Is marathonschaatsen dan toch oorlog?

geplaatst maandag 1 februari 2016 om 09:29:36 op Schaatspeloton.nl

Haijo van der Werf is 62 jaar, woont in Landsmeer en heeft zichzelf het schaatsen geleerd op een sloot naast zijn ouderlijk huis. Het schaatsen is hem door zijn Friese voorouders in zijn genen meegegeven. Pas op zijn dertigste is hij op de Jaap Edenbaan gaan trainen. In het dagelijks leven is Haijo werkzaam als Business Development manager in de Offshore. Hij rijdt al 30 jaar marathons. Zijn voorkeur gaat uit naar natuurijs. Hij heeft dan ook meegedaan aan diverse klassiekers, twee Elfstedentochten en heeft vanaf 2009 (Oostvaardersplassen) geen enkele NK op natuurijs gemist. In 1998 was hij Amsterdams kampioen bij de Masters en vorig jaar won hij de Flevobokaal. Momenteel rijdt hij nog steeds mee als veteraan onder de veteranen in de competitie van de M1 in Amsterdam en het 6-Banentoernooi. Marathonschaatsen is een sport voor doorzetters, vallen en opstaan. Daar zullen zijn meeste stukjes over gaan.

Ik moet zeggen voor mij is het ook geen afstand waar je me een plezier mee doet. Des te meer respect voor de winnaars. Het is wel niet hetzelfde als de echte Elfstedentocht maar toch, het zijn wel 200 kilometers. De winnaars zijn ook lang niet altijd de rijders die getipt worden. Vorm van de dag, gevoel voor natuurijs, souplesse, kwaliteit, kracht en uithoudingsvermogen komen boven drijven tijdens zo'n wedstrijd en… ik denk dat je snoeihard voor jezelf moet zijn. Een aantal van deze rijders ken ik van nabij en elke keer blijkt weer dat ze behalve goed kunnen schaatsen een gevoel voor natuurijs hebben en dat ze heel veel trainen op de lange adem. Niet zo verwonderlijk natuurlijk.

Mijn plaats genoot en huidige trainer Arjan Schreuder, winnaar in 2000, skeelerde als training voorafgaand aan de wedstrijd de Afsluitdijk op en neer. Bovendien had hij (nu nog steeds) een fenomenale sprint in de benen en dat kwam van pas want nadat hij 170 km lang, in een kopgroep van zes man, met 5 minuten voorsprong op het peloton gereden had, werd hij winnaar in de eindsprint van deze kopgroep. Overigens met een gemiddelde snelheid van 40 km/uur …en dat is nooit meer geëvenaard. Robert Kamperman, derde in de echte Elfstedentocht in 1986, skeelerde 's nachts op verlichte vrachtwagenparkeerplaatsen met zandzakken om zijn middel. En in het weekend over de dijk in de buurt van Almere. Peter Baars, winnaar in 1999, fietste elke morgen, ook in de winter, een paar uur per dag. Zo weet ik dat Birgit Witte, winnaar dit jaar, ook heel veel fietst. Maar wat ik niet wist is dat ze na 200 km nog zo een fantastisch eindschot in de benen heeft. Het was mooi om te zien hoe ze vanuit derde positie in de laatste meters de nummers twee en drie voorbij schoof. In één woord geweldig. Voor de andere dames natuurlijk wat minder. Maar Birgit heeft bij mij een streepje voor. Met haar heb ik nog wel eens een beetje getraind bij Cees Lissenberg (vader van Yoeri) met de snelle jongens op de Jaap Edenbaan. En zomers op de racefiets een rondje Beemster, dat schept ook een band.

Overigens blijkt in de uitslag ook dat veel van de oudere rijders nog heel goed mee kunnen komen op deze afstand. Zoals Jan Maarten 42 jaar en dan elfde worden en Marianne van Leeuwen vierde die is volgens mij niet veel jonger. Birgit is ook de jongste niet meer (sorry Birgit maar je hebt zelf ergens bekent dat je al 20 jaar hier voor getraind hebt). Nummer twee Danielle Bekkering is ongeveer van dezelfde lichting.

Ook mooi om te zien is dat Gary Hekman na verschillende valpartijen en een pijnlijke pols, weliswaar zwaar geassisteerd door teamgenoten, toch nog naar een derde plek weet te sprinten. Dat is karakter. Ik weet wat het is. Twee jaar geleden, na een valpartij in Biddinghuizen werd ik met een botbreuk in mijn schouder tweede of derde. Vallen en opstaan en niet opgeven, het adagium van een marathonschaatser en ook van een bekend staatsman die heeft geclaimd de Tweede Wereld Oorlog er mee gewonnen te hebben. ("Never give in, never, never, never, ever": Sir Winston Churchill, 29 oktober 1941) Is marathonschaatsen dan toch oorlog?

Volgend jaar ben ik er ook bij en hopelijk wordt er dan weer eens een ONK voor de masters georganiseerd want die 200 km ga ik echt niet rijden… tenzij het in Friesland is.

Alle Columns van Haijo van der Werf: