Is schaatsen goddelijk?

geplaatst maandag 23 november 2015 om 10:17:09 op Schaatspeloton.nl

Haijo van der Werf is 62 jaar, woont in Landsmeer en heeft zichzelf het schaatsen geleerd op een sloot naast zijn ouderlijk huis. Het schaatsen is hem door zijn Friese voorouders in zijn genen meegegeven. Pas op zijn dertigste is hij op de Jaap Edenbaan gaan trainen. In het dagelijks leven is Haijo werkzaam als Business Development manager in de Offshore. Hij rijdt al 30 jaar marathons. Zijn voorkeur gaat uit naar natuurijs. Hij heeft dan ook meegedaan aan diverse klassiekers, twee Elfstedentochten en heeft vanaf 2009 (Oostvaardersplassen) geen enkele NK op natuurijs gemist. In 1998 was hij Amsterdams kampioen bij de Masters en vorig jaar won hij de Flevobokaal. Momenteel rijdt hij nog steeds mee als veteraan onder de veteranen in de competitie van de M1 in Amsterdam en het 6-Banentoernooi. Marathonschaatsen is een sport voor doorzetters, vallen en opstaan. Daar zullen zijn meeste stukjes over gaan.

Een dergelijk gevoel krijg je alleen als het je gemakkelijk af gaat en dat lukt alleen na veel en lang oefenen. Uren maken dus. Een euforisch gevoel kan ook verkregen worden als je op natuurijs schaatst. Ooit zei André Klompmaker daarover:
"Als je schaatst, voel je je één met de natuur, één met Gods schepping. Dan kun je alleen maar zeggen: dank U wel, Heer."
En daar sluit ik me van harte bij aan. Het leven kan zo mooi zijn en daar moeten we vaker bij stil staan en dankbaar voor zijn.

Omdat het moet
De ultieme marathon op natuurijs is zonder discussie de Elfstedentocht. Na afloop van de Elfstedentocht 1986 stapt journaliste Janneke Koelewijn aan de Bonkevaart in de bus die de eerste wedstrijdrijders naar de Frieslandhal terugbrengt. In Vrij Nederland van 8 maart 1986 tekent ze de volgende zinnen op:
Op de bank naast me zit Robert Kamperman maar dat weet ik op dat moment nog niet, dus ik vraag hoe hij heet. "Wat," zegt hij.
Hoe heet je?
"Wat?" Met holle ogen staart hij me aan. Hij pakt zijn bidon en begint als een baby aan het tuitje te sabbelen. Zijn hand trilt. Dan trekt hij zijn schaatsen uit. Zijn sokken zitten vol bloedvlekken
Hoe was het? vraag ik. "Ja," zegt hij. Ik kan m'n ogen niet van hem afhouden. Zijn wangen zijn spierwit, zijn neus steekt scherp naar voren. Na een paar minuten begint hij uit zichzelf te praten. "Die kluunplaats," zegt hij. "En nou ben ik derde geworden. Wie had dat ooit kunnen denken. Nee, daar heb ik nooit aan gedacht. Dat ik dat zou kunnen. Nooit aan gedacht. Nooit. En toen begon mijn knie pijn te doen. Waar was dat ook al weer..."
Waarom heb je het gedaan? "Omdat het moet," zegt hij. "Omdat het moet."

Hartstikke leuk
Nou ken ik Robert vrij goed. We zijn herhaaldelijk naar de Weissensee geweest. Hij is inmiddels 69 en we rijden nog steeds marathons samen. Ik weet dat Robert niet schaatst omdat het moet maar omdat hij het hartstikke leuk vindt om te doen.
En misschien ook wel een beetje omdat het hem een goddelijk gevoel geeft.

Alle Columns van Haijo van der Werf: