Ontzuringskuur

geplaatst vrijdag 18 november 2011 om 10:56:38 op Schaatspeloton.nl

Lisanne Soemanta, 24 jaar uit Haarlem, rijdt dit seizoen voor het tweede jaar in het landelijke damespeloton. De Noord-Hollandse, die in de zomer voor de Batavus Ladiesploeg actief is als wielrenster en eerder langebaanschaatsster was, maakte dit jaar na een opvallend debuutjaar bij Intersport Jan Bols de overstap naar het nieuwe damesteam BeterOpenHaardHout.nl. Lisanne ziet het als een uitdaging om vanaf 21 oktober elke twee weken haar mening en schaatsbevindingen op papier te zetten en deze met het Schaatspeloton.nl-publiek te delen.

Appelazijn? Nee, nooit van gehoord. Dat was mijn reactie afgelopen juni toen ik met de Batavus Ladies verbleef in het Franse Limousin voor een 5-daagse etappekoers. "Ja, appelazijn! Ik gebruik het sinds een paar maanden en voel me sindsdien als herboren. Ik had vaak last van protesterende darmen, maar sinds ik appelazijn gebruik heb ik nergens meer last van. Het is een remedie tegen alles!" Aldus verzorger Jan Jorna. "Als je thuis komt moet je het maar even googlen." En dat is wat ik deed.

Een paar dagen later stond ik aan het aanrecht. Met Ã©Ã©n hand m'n neus dicht geknepen en met de andere hand het glas aan m'n mond. Gadver! Wat was dat smerig! Drie eetlepels appelazijn aangelengd met water. Nee, het was Ã©cht niet te doen. Toch zette ik door. Na wat experimenteren kwam ik erachter dat appelazijn in combinatie met appelsap best goed te doen was. Iedere ochtend dronk ik stug een glas van het goedje. DÃ¡t, in combinatie met liters 7x7 kruidenthee, veel fruit en veel groente tot het hardnekkige zuur definitief was verdreven.

Ontzuring wordt dit genoemd. Ook wel ontgifting of detoxing. Ik had het nodig, een ontzuringskuur. Ik had namelijk mijn eigen lichaam vergiftigd. Vergiftigd door het langenbaan schaatsen. Je ziet het bij veel meiden. Ze beginnen zo pittig. Als jonge grietjes rijden ze zich in de kijker. Lekker flierefluitend. Alles gaat van een leien dakje. Tot het moment dat ze zich wijs maken dat het serieuzer moet. Dat het Ã©cht ergens om gaat. Tot het moment dat er druk op hun schouders komt. Niet iedereen kan dat aan. Niet ieder meisjeslichaam is op die druk berekend.
Je produceert melkzuur. Het komt vrij bij trainingen, maar vooral bij wedstrijden. Liters van dat spul. Ik zie het voor me als een wit/gelige substantie. Maar eigenlijk heb ik geen idee. Ik ken slechts het gevoel ervan. Die overheersende pijn in de benen. De moeite om ze onder controle te houden. De afkeer om ze nÃ³g meer te moeten pijnigen. Maar deze verzuring kent iedere sporter die zich kan prikkelen om diep te gaan. Deze verzuring hoort er bij. Dit spel van verdraging geeft iedere sporter uiteindelijk voldoening.

Helaas komt er bij sommige sporters nog een andere vorm van verzuring kijken. Je ziet dit verschijnsel zelden bij sporters die in een âflow' zitten. Als het voor de wind gaat is de kans op deze verzuring zeer gering. Wel zie je het vaak bij sporters die een lastige hindernis hebben moeten nemen. Een blessure, een tegenvallende prestatie of domme pech waardoor je de boot hebt gemist. Er ontwikkelt zich een obsessieve focus. Straks moet ik er wÃ©l bij zitten. Straks moet alles goed gaan!

Het âmoeten' veroorzaakt stress. Door het aanspreken van je nerveuze systeem (stress en angst) ontwikkel je nÃ³g meer melkzuur. Hier hoef je geen rondje voor geschaatst te hebben. Slechts je negatieve gedachten maken je al zuur van binnen. En van buitenâ¦ Je uitstraling gaat erop achteruit. Je vergeet te lachen. Je vergeet te genieten. Hetgeen wat je altijd het liefste deed is nu je grootste nachtmerrie. Je slaapt slecht. Badend in het zweet word je wakker. Bang voor de wedstrijd die komen gaat.

Het zuur stapelt zich op. Je raakt je afvalstoffen niet meer kwijt. Je voelt je steeds meer een Ã©Ã©nling binnen je schaatsploeg. Je gaat nog minder lachen en nog meer nadenken. Tot het moment dat je volledig de weg bent kwijtgeraakt in de vicieuze cirkel van de verzuring. Je verandert van een succesvolle sporter in een zielig hoopje ellende dat zich krabbelend een weg baant naar de finish.

Toen ik vorige week zondag Jorien Voorhuis door het ijs zag zakken op de 3000 en 5000 meter moest ik even terug denken aan mijn zure periode. Echt zonde. Want het enige wat je wilt als sporter is gewoon genieten van hetgeen waar je zo dol op bent. Met deugd keek ik dan ook naar de jonge Pien, die met een brede lach op haar gezicht en een mooi kunstje na de finish haar goede rit zegevierde.

Wat ik wil zeggen tegen de Joriens, Monieken en alle andere gekrente zieltjes op de ijsbaan. Neem een glaasje appelazijn. Drink een kopje 7x7 thee, hijs je met frisse moed in een marathonpak en dan komt het vast weer goed.

Alle Columns van Lisanne Soemanta:

Elfstedenkoorts (21 oktober 2011)
West-Friesland (4 november 2011)
Ontzuringskuur (18 november 2011)
Brutale meisjes (2 december 2011)
Komt een Belg op de ijsbaan (16 december 2011)
Mooi (30 december 2011)
Koning Winter (13 januari 2012)
Helden van de Weissensee (27 januari 2012)
De kleine grote klasbak (10 februari 2012)
Wat een end...! (24 februari 2012)
Ontwenningsverschijnselen (9 maart 2012)