Look a lijk

geplaatst vrijdag 5 februari 2010 om 10:25:37 op Schaatspeloton.nl

Kimberly Muusse is een 23-jarige marathonschaatsster en studente. Uitkomend voor het Team Hoolwerf Heiwerken van Neeke Smit probeert Kimberly Muusse ook dit seizoen weer de balans te vinden tussen de factoren die nodig zijn om top te kunnen presteren. Hierdoor hoopt ze haar wens, het behalen van een podiumplek, te kunnen verwezenlijken. Naast het schaatsen studeert Kimberly Muusse aan de Vrije Universiteit van Amsterdam. Na in 2007 een bachelor Psychologie te hebben behaald wil ze komend jaar af studeren als bewegingswetenschapper. Daarna wil ze beide studies gaan combineren in sportpsychologie om zo in de toekomst topsporters mentaal te kunnen gaan begeleiden. Vanaf vrijdag 2 oktober zullen de bezoekers van Schaatspeloton.nl om de week de ijsbeleving en de visie over het sporter-zijn van Kimberly Muusse kunnen lezen in haar columns.

Mijn ploeggenoten zijn dol op het woordje "graf" en zo spontaan werd ik wakker met eenzelfde gedachte. Ik zag eruit alsof ik uit mijn doodskist was gestapt. Ik weet het inmiddels. Het is de tol die je betaalt. Zeer bevorderlijk voor je liefdesleven, want wie zit er te wachten op sjans van een uitgemergeld lijfje? Maar goed ik ben nu 5 dagen thuis en doe mijn best. Dat brengt me ook een beetje bij de kwestie. Hoewel ik dinsdagochtend mijn uiterste best deed om mezelf te motiveren voor een spijkerbroek en laarzen kreeg ik mijn benen echt niet meer omhoog op station Amsterdam Sloterdijk. Er is niemand die het merkt. Het is een beetje vreemde schijnvertoning.

Voor mijn onderzoek luister ik naar mijn studiegenootje die het interview afneemt. Ik ben eigenlijk te moe om het te volgen, maar doe mijn uiterste best. Ik dwaal weer af naar de koers en voel mezelf nog eens 3 keer sterven. Dat is normaal. Ik zit alleen te wachten totdat ik door elkaar word geschud door mijn kerel en dat hij zegt dat het maar een droom was. Ik beleef die hele koers verdomme 10 keer op een dag en niemand zegt dat het een droom was als ik wakker word. In verwarring bevind ik me dan opeens in een winkel of op het station. Ik had toch het doel om zo vaak mogelijk te sterven en vervolgens te reïncarneren als een snellere en een fittere versie van mezelf? Waar is die fitte ik dan gebleven? En waar is die fukking roltrap gebleven?

2 dagen daarvoor heb ik een uur non stop moeten janken, tranen stroomden maar. Opeens was het over en voelde ik helemaal niets meer. Het is fijn dat je anoniem rond kunt lopen in winkels en over de stations van Amsterdam. Ik geloof dat ik er nog best kalm en emotieloos uitzie. Toch hoop ik niet dat er iemand tegen me begint te praten terwijl ik nog in trance ben, want het zal ietwat labiel overkomen.

In mijn omalijf strompel ik de trap van het station op, omdat de roltrap HELEMAAL aan de andere kant is. Ik merk dat ik het een beetje moeilijk heb met mijn eigen gedrag. Fysiek, mijn benen lopen gewoonweg de verkeerde kant op en af en toe struikel ik als ik langs een muur loop. Geestelijk, ik voel me net een zombie. Als afleiding focus ik mezelf op de echte wereld, de buitenwereld. Het valt me op dat de andere mensen zich eigenlijk ook niet zo normaal gedragen. Een goede tactiek om de dag gezond door te komen.

In de trein naar Breda had ik daar dus ook alle tijd voor. Terwijl mijn studiegenootje en ik een picknick in elkaar flansten in de voorste coupé zei ik tegen mezelf dat ik er bij moest blijven en dat ik mezelf moest betrekken in mijn omgeving. Dat deed ik...

Er zat een meisje té luidruchtig te praten. Ik ergerde me dood aan haar gesprek over marsepeinen roosjes. Schuin rechts, aan de andere zijde van het pad, zat een jongen. Hij viel op omdat hij zo hard zijn neus snoot. Ik begon mezelf af te vragen uit wat voor monster zo een geluid moest komen. Het viel wel mee, het was geen monster. Alhoewel, zijn zakdoek was keihard van snot van gisteren. Ik werd er onpasselijk van. Vervolgens stapte er een donkere man in. "Ik ben geen junk. Ik ben geen alcoholist. Ik geloof in Jezus. Geef me wat geld." Mijn dag kon niet meer stuk. Vervolgens liep er een meisje langs dat zichzelf behoorlijk toegetakeld had met een zwarte eyeliner. Ik kon het wel waarderen dat ze zich verborgen hield voor de buitenwereld. Want als ze zich zo voelt als ze zich kleedt, dan hoeven we het allemaal niet te weten. Ze droeg een masker.

Net als ik. Net als zoveel andere mensen...

Alle Columns van Kimberly Muusse: