Als thuiskomen

geplaatst vrijdag 11 december 2009 om 10:19:50 op Schaatspeloton.nl

Kimberly Muusse is een 23-jarige marathonschaatsster en studente. Uitkomend voor het Team Hoolwerf Heiwerken van Neeke Smit probeert Kimberly Muusse ook dit seizoen weer de balans te vinden tussen de factoren die nodig zijn om top te kunnen presteren. Hierdoor hoopt ze haar wens, het behalen van een podiumplek, te kunnen verwezenlijken. Naast het schaatsen studeert Kimberly Muusse aan de Vrije Universiteit van Amsterdam. Na in 2007 een bachelor Psychologie te hebben behaald wil ze komend jaar af studeren als bewegingswetenschapper. Daarna wil ze beide studies gaan combineren in sportpsychologie om zo in de toekomst topsporters mentaal te kunnen gaan begeleiden. Vanaf vrijdag 2 oktober zullen de bezoekers van Schaatspeloton.nl om de week de ijsbeleving en de visie over het sporter-zijn van Kimberly Muusse kunnen lezen in haar columns.

Ik parkeerde de pooierbak van me moeder helemaal vooraan. Gelukkig was er nog een plekje. De vorige keer waren autoradio en TomTom gejat. Natuurlijk, wie laat dat ook in de auto liggen. Ja. Ik.
Er is 1 parkeerplekje voor het hek, net iets breder dan de rest, het enige plekje in Amsterdam waar je goed je HUMMER neer kunt zetten geloof ik. Ik had geen HUMMER bij me, wel 3 keer tien cent voor in de parkeermeter.

Ik liep het hek door maar bleef alweer vastzitten met mijn nieuwe, buiten proporties, maar zeer fijne, Hoolwerf tas. Ik liep te kloten met dat hekkie en moest erom lachen. Als vanouds. Eenmaal het hek door haalde ik diep adem. De rubberen loper was al voor me uitgelegd en ik liep richting het aquarium (glazen kleedruimte). Daar stopte ik 50 cent in het kluisje (autoradio). We weten allemaal dat er weleens wat kwijt is geraakt in de kleedkamer.

Ik liep verder naar het kleedhok en maakte gebruik van de eeuwig gore wc. Hoelang je ook wegblijft, na zoveel jaren ruikt het er nog steeds hetzelfde. Na alle jaren gaat het wc papier nog steeds moeilijk van de rol. Maar al deze oncharmante zaakjes vallen in het niet bij het gevoel die ik krijg als ik er ben. Het is heus niet dat ik kick op vieze luchtjes. Maar of het nu regent, waait, sneeuwt of hagelt, Amsterdam straalt een eeuwige kalmte aan haar rijdsters en de mensen die er komen zijn puur.

Ik rende achter de baan langs. Ik kwam langs het "zoenhok", waar geen jongen meer op mij stond te wachten. Ik rende onder de bomen die me altijd een veilig en droog gevoel boden tijdens het inlopen. In mij kwamen wat jeugdherinneringen naar boven. Hoe ik met twee andere meiden op zaterdagavond voor de training altijd door die bossies heen liep te rennen. Om de andere clubgenoten eens lekker te bekijken of van weg te rennen. Maar aan het einde van het inloop pad bleef ik staan. Want ik werd begroet door een immense en zeer sjieke jury hok.

En terwijl ik rekkie-strekkie deed langs de baan keek ik naar de schaatsers en schaatserinnen die hun best deden om door de bocht heen te rammen. Ik kijk nog steeds graag naar de techniek van andere mensen. Hoe doen zij het? Hoe ziet hun beweging eruit.

Toen het eindelijk tijd was voor de training stonden de mannen uit Volendam al te lachen en grappen over mijn pak te maken. Maar stiekem waren ze blij dat ik er weer was. Dat weet ik doordat ik dan meestal een opmerking hoor over dat ik te klein ben om ze uit de wind te houden.
Cees kwam met 1 van mijn meest angstaanjagende trainingen. YES. Het eerste blok overleefde ik. De tweede moest ik afhaken. Toen ik me boos omdraaide zag ik dat het niet zo raar was: Youri aan kop, Becker liet het achterkant van ons minipeloton zijn lange slagen zien. Daarna kregen we nog wat tempootjes om het af te leren. Waarbij ik me verbaasde over de stiekeme trainingen van één van de Volendammers die me nog ff lekker aan stront reed op de eindstreep.

Het was een fijn tafereel. De week erop zocht ik mijn heil in het voor mij tweede thuis, Hoorn. Hoewel ik al eerder heb geklaagd over de karaktereigenschappen van de Westfriezen, hoor ik er nu al bijna bij. Tenminste ik doe hard mijn best om te integreren. Ik heb al heel veel duurritjes gedaan om die kleine rotdorpjes te leren kennen. Ik probeer me te concentreren als het weer eens over de kermis gaat. Ik doe net alsof ik weet waar ze het over hebben als het over het "eerste deuntje" gaat. Voor hen die het ook niet weten. Dat doen ze daar volgens mij op maandagochtend om een uurtje of 11 als de kermis begint. Ik dacht dat ze dan misschien met zijn allen gingen fietsen ofzo, maar het heeft met bier te maken.

Maar in Hoorn heb ik het ook prima naar me zin. Totdat ik deze week de baan op liep. Ik ritselde mijn Guess portemonneetje uit mijn tas voor het kaartje. De controlemeneer vroeg "Ben je voor het kunstrijden?". Ik werd kwaad en mompelde iets in de trant van "Wat denk je zelf? Zie ik er zo uit?" Terwijl ik richting de kleedruimte liep voelde ik me alsof ik ernstig niet serieus werd genomen. Eenmaal in de kleedkamer pakte ik mijn twee euro om een kluisje te huren. Ik vroeg of er nog iemand wat in het kluisje wilde doen. De dames vielen stil en keken me een beetje vreemd aan, daarna zag ik ze stiekem lachen. "Oh ja ze komt uit Amsterdam".

Alle Columns van Kimberly Muusse: