When I was just a little girl, I asked my mother what will I be

geplaatst vrijdag 8 januari 2010 om 09:58:13 op Schaatspeloton.nl

Kimberly Muusse is een 23-jarige marathonschaatsster en studente. Uitkomend voor het Team Hoolwerf Heiwerken van Neeke Smit probeert Kimberly Muusse ook dit seizoen weer de balans te vinden tussen de factoren die nodig zijn om top te kunnen presteren. Hierdoor hoopt ze haar wens, het behalen van een podiumplek, te kunnen verwezenlijken. Naast het schaatsen studeert Kimberly Muusse aan de Vrije Universiteit van Amsterdam. Na in 2007 een bachelor Psychologie te hebben behaald wil ze komend jaar af studeren als bewegingswetenschapper. Daarna wil ze beide studies gaan combineren in sportpsychologie om zo in de toekomst topsporters mentaal te kunnen gaan begeleiden. Vanaf vrijdag 2 oktober zullen de bezoekers van Schaatspeloton.nl om de week de ijsbeleving en de visie over het sporter-zijn van Kimberly Muusse kunnen lezen in haar columns.

Ik was vrienden met iedereen, de goeien, maar ook de slechteriken. Niet slim, maar wel populair. Het meest indrukwekkende was wel dat ik niet blond was geboren. Ik werd vaak gepest, omdat mijn stopwoord "sorry" was. Ik was het ultieme voorbeeld van eerst doen, dan denken. Mijn pa heeft ook altijd gedacht dat ik tevreden zou worden met een carrière bij de Hema op de onderbroeken afdeling. Waar ik niets op tegen heb, want ik heb op de onderbroekenafdeling van de V&D gewerkt.

Op een lange schooldag na biologieles kwam ik thuis. Kopje thee met mam. Ik onthulde het goede nieuws: "Ik mag gymnasium doen, ma!" Waarop moeders haar lachen in moest houden. Vervolgens, herinner ik, stak ze haar zeer serieuze blik op. "Heb je het wel goed begrepen? Het is vast niet voor jou bedoeld?" Waarop ik haar vertelde dat ik het 3 keer had nagerekend, zelfs met rekenmachine. Ik geloof dat ik dit moment me zo heug, omdat dit het enige moment in mijn hele leven is geweest waarop mijn moeder een keertje niet gelijk had. Toen ik het jaar erop in de gymnasiumklas het hoogste cijfer voor Latijn haalde (9.7), besloot ik dat er voortaan niet meer gesold moest worden met mij. Ik zou mezelf serieus gaan nemen en de rest van de wereld moest dat ook maar eens gaan doen. Ook het schaatsen moest serieus genomen gaan worden. Een zeker perfectionisme kwam in mij naar boven. Alleen het hoogst haalbare.

Na veel gesleur had ik dan toch eindelijk dat diploma behaald en moest ik gaan kiezen wat ik wilde doen met me leven. Vrij simpel: Schaatsster. Al zou je er wel de bakken met geld mee verdienen, het was voor mij niet voldoende. Ik moest voor mezelf wel iets betekenen. Uit verstandelijk oogpunt besloot ik psychologie te gaan studeren. Iets wat me erg interessant leek, al zag ik mezelf nog niet in een kantoor zitten naast zo een leren fauteuil.

Het leek voor mij erg belangrijk iets te doen wat ik leuk vond. Totdat er een college was bij psychopathologie. Als je een sessie wilde kon je je vinger opsteken. Op dat moment kwam ik erachter dat ik met een stel gestoorden colleges had gevolgd. De een had agorafobie, de ander was geloof ik obsessief. Heel precies weet ik het niet meer, want ik was eigenlijk in diepe shock. Er waren wel erg veel mensen die hun vinger hadden opstaken. Wat doe ik hier tussen al die freaks? Niet wetende dat ik ook al zo een kwakzalver aan het worden was, vol empathie en met een ritmisch, begripvol, knikkend hoofdgebaar. Van de 300 studenten die er begonnen in het eerste jaar zag ik met mij nog iets van 50 studenten hun bachelor behalen. En waar de rest was gebleven dat wist ik niet precies. In een gesticht? In de goot? En je dan maar afvragen waar die empathie toch vandaan komt. Inderdaad, het is voor ons zo herkenbaar dat we het begrijpen. Het is net als met een grap. Als je het je goed voor kunt stellen is de grap echt fukking grappig, meestal omdat je jezelf erin herkend. Met die psychologen is dat ook zo. Ze vinden het allemaal erg grappig, want ze herkennen zichzelf er in.

Ik zit hier al die gestoorde studenten wel belachelijk te maken, ik weet dat ik er ook tussen hoor. Vraag me niet waar ik eindig als ik mijn schaatsdromen op moet geven. Daarom leek een vangnet me wel handig. Ik besloot de sportpsychologie in te gaan en mensen te zoeken die nog te redden zijn. Ik kwam er al snel achter dat je geen mensen kunt helpen als je zelf ook fanatiek sport. Je moet de zaken scheiden. Sportend onder de naam d53 en tijdens colleges student 1489771, de nog-net-niet-afgestudeerde-wrijf-het-er-maar-in Kimberly.

Vorig jaar merkte ik na 2 maanden natuurijs hoe dom je wordt als je jezelf alleen maar met de sport bezighoudt. Uit Zweden vandaan rolde ik zo de collegebanken van Seksuologie in. Ik kon geen discussie meedoen en had zelfs de grootste moeite om de anatomie van kutten en piemels uit me hoofd te leren. Het valt allemaal niet mee. Ik schaamde mezelf er ook een beetje voor. Wat heb ik de laatste 2 fukking maanden uitgevoerd? Toen ik erover nadacht kwam ik erachter dat ik de afgelopen 2 maanden alleen met schaatsers had gebabbeld over niet al te intelligente zaken. Zaken waarover ik mijn hersenen moest laten kraken gingen over het wel of niet aandoen van een extra craftshirtje.

Begrijp me niet verkeerd. Ik waardeer mijn leven enorm om de vele plekken die ik mag zien, de mensen die ik mag ontmoeten en de emoties die ik mee mag maken. Toch vraag ik mezelf afstuderende en schaatsende af: hoe productief ben ik nu in werkelijkheid? Ben ik niet ergens in NL voor mijn afstudeeronderzoek, dan zit ik thuis in me pyjama achter de laptop te tikken of rij ik ergens in een strak pakkie rondjes op een ijsbaan. Koffie en pasta zijn niet aan te slepen. Ondertussen stomp ik af en begin met de dag dommer en dommer te worden, of in ieder geval niet veel slimmer, want ik maak tegenwoordig de meest gruwelijke spelfouten. Ik krijg het er benauwd van. Het wordt nu echt tijd dat ik eens afstudeer. Dan ben ik eindelijk officieel slim. Zou ik me dan eens voldaan voelen?

Alle Columns van Kimberly Muusse: