Natuurijs

geplaatst vrijdag 19 februari 2010 om 10:32:21 op Schaatspeloton.nl

Kimberly Muusse is een 23-jarige marathonschaatsster en studente. Uitkomend voor het Team Hoolwerf Heiwerken van Neeke Smit probeert Kimberly Muusse ook dit seizoen weer de balans te vinden tussen de factoren die nodig zijn om top te kunnen presteren. Hierdoor hoopt ze haar wens, het behalen van een podiumplek, te kunnen verwezenlijken. Naast het schaatsen studeert Kimberly Muusse aan de Vrije Universiteit van Amsterdam. Na in 2007 een bachelor Psychologie te hebben behaald wil ze komend jaar af studeren als bewegingswetenschapper. Daarna wil ze beide studies gaan combineren in sportpsychologie om zo in de toekomst topsporters mentaal te kunnen gaan begeleiden. Vanaf vrijdag 2 oktober zullen de bezoekers van Schaatspeloton.nl om de week de ijsbeleving en de visie over het sporter-zijn van Kimberly Muusse kunnen lezen in haar columns.

Het is niet echt de pijn. Daar zijn we op ingesteld. Tijdens de koers spreek je alle figuren uit de hemel aan als je een bidonnetje mist. En als je in een scheur ligt, dan doe je alles behalve lachen. Janken. Zoals Jannes meerdere malen verwoordt: "Schreeuwen om je moeder". Ook ik heb geschreeuwd om mijn moeder. Op mijn eerste wedstrijd in Oostenrijk werd ik gevolgd door het thuisfront. We draaiden het grote meer op en ik wist dat de camera onder de brug mij had gezien. Ik wist dat mijn ouders mijn rug konden zien en dat zij zaten te wachten totdat de voorkant weer in zicht kwam. Vlak voor de camera's hield ik het niet meer. Janken als een klein kind. Ik wil niet meer….

Daar komt nog bij dat je de mensen ook niet zo goed meer herkend. Ze zijn ineens… vierkant geworden. Dikke lagen kleding. Dus komt het in het begin weleens voor dat je achter de verkeerde aanrijdt. Als je er eenmaal achter bent voel je je niet bepaald… slim.

Ook verveel je je dood onderweg. Je moet op de scheuren letten jaja. Toch zie ik dames trucjes uitvoeren om het gezellig te maken. Ik neem altijd een kauwgompie om me niet te vervelen. Sommige dames zingen liedjes. De autisten onder ons tellen misschien de scheuren. Anderen proberen de poppen langs de kant te herkennen en zwaaien af en toe. Weer anderen proberen gevallen bidons te grijpen om terug te geven aan de dame die hem verloor. Sommigen doen een bakkie koffie onderweg. Anderen proberen een plas te lossen zonder te morsen.

Het gekke is dat we een beetje vreemd emotioneel gedrag gaan vertonen. Vorig jaar in Zweden was ik ook zo lekker bezig. Ik bedankte mijn ploegleider elke ronde voor het drinken dat mij aan werd geboden. Ik vond alles en iedereen zeer schattig. Toen ik zwaar op me bek ging werd er op me gewacht. Dat vond ik heel attent. Het jaar daarvoor op de 200 in Oostenrijk vond ik alles écht heel komisch. Haha mijn ploegmaat mist haar tasje. Haha me bidon valt op de grond. Haha mijn andere ploegmaat pakt hem op en gooit hem naar me toe. Haha ik ging net op me bek en ben nu zeiknat van het water. Haha haar gellie is ontploft in haar zakje. Haha der hele kont zit onder. Haha het bevriest een beetje.

Totdat er een race komt waarbij je niets voelt. Waarbij je niet let op tekens van je omgeving. Waarbij je niets anders hoort dan alleen je ademhaling. Je focust je op scheuren en je raakt in een soort trance. Het lijkt dan of ik de dingen die ik denk, hardop tegen mezelf zeg. Niemand hoort het. Fouten wil je geen tweede keer maken. Je maakt ze niet. Bij het begin van de race doet je gezicht pijn. Nu.. voel je er niets meer van. Je wilt een bidonnetje nemen. Jammer, hij is bevroren. De volgende ronde maar een nieuwe pakken. Je probeert een bevroren koek af te bijten. Het lukt. Krak. Ik weet het niet. Zullen mijn voortanden er uitgekinkeld zijn? We zien het wel. Kortom. Als er een aap over het ijs was gerend dan had ik het waarschijnlijk niet gemerkt. Ik was met mezelf bezig. Als je zo in jezelf gekeerd kunt zijn is het bijna eng.

Na afloop is het anders. Dan kun je je emoties niet meer in bedwang houden. Soms komt dan alles tegelijk of wordt er iets heel erg versterkt. Je kunt bijvoorbeeld uren gaan janken. Je kunt je rug beginnen te haten. Meestal neem je jezelf voor om nooit meer zoiets te doen. Soms word je boos op je schaatsen en wil je ze een week niet meer aantrekken. Ik kon in Zweden, na afloop, alleen nog maar stralen. En gelukkig beleefde ik het moment heel bewust mee. Door mijn ploeg en het thuisfront waarmee ik het kon delen. Alleen, achteraf, is het wel veilig allemaal? Je schaatst, je voelt niets meer. Je gezicht bevriest. Je tenen zouden eraf kunnen rotten. Een ander wordt opgesloten als hij voor de leuk van een flat afspringt. Zijn wij niet een gevaar voor onszelf? Hmm….

Misschien is nog wel het meest krankzinnige ervan dat je er met de tijd stiekem een sympathie voor begint te krijgen. Al die kut kilometers. En je begint die dolle Fries te waarderen. Wat zou er mooier zijn dan een zware koers op eigen bodem?

Alle Columns van Kimberly Muusse: