Een Idool

geplaatst vrijdag 30 oktober 2009 om 14:37:05 op Schaatspeloton.nl

Kimberly Muusse is een 23-jarige marathonschaatsster en studente. Uitkomend voor het Team Hoolwerf Heiwerken van Neeke Smit probeert Kimberly Muusse ook dit seizoen weer de balans te vinden tussen de factoren die nodig zijn om top te kunnen presteren. Hierdoor hoopt ze haar wens, het behalen van een podiumplek, te kunnen verwezenlijken. Naast het schaatsen studeert Kimberly Muusse aan de Vrije Universiteit van Amsterdam. Na in 2007 een bachelor Psychologie te hebben behaald wil ze komend jaar af studeren als bewegingswetenschapper. Daarna wil ze beide studies gaan combineren in sportpsychologie om zo in de toekomst topsporters mentaal te kunnen gaan begeleiden. Vanaf vrijdag 2 oktober zullen de bezoekers van Schaatspeloton.nl om de week de ijsbeleving en de visie over het sporter-zijn van Kimberly Muusse kunnen lezen in haar columns.

Zij schaatste en ik wilde schaatsster worden. Toch vond ik haar verder niet zo'n bijzonder persoon. Want was zij ook niet gewoon iemand die het leuk vond om een rondje hard te schaatsen. Ik vond het maar stom om een idool te hebben. Idolen zijn ook maar mensen. Dan moet ik toegeven dat ik natuurlijk wel een man had waarvan ik misschien wel fan van wilde zijn: Tom Prinsen. Al weet ik niet of dit vanwege zijn schaatskunsten was, want er zat een leuk koppie op. Maar goed, ik was toen 15 of zo. Daarna was het over. Toch had ik een stereotype van een schaatser. En ik had daar weinig van weg als stadse meid. Ik dacht dat ik maar in Friesland moest gaan wonen en een kerel aan de haak moest slaan die van koeien hield. Eigenlijk is het allemaal zo'n onzin dat ik waarschijnlijk wel kan zeggen dat ik nooit een idool heb gehad.

Op een gegeven moment was ik 19 en moest ik toch eens volwassen worden. Maar wat ik wilde zijn dat wist ik eigenlijk nog niet. Ik begon om me heen te kijken en kreeg het in me kop om marathons te gaan schaatsen. Mijn ouders wisten niet of dat een slimme zet van me was. Maar ja was mijn vader niet het voorbeeld van een harde werker die liet zien dat je alles kunt bereiken? Was mijn moeder niet diegene die altijd zei dat ik wat in mijn mars heb. Ik kreeg het hoog in mijn bol nadat ik het NK in Alkmaar aanschouwde. Een waar gevecht, waar ik Smit met de titel aan de haal zag gaan. Het peloton was meerdere malen aan gort geslagen. Dát wil ik ook.

Het volgende jaar reisde ik heel Nederland af, reed ik tot aan december 0 marathonwedstrijden uit en stond ik met minder dan 10 ronden alweer onder de douche. Er werd nog weleens gelachen om mijn overmoedige acties. Laat me maar zei ik. In de tussentijd werd ik getraind door Cees Lissenberg, die heilig in me bleef geloven. Het was zwaar. De uren werden gevuld met ronden en ik reed tussen de B's en de A's.

Wat ik nog goed voor me zie is dat Peter van Niekerk meetrainde. Hij had zo een moeilijke slag dat ik het uit mijn tenen moest halen om hem te volgen. Op een gegeven moment reed er een langebaanpiemel tegen hem aan. Peter draaide zijn kop om. Ik zag hem denken. Hij trok een nonchalante spurt en waande zich door ons trainingspelotonnetje heen. Hij reed op de jongen af en gaf hem een ‘duwtje' (in de goede) richting de buitenbaan. Ik kon alleen maar kijken. Jezus, wat handig als je goed kunt schaatsen.

Het gemak waarmee Hans Pieterse nog eens op de trainingen verscheen en over het Jaap Eden ijs gleed was een ware kunst voor me en de slagen van Becker leken onmenselijk lang.
John van Dijk trainde ook mee. Hij zorgde altijd dat ik er weer tussenkwam als ik erdoor heen zat. Soms kreeg ik een duwtje in de rug, zodat ik er wat sneller bijkwam. Stiekem zorgde hij voor een goed verloop van de training. Af en toe brak hij de groep in tweeën om snel van minder snel te onderscheiden. Meestal omdat ik, plus nog een aantal van mijn kaliber, bijna over de tong heen schaatsten.
Ook Youri Lissenberg was vaak te vinden op de dinsdagmiddag. Hij rijdt vlak op de klok door de binnenbaan van Amsterdam. De rest volgde.

Op de dinsdagmiddag kreeg ik eindelijk mijn idolen.

En het werd me duidelijk dat ik heus geen boerin hoefde te zijn om een potje te schaatsen en ook is het niet erg dat ik geen reet Fries versta.

Mijn voorbeelden stonden vlak voor me neus.

Alle Columns van Kimberly Muusse: