Kasplantjes en kilometerbeulen

geplaatst maandag 15 februari 2016 om 09:51:36 op Schaatspeloton.nl

Haijo van der Werf is 62 jaar, woont in Landsmeer en heeft zichzelf het schaatsen geleerd op een sloot naast zijn ouderlijk huis. Het schaatsen is hem door zijn Friese voorouders in zijn genen meegegeven. Pas op zijn dertigste is hij op de Jaap Edenbaan gaan trainen. In het dagelijks leven is Haijo werkzaam als Business Development manager in de Offshore. Hij rijdt al 30 jaar marathons. Zijn voorkeur gaat uit naar natuurijs. Hij heeft dan ook meegedaan aan diverse klassiekers, twee Elfstedentochten en heeft vanaf 2009 (Oostvaardersplassen) geen enkele NK op natuurijs gemist. In 1998 was hij Amsterdams kampioen bij de Masters en vorig jaar won hij de Flevobokaal. Momenteel rijdt hij nog steeds mee als veteraan onder de veteranen in de competitie van de M1 in Amsterdam en het 6-Banentoernooi. Marathonschaatsen is een sport voor doorzetters, vallen en opstaan. Daar zullen zijn meeste stukjes over gaan.

Ooit in de begin periode van het langebaanschaatsen ging het nog om de tegenstander en de elementen. De wedstrijden werden op open banen in weer en wind uitgevoerd, maar tegenwoordig gaat het op de duizendste en wordt er niets meer aan het toeval over gelaten. Geklimatiseerde ruimtes met computergestuurde omstandigheden. Het is begrijpelijk, wij gaan ook niet meer met paard en wagen naar ons werk, maar toch...... De sporters worden kasplantjes. Sommigen moeten hun handen wassen als ze fans een hand hebben gegeven. Een beetje over de top, maar de lichamen zijn tot op het hoogste niveau getraind en kwetsbaar geworden. Als raspaardjes worden ze behandeld, alles wordt geregeld. De tijd van Henk van der Grift, die met de hand zijn eigen baan op een bergmeer in Noorwegen schoof, is al een tijdje achter ons. De sporters hoeven nu zelf alleen nog maar te eten, naar de wc te gaan en computergestuurd te trainen.

Persoonlijk houdt ik meer van het grovere werk. Hollandse pot en kou en wind met niet al te best ijs. Dus een marathon in Falun of op de Weissensee spreekt mij meer aan. 'Next best' is Biddinghuizen. Deze baan is volgens Robert Kamperman (derde in de Elfstedentocht van 1986 en nog steeds actief) te vergelijken met een marathon op natuurijs: de elementen hebben vrij spel, het ijs is niet altijd even goed en de baan heeft bochten zowel links als rechtsom. De Masters mochten daar vrijdag weer het ONK rijden. Het werd een groot succes. Gelukkig heeft de KNSB oog voor deze klasse. Het zijn de mensen die tijd, geld en ervaring hebben en een voorbeeld zijn, of zijn geweest, voor de volgende generaties. Vanaf mijn dertigste rijd ik marathons. Ik ben nu 62 en zonder een wedstrijdelement zou het schaatsen voor mij een stuk minder leuk zijn. Helemaal leuk wordt het weer als er op de Weissensee voor ons ook weer een wedstrijd georganiseerd gaat worden.

Bier
Ook ontspannen is belangrijk. Ingmar Berga zegt in een interview dat hij 's avond een biertje drinkt: "dat is belangrijk voor me. Als ik plezier heb zit ik het best in mijn vel". In de voetballerij bestaat de derde helft maar bij ons is het de tweede helft die onlosmakelijk verbonden is aan het marathonschaatsen. Achteraf met je medestrijders en kompanen in de kantine analyseren en lachen waar het goed ging en waar het helemaal verkeerd ging, het hoort erbij. Ik heb sommigen horen zeggen: "als dat niet meer kan, dan kom ik niet meer".

Bloedneus
Overigens was ik geraakt en ontroerd door een incident bij het NK junioren B voor meisjes die op 6 februari in Groningen gereden werd. Marijke Groenewoud (17 jaar) kreeg daar, per ongeluk, een tik op haar neus. Het bloed liep over haar pak. Ondanks het feit dat Maya de Jong haar voornaamste concurrent is, spoorde zij Marijke aan om door te rijden. Marijke liet zich inderdaad niet van de wijs brengen en won goud terwijl Maya tweede werd. "Ach, als je Nederlands kampioen wilt worden is het pas leuk als je iedereen hebt verslagen. Ik heb hier vrede mee", was het commentaar van Maya. Over doorzettingsvermogen en sportiviteit gesproken, van deze dames (sorry meisjes) kunnen veel sporters, ook op het niveau van de masters, nog wat leren.

Alle Columns van Haijo van der Werf: