Marathonschaatser op de lange baan

geplaatst vrijdag 23 januari 2009 om 08:39:10 op Schaatspeloton.nl

Endie van Laar is een 23-jarige student Rechten in Groningen en voormalig B-rijder die tegenwoordig op regionaal niveau actief is in onder andere de Noord-Oost Competitie. Endie van Laar, die geboren en getogen is in het Gelderse Otterlo, ziet zich naast actief schaatser als een groot schaatsfan. Als fan, schaatser maar ook als criticus wil Endie van Laar dit seizoen met veel plezier als columnist actief zijn. Vanaf vrijdag 3 oktober vat Endie van Laar op Schaatspeloton.nl elke twee weken zijn meningen en belevenissen in een column samen.

Net zoals elke marathonschaatser, moest ik er ook aan geloven. Afgelopen weekend reed ik een langebaanwedstrijd. Dat schijnt goed voor zowel snelheid als techniek te zijn. Nu moet ik bekennen dat het minstens 6 jaar geleden is dat ik voor het laatst een langebaan wedstrijd heb verreden. Mijn primitieve persoonlijke records dateren dan ook uit die tijd. Ik weet niet eens de exacte tijden. Maar ik weet wel dat het dusdanig slechte persoonlijke records zijn, dat als er iemand naar vraagt, ik er steevast een paar seconden vanaf lieg.

Eigenlijk vind ik het grote onzin om voor 1 keer een 500 en een 1500 meter helemaal naar de ijsbaan te gaan. Waar je in de tussentijd ook nog eens anderhalf uur moet wachten op de volgende afstand. Bovendien valt er anders dan bij een marathon, op wat voor niveau dan ook, helemaal niks te winnen. Het enige haalbare is nieuw persoonlijk record. Ik weet echter mijn oude records niet eens exact, dus hoe kan ik die dan in godsnaam verbeteren. Maar desalniettemin wil toch nog gewoon hard schaatsen. Hard schaatsen doen de langebaners door die strakke muts op hun hoofd te monteren. Het ziet er niet alleen idioot uit, het is ook idioot. Gelukkig ben ik uit mijn pak gegroeid en rijd ik gewoon lekker rond met een wollen muts en mijn marathon pak. Iets waar mijn âconcurrenten' raar van opkijken. Net of die muts op het niveau waar ik optreed een dusdanig groot verschil maakt. "Het kost heus geen seconden hoor, want daar gaan we helemaal niet hard genoeg voor", zeg ik tegen de man naast mij op het startbankje, die kritiek heeft op mijn muts. Misschien komt dat ook wel, omdat de muts fel oranje is. Het is namelijk de fel begeerde Unox-muts, gekregen enkele weken eerder in Haaksbergen. Die muts is zo lelijk, dat ik hem gewoon mooi ben gaan vinden.

Ook het starten is voor mij een missie op zichzelf. Wij marathon rijders kachelen altijd rustig weg, iets wat ik na het afgelopen weekend voor altijd zal blijven koesteren. Het plaatsen van de schaatsen, inzakken op het juiste moment, zo snel mogelijk reageren op het startschot om vervolgens eerst te gaan rennen om dan langzaam te gaan glijden. Het klinkt allemaal simpel, maar dat is het zeker niet. Tijdens het inrijden, heb ik een aantal keer geprobeerd. En ik zal eerlijk zijn, echt spetterend was het niet. Een opening onder de 13 seconden op de 500 meter is voor mij al een prestatie op zich.

Gelukkig mag ik de 500 meter alleen rijden. Dan valt het niet zo op hoe traag ik weg stommel. Na de eerste bocht begin ik eigenlijk pas op gang te komen en voor je het weet is het alweer afgelopen. "Jouw tijd is langzamer dan het wereldrecord voor junioren C bij de dames", wist een vriend mij te vertellen. Ik ben er ook niet echt trots op en zeg tegen iedereen dat ik in de 2e bocht bijna viel en daardoor wel een seconde of 3 verloren heb. De 1500 meter ging al even slecht. Het blijft toch vreemd, dat men van dat kleine stukje schaatsen zo moe kan worden. Maar moe worden is Ã©Ã©n ding, maar moe worden zonder dat het goed gaat is nog veel erger. Dat is verspeelde moeite. Ik moest zelfs doorrijden, want de rijder achter mij (er word op dit niveau, anders dan op tv, in kwartetten gestart)bleek een wildcard rijder te zijn, en de kans dat hij mij in zou halen was aanwezig. Gelukkig haalde de snelle jongen mij niet in en kon ik de eer aan mijzelf halen. De tijden houd ik voor mezelf, maar voor de meeschrijvers verwijs ik na de site van de KNSB. Helaas heb ik aan dit avontuur geen persoonlijke records gereden, maar weet ik wel weer waarom ik ooit marathons ben gaan schaatsen.

Alle Columns van Endie van Laar:

Schaatsvolk (3 oktober 2008)
Gouden muur of Schrootmetaal (17 oktober 2008)
Het Schaats en Skeeler Forum (31 oktober 2008)
Noord-Oost (14 november 2008)
Mijn Maandagavond hypocrisie (28 november 2008)
Kapot (12 december 2008)
One happy Island (26 december 2008)
Dol dwaze dagen in de schaatswinkel (9 januari 2009)
Marathonschaatser op de lange baan (23 januari 2009)
Potje voetbal (7 februari 2009)
Laatste Keer (20 februari 2009)