor de marathon. Het waait. Het is nog droog, maar niet later begint het te regenen. Het publiek stroomt al toe. Zelfs bij de B-rijders staat er best wat publiek. Met een groepje mensen zijn wij er om onder andere Jouke Hoogeveen aan te moedigen. Het is 10.00 uur. De B-rijders stellen zich op bij de start. Het volkslied weerklinkt. Daarna het startschot.

Een dag eerder. De zorgzame en charmante vriendin (ik) van Jouke heeft een uitgebreide koolhydraatrijke pastamaaltijd gekookt voor hem. Daarna worden zijn benen gemasseerd.
De schaatsen worden geslepen (niet door mij, gezien mijn column âvrouwen en techniek"â¦). Nieuwe veters in de schaatsschoenen. De tas is ingepakt. Het ontbijt voor de volgende ochtend staat al klaar. Het bed wordt vroeg opgezocht. De voorbereiding van Jouke lijkt goed.
De voorbereiding was de hele week al bezig. Hoewel oud en nieuw er tussen zat en er toch de nodige alcohol in het lichaam is gegoten, had hij de rest van de week, de trainingen en alles, zorgvuldig gekozen. Om op scherp te staan voor het Nederlands Kampioenschap.

Zondagochtend 7 januari 8.00 uur. Met de muziek van Eels stouwt Jouke zijn ontbijt naar binnen. Hij zegt nu al misselijk te zijn. Hij biecht op ook nauwelijks geslapen te hebben. Goh..ik heb geslapen als een roos. Ook het ontbijt smaakt mij goed. Op de fiets naar de ijsbaan toe is Jouke wat stil. De misselijkheid neemt toe. Daar aangekomen begroet hij zijn ploegmaten. Die vertellen hem dat hij gebombardeerd is tot kopman. De spanning is voelbaar in de lucht. Wat ben ik blij dat ik zelf niet hoef. Relaxt zit ik aan de cappuccino. Even later blijkt dat Jouke zijn ontbijt c.q de spanning niet langer binnen kon houden.

Zondagochtend 7 januari. 10.00 uur. Het startschot voor de B-rijders heeft net geklonken. Een paar ronden gereden. Dan wordt Jouke's naam omgeroepen; âwilt Jouke Hoogeveen zijn transponder aan de jury laten zien?' Verwarring onder degenen waarmee ik de wedstrijd kijk. Even later moet Jouke de wedstrijd staken. Hij is zijn transponder vergeten om te doen. Weg kampioenschap. Regels zijn regels.

Regels zijn regels? Waar ik me over verbaas is dat als de transponder-regel zo strikt moet worden nageleefd hoe het komt dat het pas tijdens de wedstrijd ontdekt wordt. Bij landelijke skeelerwedstrijden is de transponder ook verplicht. Daar moet voor de wedstrijd elke rijder individueel over de startlijn, om te controleren of de transponder het doet. Als de rijder de transponder dan niet om heeft kan er nog aan gedacht worden. Zelf ben ik ook een keer mijn transponder vergeten, maar dat was een skeelerwedstrijd van de Oomssportcup. Wat minder professioneel dan een landelijke skeelerwedstrijd. Ik werd gelukkig nog in de uitslag opgenomen. Maar Jouke moest de wedstrijd staken. Net als Sjoerd Huisman een keer overkwam. Het is natuurlijk de eigen verantwoordelijkheid van de rijder, maar nu wordt in feite alle verantwoordelijkheid omtrent deze regel bij de rijder zelf gelegd. Er zijn ook andere mogelijkheden, zoals van tevoren goed controleren door de jury, of de rijder door laten rijden en na afloop kijken of de rijder gediskwalificeerd wordt, of dat de ploegleider vanaf de kant een extra transponder kan aangeven? Ik heb me laten vertellen dat Jan Maarten Heideman een keer zijn transponder vergeten was, toch door mocht rijden en die wedstrijd ook won. Stel dat hij de wedstrijd moest staken, dan was het wedstrijdverloop er behoorlijk door beÃ¯nvloedt.

Zondagmiddag 14 uur. De A-rijders rijden hun rondjes op een woestwaaiende en hevig verregende Jaap Eden baan. Ik kijk samen met Jouke de wedstrijd op televisie. Gelukkig is de meeste teleurstelling alweer geleden. Dan horen we op de televisie de omroeper zeggen dat door de flinke regen het transpondersysteem niet meer werktâ¦ Gelukkig kan toch iedereen in de uitslag opgenomen worden.

Alle Columns van Femke Roemer:

Column 1 (20 oktober 2006)
Uitdagingen (3 november 2006)
Teleurstellingen (17 november 2006)
Levensstijl (1 december 2006)
Techniek en vrouwen (15 december 2006)
Er bekaaid vanaf komen (29 december 2006)
De (on)macht van regels (12 januari 2007)
De magie van natuurijs (26 januari 2007)
Sport op zijn hoogtepunt (9 februari 2007)
Sportstad Amsterdam (23 februari 2007)
Laatste marathon (9 maart 2007)
Tussentijd (23 maart 2007)