Mooi

geplaatst vrijdag 30 december 2011 om 10:17:46 op Schaatspeloton.nl

Lisanne Soemanta, 24 jaar uit Haarlem, rijdt dit seizoen voor het tweede jaar in het landelijke damespeloton. De Noord-Hollandse, die in de zomer voor de Batavus Ladiesploeg actief is als wielrenster en eerder langebaanschaatsster was, maakte dit jaar na een opvallend debuutjaar bij Intersport Jan Bols de overstap naar het nieuwe damesteam BeterOpenHaardHout.nl. Lisanne ziet het als een uitdaging om vanaf 21 oktober elke twee weken haar mening en schaatsbevindingen op papier te zetten en deze met het Schaatspeloton.nl-publiek te delen.

Het is een herfstachtige woensdagochtend. De meeste mensen zitten op kantoor. Hard aan het werk om geld te verdienen. Ook ik ben hard aan het werk. Maar dit keer niet op kantoor. Nee, ik ben er samen met mijn vaste trainingsmaatje Paula vroeg opuit getrokken voor een rondje op de MTB. "Lies! Hij is vet mul vandaag!". Zoân 10 meter voor me baant Paula zich een weg over de technische strandopgang. Met een uitgelaten gil laat ze zich van het laatste stukje duin storten.

Een man met hond slaat met een lach op z'n gezicht ons gestuntel gade. Gespannen volg ik Paula's weg naar beneden. Zonder adem te halen slinger ik door het mulle zand naar de zee. De zilte lucht vult mijn longen. Het uitzicht is adembenemend. De zee is wild, de golven zijn woest. Dreigende wolken vullen ons netvlies. De razende wind blaast schuimkoppen met een geweldige snelheid over het strand richting Petten. Paula en ik proberen ze met alle macht bij te houden. Even denken we dat het niet mooier kan. Tot het moment dat vanachter ons de zon doorbreekt. Onze koude ruggen worden direct verwarmd door de krachtige stralen. Het strand wordt goudgeel opgelicht en de wilde golven beginnen te schitteren. Boven zee vormt zich een prachtige regenboog. Als een klein kind word ik vervuld met een gevoel van geluk. Jeetje Paul, dit is echt mooi hÃ©. Ja Lies, dit is Ã©cht mooi.

Sport maakt mij een gelukkig mens. Glijden over de heerlijke ijsvloer van Inzell, tegen weer en wind inbeuken op FlevOnice, het bedwingen van de Stelvio in de brandende zon, het kraken van het ijs tijdens de 200 kilometer en de warme omhelzingen van je maatjes na een ploegoverwinning. Ik zou er een boek over kunnen schrijven. Zoveel mooie momenten, met zoveel leuke mensen. Of ik zonder kan? Absoluut niet! Of ik bepaalde dingen mis? Soms wel. Sinds mijn 15e doe en laat ik net als vele andere sporters veel voor het schaatsen. Veel kerstmissen weg geweest van familie, veel toffe feestjes gemist in de voorbereiding op een wedstrijd. Soms denk ik weleens dat je als sporter een klein beetje gek moet zijn. Wie haalt het nou eigenlijk in z'n hoofd om voor de lol de Marmotte te fietsen? Wie waagt zich in min 20 aan een marathon over 100 kilometer? Alleen echte sporters begrijpen het. Zij die hunkeren naar sportieve uitdagingen en vooral de voldoening na het volbrengen ervan.

Laatst was ik op de verjaardag van een vriendin. Ik zat aan een glas water. Vraagt opeens een bierdrinkende en ietwat vettige jongen, " Zeg, leuk en aardig al dat sporten, maar geniet jij ook nog een beetje van het leven?". Ik was wat overdonderd door zijn vraag en vroeg hem om verduidelijking. "Je bent op de verjaardag van een vriendin en zit aan het water. Dat kan toch niet!" Even was ik lamgeslagen door deze kansloze opmerking. In een fractie van een seconde had ik het felle tegengas al op m'n tong liggen, tot ik besefte dat deze jongen simpelweg niet beter wist. Ik kon deze arme stakker niets verwijten. Hij begreep sport gewoon niet. Hij was slechts bekend met het uitzichtloze sporten van fitness om de hoek. Hij had nooit geproefd van het echte sporten en de mooie emoties die daarmee gepaard gaan. Ik keek hem vol medeleven aan en zei, "Ja, ik geniet met volle teugen!". En nam een grote slok van mijn glas water.

Uiteraard heb ik er soms een beetje de baal in. Dan wil ik ook wel eens een keertje compleet los met oud&nieuw, zonder dat ik de volgende ochtend om 11.00 fris en fruitig in de polder word verwacht. Maar die baal heb ik maar zelden. Ik kan namelijk niet zonder sport. Ik ben verslaafd aan de momenten. De momenten dat de wereld even lijkt stil te staan en slechts de zojuist geleverde prestatie relevant is. De momenten die sport maken tot wat het is. Adembenemend mooi.

Maandagmiddag 2e kerstdag was zo'n moment. Moegestreden na een heftige wedstrijd kwam ik de laatste bocht uit. Voor me zag ik het gevecht tussen de gedoodverfde winnaar en de klassementsleidster van de KPN Cup. De wedstrijd was tot nu toe perfect verlopen. Ik hield m'n adem in. Gleed zonder besef van tegenstanders de laatste 50 meter in. Handen gingen in de lucht. Het waren de handen van Maris! Ook mijn handen gingen de lucht in. Aan de overkant van de baan zag ik ploegleiders Gerrit en Barry elkaar in de armen vliegen. Mariska stortte zich met volle snelheid in de jubelende groep mensen net uit de bocht. Ze werd van alle kanten omhelsd, geknuffeld en gekust. Met piepende schaatsen mengde ook ik me in de uitgelaten massa. Ons kamp ging uit z'n dak. Rijders, coaches, sponsors en fans. Iedereen viel elkaar in de armen. Wauw, wat een moment.

Zaterdagnacht ga ik proosten. Uiteraard met een glaasje champagne. Ik ga proosten op de sport. Op alle sporters en sportfans. Dat 2012 een jaar mag worden met fantastische sportmomenten. Dat we maar vaak mogen rillen, huilen, lachen en vooral mogen genieten. Want dat is waar sport voor is bedoeld.

En daarna over op water, want met Nieuwjaar moet er weer worden geknald.

Proost allemaal!

Alle Columns van Lisanne Soemanta:

Elfstedenkoorts (21 oktober 2011)
West-Friesland (4 november 2011)
Ontzuringskuur (18 november 2011)
Brutale meisjes (2 december 2011)
Komt een Belg op de ijsbaan (16 december 2011)
Mooi (30 december 2011)
Koning Winter (13 januari 2012)
Helden van de Weissensee (27 januari 2012)
De kleine grote klasbak (10 februari 2012)
Wat een end...! (24 februari 2012)
Ontwenningsverschijnselen (9 maart 2012)