Kapot

geplaatst vrijdag 12 december 2008 om 09:50:38 op Schaatspeloton.nl

Endie van Laar is een 23-jarige student Rechten in Groningen en voormalig B-rijder die tegenwoordig op regionaal niveau actief is in onder andere de Noord-Oost Competitie. Endie van Laar, die geboren en getogen is in het Gelderse Otterlo, ziet zich naast actief schaatser als een groot schaatsfan. Als fan, schaatser maar ook als criticus wil Endie van Laar dit seizoen met veel plezier als columnist actief zijn. Vanaf vrijdag 3 oktober vat Endie van Laar op Schaatspeloton.nl elke twee weken zijn meningen en belevenissen in een column samen.

Kapotgaan is een soort van extase. Je lichaam protesteert en geeft het op, maar je wilskracht en geest dwingt je om door te gaan. De pijn wordt haast ondragelijk. De spieren verkrampen, elke beweging doet pijn. Het is bijna onmogelijk om je been en arm frequentie te verhogen dan wel te verlagen. Je hoort je eigen ademhaling, alsof er iemand in je oor blaast.

Je longen zuigen lucht, maar zij klagen, want zij willen meer. Het gehijg lijkt jou wereld te gaan domineren, het is praktisch het enige wat je hoort. En enkele keer worden de hersenen geprikkeld door een geluid buiten het gehijg. Een aanmoediging van een bekende stem, rukt je uit je concentratie. Een vreemde tinteling maakt zich even van je hersenen meester, om zich vervolgens weer op het zuurstof tekort te concentreren. Je gedachten gaan op nul, maar alles om je heen lijkt zich te versterken. Je blik begint zich te vernauwen, alles wordt wazig. Je pupil zet zich helemaal uit, terwijl het oogwit zich vult met bloed. Elke beweging lijkt meer moeite te kosten. Maar je bent op weg naar de beloning. De overwinning, een goede prestatie.

Of men nu een goed getrainde professional is of een ondertrainde bankzitter, iedere sporter kent de pijn van het kapotgaan. In het marathonschaatsen is kapotgaan een angst, waar het daarnaast een absolute pre is. Het is het trainen in combinatie met talent wat er voor zorgt dat het kapotgaan uitgesteld kan worden. Maar elke schaatser weet voor elke wedstrijd, dat hij die bewuste avond weer zijn grens gaat opzoeken. Het is haast een masochistische gedachte. De wil om jezelf pijn te doen, wint het van de geestelijke verrukking van een goede prestatie. De een zal bereid zijn om er meer pijn voor te leiden, dan de ander. Een rasechte sprinter zal zijn lichaam minder tot het uiterste dwingen dan een Dolle Dries in spe. De sprinter zal dan ook van profiteren van de âDolle Dries'. Maar iedereen weet, dat niets zo zwak is als een prestatie die niet op eigen kracht berust. Want wie aan een toeschouwer vraagt wie er verdient te winnen, weet dat hij eigenlijk een retorische vraag stelt. Het is haast hetzelfde om een bloemenwinkel binnen te lopen en te vragen of het schikt. Het kapotgaan, dat loont in ieder opzicht, maar winnen doet men er niet altijd mee.

Alle Columns van Endie van Laar:

Schaatsvolk (3 oktober 2008)
Gouden muur of Schrootmetaal (17 oktober 2008)
Het Schaats en Skeeler Forum (31 oktober 2008)
Noord-Oost (14 november 2008)
Mijn Maandagavond hypocrisie (28 november 2008)
Kapot (12 december 2008)
One happy Island (26 december 2008)
Dol dwaze dagen in de schaatswinkel (9 januari 2009)
Marathonschaatser op de lange baan (23 januari 2009)
Potje voetbal (7 februari 2009)
Laatste Keer (20 februari 2009)