Wat een end...!

geplaatst vrijdag 24 februari 2012 om 10:26:10 op Schaatspeloton.nl

Lisanne Soemanta, 24 jaar uit Haarlem, rijdt dit seizoen voor het tweede jaar in het landelijke damespeloton. De Noord-Hollandse, die in de zomer voor de Batavus Ladiesploeg actief is als wielrenster en eerder langebaanschaatsster was, maakte dit jaar na een opvallend debuutjaar bij Intersport Jan Bols de overstap naar het nieuwe damesteam BeterOpenHaardHout.nl. Lisanne ziet het als een uitdaging om vanaf 21 oktober elke twee weken haar mening en schaatsbevindingen op papier te zetten en deze met het Schaatspeloton.nl-publiek te delen.

Een groepje van zoân 25 dames maakt zich klaar voor de start. Het is 18 februari. De dag van de natuurijsfinale. Met slechts 1 minuut voor vertrek is het enthousiasme nog ver te zoeken. De dames zijn op. De lichamen sputteren tegen. En dat stralen de meeste dan ook uit. Hier en daar valt nog een flauwe grap over het inkorten van de wedstrijd, of over een polonaise achter op het meer. Met wit weggetrokken koppies durven de meiden niet te denken aan wat er komen gaat.

Ze verlangen naar een warm bad, wielrennen in de brandende zon of simpelweg een weekendje niks doen. Maar in plaats daarvan staan ze hier. Op een uitgestorven meer in Falun. Met gure wind en dikke vlokken sneeuw.

De scheidsrechter geeft een teken. Een laatste diepe zucht golft door het peloton wanneer deze in gang komt. De cameraman op de NOS motor wenst de dames gekscherend een goede reis toe. Dan valt het startschot. De knop gaat om. Zonder nog enige aarzeling transformeren de vermoeide meisjes in strijdlustige sportvrouwen. In een lang lint banen ze zich een weg naar voren. Om voor een laatste maal alles te geven op bevroren open water.

De laatste 100 marathon kilometers van het seizoen waren niet gemakkelijk. Voor niemand. Na vier weken van natuurijs waren de kaarsjes uit. Demarrages deden pijn. Het volgen nog meer. Bungelend achter aan het lint dacht ik stiekem nog even aan een valpartij. Een verlossende valpartij. Zo eentje waardoor je de aansluiting mist en de koers moet verlaten. Maar uiteraard was dat slechts een hersenspinsel. Dapper streed ik verder. Tot ik plotseling in de kopgroep zat.

In de kopgroep was de sfeer gemoedelijk. Warm, zo zou ik het haast omschrijven. Bij een valpartij werd er op elkaar gewacht. Bij het missen van een bidon stond de concurrentie een paar slokken af. Bij disbalans werd er een hand naar je uitgestoken. En een nette waaier zorgde ervoor dat niemand onnodig in de wind hoefde te rijden. De liefde die ik voelde van mijn medevluchters gaf me kracht. Terwijl de kilometers onder onze ijzers weg gleden, voelde ik de energie weer door m'n lichaam stromen.

Maar wat is nu precies het moment waarop de barmhartige meisjes veranderen in koelbloedige killers? Die vraag hield me een aantal ronden bezig. Tot Erna met haar eerste demarrage een startschot gaf voor een harde finale. Niet meer lief, niet meer wij. Nee, nu was het oog om oog. Na een bloedstollende finale bleek Elma de slimste van het stel. En ik? Tsja, er valt nog veel te leren.

Dezelfde saamhorigheid als in de kopgroep ervoer ik 's avonds in de disco. Geen eilandjes meer, geen misgunnende blikken. Nee, we waren Ã©Ã©n groot team. Team Holland. Dames, heren, ploegleiders, verzorgers, scheidsrechters en journalisten. Met z'n allen zette we de disco op z'n kop. Samen dronken we op het mooie seizoen. En vierde we dat onze schaatsen bijna weer in het vet mochten. Hossend op de Zweedse dansvloer had opeens iedereen weer energie voor 10. Tot om 2.00 het licht aan ging. Falun wilde naar bed.

Vanavond begint het finaleweekend in Heerenveen. Eerlijk gezegd kan die wedstrijd mij gestolen worden. Ik ben sinds gister opzoek naar de knop, maar gevonden heb ik hem nog niet. Na die vier mooie weken vind ik het wel best geweest. Moeten we opeens weer bochten gaan lopen. Shit, hoe doe je dat ook alweer? Maar toch verheug ik me op het finaleweekend. Ten eerste omdat het gewoon lachen is om met z'n allen gekke schaatsdisciplines uit te voeren. En ten tweede omdat er geruchten gaan dat ons na afloop van de wedstrijd een fantastisch mooi feestje te wachten staat. Om 00.00 in ât Houtsje heb ik gehoord. Het wordt Ã©Ã©n groot feest. Ook voor alle fans, sponsors en andere aanhang. Samen met team Holland proosten op dit fantastische seizoen. Maar eerst nog even een paar rondjes schaatsen.

Alle Columns van Lisanne Soemanta:

Elfstedenkoorts (21 oktober 2011)
West-Friesland (4 november 2011)
Ontzuringskuur (18 november 2011)
Brutale meisjes (2 december 2011)
Komt een Belg op de ijsbaan (16 december 2011)
Mooi (30 december 2011)
Koning Winter (13 januari 2012)
Helden van de Weissensee (27 januari 2012)
De kleine grote klasbak (10 februari 2012)
Wat een end...! (24 februari 2012)
Ontwenningsverschijnselen (9 maart 2012)