De cameraschaatser

geplaatst vrijdag 20 december 2013 om 19:50:44 op Schaatspeloton.nl

Joost-Jan Kool, 36 jaar en gek op sport. Zelf wielrent, skeelert en schaatst hij redelijk fanatiek. Joost-Jan komt zelf niet diep uit 'het wereldje' van het marathonschaatsen, maar volgt de sport met veel inspiratie op de voet. Vanaf 8 november zal Joost-Jan elke twee weken zijn blik op het marathonschaatsen laten vallen.

Dat idee van die cameraman was niet alleen leuk en mooi; het vormde voor mij meteen ook een inspiratiebron om hard te gaan trainen. De reden was simpel: een goede marathonschaatser zou ik nooit kunnen worden, maar cameraschaatser leek me wel een haalbare kaart. Tuurlijk, ik zou er flink voor moeten trainen, maar stukjes naast het peloton rijden en dan weer even uitrusten leek mij een stuk eenvoudiger dan het echte werk. Ik liet er geen gras over groeien. Via via kwam ik te weten wat het gewicht van de accu was en ik schafte een stevige rugzak aan. De eerste trainingen met bepakking werkte ik af op mijn skeelers en om de wedstrijdsituatie enigszins te simuleren, maakte ik lange duurtrainingen met fikse interval blokken. Ik merkte dat de trainingen effect hadden en ik werd merkbaar sterker. Soms deed ik boodschappen op mijn skeelers en bracht met groot gemak pakken melk en kilo's aardappelen naar huis. Ik voelde dat ik op de goede weg was.

In oktober ging de ijsbaan open en meteen op de eerste ijsdag stond ik met mijn zware rugzak op het ijs. Omdat het seizoen nog vers was en er buiten Utrecht nog niet heel veel ijsbanen open waren, trainden er veel kleppers op de Vechtstebanen. Althans, daar ging ik omdat ze nummers op hun pakken droegen maar even vanuit. Een mooie testcase en tot mijn grote geluk bleek ik in staat te zijn de snelle mannen telkens een ronde lang te volgen. Dat ik daarbij nogal meewarig werd nagekeken, een schaatser met een grote rugzak doet tenslotte sterk denken aan een wielrenner met zadeltas, deed me helemaal niets; ik had een doel en daar moest veel, zo niet alles voor wijken.

Nu kwam de volgende stap in het traject: connecties leggen met SBS6. Dat was lastiger dan verwacht. Wat een arrogante gasten! Maar goed, de aanhouder wint en na 6 weken stalken kreeg ik een mail dat ik als 5e reservecameraman was aangewezen. Een geweldige opsteker die mij motiveerde nog harder te gaan trainen. Nog maar heel even gas geven en ik zou dan eindelijk deel uitmaken van het marathonpeloton waar ik me van jongs af aan al aan had verlekkerd.

Helaas, het liep anders. Zoals gezegd: SBS zag meer in pijltjes werpende bierbuiken en de marathonschaatsers verdwenen weer in hun relatieve anonimiteit. Mijn droom was voorbij. Dichter dan columnist op www.schaatspeloton.nl zal ik het marathonpeloton nooit gaan benaderen.

Alle Columns van Joost-Jan Kool: