Eindelijk mocht ik dan op schaatsen

geplaatst vrijdag 8 november 2013 om 19:01:43 op Schaatspeloton.nl

Joost-Jan Kool, 36 jaar en gek op sport. Zelf wielrent, skeelert en schaatst hij redelijk fanatiek. Joost-Jan komt zelf niet diep uit 'het wereldje' van het marathonschaatsen, maar volgt de sport met veel inspiratie op de voet. Vanaf 8 november zal Joost-Jan elke twee weken zijn blik op het marathonschaatsen laten vallen.

Het viel vies tegen. Schaatsen op een kunstijsbaan bleek maar een slap aftreksel te zijn van het schaatsen dat ik tot dan toe gewend was. Geen koek en zopie tent, geen vrieskou die mijn longen prikte, geen vader die met andere mannen uit het dorp zijn rondjes schaatste en geen door de vorst verkleurde schemering aan het einde van weer een lange dag op het ijs. Ik keek ongelukkig om me heen. Naar de zwarte autobanden in de bocht, de bedrijven die het complex omringden en de grauwe oktoberlucht waaruit het zachtjes begon te regenen. Onwennig probeerde ik te schaatsen op het rare witte ijs; ik bakte er niks van. Een jufrouw vertelde dat we onze ijzers niet van het ijs mochten halen en zijwaarts af moesten zetten. We droegen allemaal dezelfde, te warme zwartgele muts.

Maar goed, alles went en langzaam maar zeker begon ik te wennen aan het nieuwe ijs. Daarbij ging mijn techniek door alle instructies behoorlijk vooruit en begon ik steeds meer plezier te krijgen in het schaatsen. Maar hoe goed het ook ging; het verlangen naar echt ijs bleef. Helaas werden de strenge winters van halverwege de jaren 80 gevolgd door een periode vol gekwakkel en bleek natuurijs geen vanzelfsprekendheid meer te zijn. De kunstijsbaan en ik waren tot elkaar veroordeeld. Totdat we een paar jaar later uit elkaar gingen. Iets dat overigens niet lag aan de ijsbaan, maar aan mezelf. Puberinteresses in combinatie met mijn zeer beperkte discipline bleken de doodsteek voor mijn zeer beperkte schaatstalent te zijn. De schaatsen verdwenen in een donkere hoek op zolder om er pas jaren later weer uit te komen.

Afgelopen zaterdag, bij de KPN marathoncup in Utrecht, dacht ik nog eens terug aan die eerste kennismaking met de kunstijsbaan. Het was een mooie race. Echte topsport afgesloten met een indrukwekkende sprint van Gary Hekman, maar het gevoel dat het toch een beetje surrogaat is, dat schaatsen op zo'n baantje in Utrecht Overvecht, overheerste. Alsof ik naar ijsberen op een witgeschilderde rots in de dierentuin zat te kijken. Gekooide bikkels, gevangen op een ovaal van 4 keer linksom. Ik hoorde de namen van de mannen die de afgelopen winters de koersen op natuurijs kleurden. Ruud Aerts, Simon Schouten, Jouke Hoogeveen, Jochem Uithoven, Bob de Vries en wenste ze in een decor van witbevroren rietkragen en wapperende Unoxvlaggen. Beelden van een langgerekt peloton dat langs opgehoopte banen sneeuw richting een roodverkleurde horizon reed, contrasteerden met de stalen overkapping van de baan en het blad dat door de wind over het middenterrein werd gejaagd.

Ik hoopte maar dat het heel snel en heel hard zou gaan vriezen!

Alle Columns van Joost-Jan Kool: