Bedoel je een krultang?

geplaatst vrijdag 27 november 2009 om 08:46:50 op Schaatspeloton.nl

Kimberly Muusse is een 23-jarige marathonschaatsster en studente. Uitkomend voor het Team Hoolwerf Heiwerken van Neeke Smit probeert Kimberly Muusse ook dit seizoen weer de balans te vinden tussen de factoren die nodig zijn om top te kunnen presteren. Hierdoor hoopt ze haar wens, het behalen van een podiumplek, te kunnen verwezenlijken. Naast het schaatsen studeert Kimberly Muusse aan de Vrije Universiteit van Amsterdam. Na in 2007 een bachelor Psychologie te hebben behaald wil ze komend jaar af studeren als bewegingswetenschapper. Daarna wil ze beide studies gaan combineren in sportpsychologie om zo in de toekomst topsporters mentaal te kunnen gaan begeleiden. Vanaf vrijdag 2 oktober zullen de bezoekers van Schaatspeloton.nl om de week de ijsbeleving en de visie over het sporter-zijn van Kimberly Muusse kunnen lezen in haar columns.

Een paar kleine voorbeeldjes. Als ik een Ikea kast in elkaar zet als mijn zwager mee kijkt. Lijkt het niet te lukken om die verrotte spijkertjes er recht in te timmeren. Hoe moeilijk kan het zijn?
Zo kan ik nooit het juiste gereedschap vinden als mijn pa erom vraagt. Ik weet waarvoor je welk gereedschap gebruikt, maar hij heeft het geduld niet om te laten zien wat hij aan de hand haalt. Hij noemt dan een of andere tang en raakt behoorlijk geïrriteerd als ik met de verkeerde aan kom. Natuurlijk ligt dat volkomen aan zijn vrouwvriendelijke beschrijving: Ja, een blauwe, met een platte voorkant, misschien is het wel een rode. En in de gereedschap bak liggen natuurlijk heel veel blauwen en roden.

Vroeger was ik vaak te vinden in de loods bij mijn opa. Voor zijn verjaardag heb ik een speciaal hamer-ophang-systeem bedacht. Vol trots liet ik het aan mijn neefje zien. Laat opa nu net twee mooie speciale hamer-ophang-systemen voor zijn verjaardag krijgen. Natuurlijk beweert mijn nu-grote neef dat ik het idee van hem heb gejat. Maar dat ik (meisje ik) dat nog weleens bedacht zou kunnen hebben wil de familie niet toegeven.

Een paar weken terug was het zover, ik reed lek. Ik denk dat ik zolang ik mijn wilie (racefiets) heb, ik geen lekke band heb gehad. Bandjes omwisselen vond ik daarom ook een ware mannentaak. Ik heb er zelf geen geduld voor. Die rubber bandjes meuren een uur in de wind. En eigenlijk is het wel leuk om een man te zien die hem speciaal voor jou omwisselt.

Begrijp me niet verkeerd. Ik ben dol op smeer aan me handen. Zonder pardon veeg ik mijn zwarte fikken aan mijn nieuwe jeans. Ik sta mijn skeelerwielen na een regenbui zorgvuldig te boenen met mijn pasgelakte nagels. En zonder twijfel leg ik mijn ketting er weer op als ik geen zakdoekie of takkie kan vinden. Het enige is, ik heb nog nooit een bandje geplakt of gewisseld.

Nu dacht ik ook dat een nieuw bandje niet echt veel werk zou zijn en dat ik (denkend dat ik toch een redelijk IQ heb) dat wel even zou kunnen doen. Vol goede moed haalde ik de oude eruit. Ik friemel wat met van die ijzeren gevalletjes en leg de nieuwe er weer netjes in. Prima.

Eenmaal opgepompt, of eigenlijk, zo ver is het niet eens gekomen. Hij was lek. Oh ja even voelen nog een keer aan de binnenkant. Shit. Bloed aan mijn hand. Stukje glas. De dader. Ik piel het eruit. Ach dom foutje kan iedereen gebeuren. Vervolgens zijn de bandjes op. Dus ik pik er 1 bij vaders uit het tassie. Die komt er met een beetje geluk pas volgende zomer achter, als ik op een warm en tropisch vakantieoord lig. Wederom LEK.

Okey nu ligt het dus echt aan mij. Het gevolg: pa heeft de band maar vervangen, nadat hij heel hard moest lachen omdat ik het nog steeds niet kan.
Ik weet dat ik niet zo handig ben als menig man, maar zomers ben ik de enige die een schone fiets heeft. En dat is niet omdat hij geel is. Ik poets de mijne gewoon graag, in tegenstelling tot de anderen. Maar natuurlijk heb ik geen verstand van afmontages van de fietsen. Terwijl ik er wel stoer bij loop met mijn Wilier'tje die puik is afgemonteerd.

Nadat ik de goddelijke machten van de Man uit het hoge noorden leerde kennen, moesten alle schoenen vervangen worden. Want ja ik schaatste op de zijne ietsje harder. Daar komt nog bij dat je onwijs leuke leertjes kunt uitzoeken. De euries voor twee paar maatschoenen zijn in april 2009 afbetaald. Dan zeg ik er niet bij dat ik op de skeelerschoenen al 2 jaar had gereden. Inmiddels is het tijd voor nieuwe. Al mijn zuurverdiende poen gaat naar schaats of skeeler attributen.

Ik ga zelfs zo ver dat ik een paar gloednieuwe ijzers aanschaf omdat er natuurijswedstrijden gereden moeten worden, dat is wel een geheimpje. Maar terwijl ik dol ben op mijn materiaal, word ik als vrouw toch nooit serieus genomen. Dus niemand die het merkt.

Dat ik vol trots mijn slangenleren schaatsschoentjes showde tijdens de ijsuren bracht me geheel in het ongeaccepteerde gebied. Vol trots verkondigde trainer Peter van Amsterdam, dat ik mij 's avonds op de Weissensee met hele andere dingen bezighoud. Dat als het donkere deken over de meren valt, ik de ijzers eraf haal en mijn naaldhakken erin draai. Om vervolgens zien en gezien te worden in PerDu, onder het genot van een mixje, op mijn slangenleren booties.

Nouja, wij kunnen nog steeds meerdere dingen tegelijk doen.

Alle Columns van Kimberly Muusse: