Afgescheept (met een wedstrijdkalender)

geplaatst vrijdag 17 januari 2014 om 12:42:34 op Schaatspeloton.nl

Joost-Jan Kool, 36 jaar en gek op sport. Zelf wielrent, skeelert en schaatst hij redelijk fanatiek. Joost-Jan komt zelf niet diep uit 'het wereldje' van het marathonschaatsen, maar volgt de sport met veel inspiratie op de voet. Vanaf 8 november zal Joost-Jan elke twee weken zijn blik op het marathonschaatsen laten vallen.

En dan, zo aan het einde van de zomer als de temperatuur begint te dalen en de schaatskoorts langzaam je lichaam bekruipt, krijg je de wedstrijdkalender in handen geduwd en zie je dat je het tot half januari moet doen met nog geen 1000 kilometer marathonschaatsen. 14 keer om de KPN marathon cup, een verdwaalde openingskoers op Flevonice, een vrieskistavondje in Dronten, het Nederlands Kampioenschap in diezelfde vrieskist en een herriekoers in een rare tunnel in Rotterdam. Daar sta je dan met je afgetrainde lijf, je opofferingen en je blokjesbuik. Afgescheept met een kalender, die mits er geen natuurijs komt, pas aan het eind van de maand januari met een serie wedstrijden op de Weissensee een beetje boeiend wordt.

De moed en moraal zakken je in de schoenen, je vraagt je af of ze die baan daar midden in de polder enkel voor de lol hebben aangelegd, waarom er niet 6 avonden op rij gestreden kan worden om een spruitjespak en er naast KPN niet nog iemand is die zijn naam aan een competitie wil verbinden. Gebrek aan publieke belangstelling? Een geldkwestie? Of word je gewoon niet serieus genomen.

Het seizoen begint en wekenlang moet je superconditie het doen met 1 koers van krap 50 kilometer per week op een zaterdagavond ergens in het land. Voor de rest train je maar, misschien ga je nog een weekje naar de zon, je bent tenslotte een topsporter, en hoop je vurig dat de kou - die maar niet komen wil - je snel uit je lijden verlossen zal. Helaas het wordt een horrorwinter; het regent, het is warm en slechts af en toe zakt de temperatuur onder het magische vriespunt. Een vorstje aan de grond, een dun vliesje ijs, meer wordt het niet. En langzaam bekruipt je de vraag waarvoor je het in hemelsnaam allemaal doet.

En toch ga je door. Omdat je droomt van echt bevroren water, van dikke rijen publiek en Unox vlaggen die wapperen in een schrale noordoosten wind. Je traint en je schaatst, omdat je altijd klaar wil zijn voor die ene grote dag, waarvan iedere schaatser hoopt dat hij ooit zal komen. Je geeft alles wat je hebt. Niet alleen omdat marathonschaatsen de mooiste sport ter wereld is, maar vooral omdat je hoopt dat je volgend seizoen niet opnieuw afgescheept gaat worden met een kalender die in geen enkele verhouding staat tot alles wat jij over hebt en doet voor je sport.

Ps: extra (gratis) leesvoer: https://myjour.com/a/sportschrijvert/romantiek-van-romme-over-de-10-kilometer/

Alle Columns van Joost-Jan Kool: