West-Friesland

geplaatst vrijdag 4 november 2011 om 09:56:13 op Schaatspeloton.nl

Lisanne Soemanta, 24 jaar uit Haarlem, rijdt dit seizoen voor het tweede jaar in het landelijke damespeloton. De Noord-Hollandse, die in de zomer voor de Batavus Ladiesploeg actief is als wielrenster en eerder langebaanschaatsster was, maakte dit jaar na een opvallend debuutjaar bij Intersport Jan Bols de overstap naar het nieuwe damesteam BeterOpenHaardHout.nl. Lisanne ziet het als een uitdaging om vanaf 21 oktober elke twee weken haar mening en schaatsbevindingen op papier te zetten en deze met het Schaatspeloton.nl-publiek te delen.

Het is donderdagmiddag 16.40. Stapvoets draai ik met m'n oude VW-bus de A10 op. Ik sta in de file, zoals iedere dinsdag en donderdag. De Coentunnel heeft weer eens moeite om de massale toestroom van auto's te verwerken. Een irritatiepunt voor vele mensen. Na een lange dag van hard werken in de file staan. Maar ik ben niet Ã©Ã©n van hen.

Ik geef de volumeknop een flinke draai en begin uit volle borst mee te zingen met DJ Antoine & Kalenna & Timati "High up like a la la la, Ain't nothin here that ma money can't buy, Welcome to Saint Tropez!". Met een lach op mijn gezicht probeer ik een paar extra meters te smokkelen en voeg me daarna in de polonaise op weg naar de Coentunnel. Ik ben vrolijk, want ik ben onderweg naar De Westfries. Mijn nieuwe thuis.

West-Friesland (ook wel de parel aan het IJsselmeer genoemd) is een regio in het noorden van de provincie Noord-Holland. Ik houd van West-Friesland. Van de oer-Hollandse uitstraling met pittoreske dorpjes, grazende koeien en stolpboerderijen. Het is een "skoftig mooi stukje Noord-Holland", zoals de Westfries het zelf graag noemt. Maar het mooiste aan West-Friesland vind ik de mensen.

Zelf ben ik ook een Noord Hollandse, maar dan meer uit het midden gedeelte ervan. Een fijne plek om op te groeien, maar niet zoals West-Friesland. De mensen van binnen de Omringdijk zijn een apart slag volk. Een eigen dialect, een eigen mentaliteit. Soms benne ze onverstaanbaar, soms hoor je ze gewoon niet omdat ze eerst de kat uit de boom willen kijken. Maar eenmaal aan de klets spat het enthousiasme ervan af. Het zijn positieve mensen. Alles is leuk, alles is mooi en alles is goed. Hard werken zit ze in het bloed. Zeuren doen ze nauwelijks. Een blad voor de mond nemen ze niet. Het is een warm volk dat zich graag omringt met gezelligheid en zich tijdens de Warmenhuizer-kermis volledig laat gaan.

Ook zijn Westfriezen trots. Trots op zichzelf en trots op 'hun' Westfriezen. Maar het mooiste vind ik dat ze trots zijn op ieder die iets doet om trots op te zijn. Niet overal is dit zo vanzelfsprekend. Zo hoorde ik er naar mijn beleving bij mijn oude ijsclub nooit echt bij. Het eerste jaar dat ik schaatste werd ik gelijk clubkampioen. Ik ontwikkelde me tot een goede schaatsster, kwam in het gewest en mocht nationale kampioenschappen rijden. Ik was trots. Mijn vader en moeder waren trots. Maar de club moest er niet zo veel van hebben. Want ik was niet van daar.

In West-Friesland is het anders. Afgelopen zaterdag kwam ik als 2e over de finish wat resulteerde in pure blijheid in het Westfriese kamp. Mariska werd 7e. Ze had zich opgeofferd voor mijn eerste podiumplek. Slechts een kleine aanzet had ze hoeven geven en de rest van de achtervolgers zouden het gat naar mij en de drie andere koplopers hebben overbrugt. Maar dat deed ze niet. Ze vertrouwde op mij en ze gunde het mij. Ze waren niet teleurgesteld dat hun eigen Maris 7e was geworden. Nee, ze waren trots omdat ik als benjamin in de marathonsport 2e was geworden daar op het slechte ijs in Utrecht.

Het laatste dat ik wil aanhalen in deze ode aan West-Friesland is De Westfries. In Hoorn, het kloppende hart van West-Friesland, ligt sinds 2006 een prachtig mooie IJsbaan. Nouja, echt mooi is ie niet. Vooral niet wanneer het buiten vochtig is en er een dikke laag mist boven het ijs hangt. Maar de baan heeft swag. Er hangt een bepaalde sfeer die deze uit de klei getrokken hal tot een warme ijsbaan maakt. De baan ademt sport. De baan nodigt uit om los te gaan. Maar de baan geeft ook warmte en gezelligheid. Er is altijd reuring in schaatswinkel Van der Woude en ook de knusse kantine is een fijne plek om te vertoeven. En dan heb je nog die chocoâ¦ Nergens ter wereld smaakt de chocomelk met slagroom beter dan in de kantine van De Westfries. De choco is vol, de slagroom perfect. Na iedere training een genot tot en met.

Diepgelukkig voelde ik me vorige week woensdag toen het nieuws bekend werd dat De Westfries dit jaar tÃ³ch wel het decor zal gaan vormen voor een KPN Cup wedstrijd. Op vrijdag 13 januari gaat het gebeuren. Het gevecht om de cup zal zich in alle hevigheid voortzetten in de ijsarena van West-Friesland. Aan publiek geen gebrek, want de Westfriezen kunnen niet wachten om hÃºn helden, waar ook vandaan, te kunnen zien schitteren in hun eigen ijspaleis.

Alle Columns van Lisanne Soemanta:

Elfstedenkoorts (21 oktober 2011)
West-Friesland (4 november 2011)
Ontzuringskuur (18 november 2011)
Brutale meisjes (2 december 2011)
Komt een Belg op de ijsbaan (16 december 2011)
Mooi (30 december 2011)
Koning Winter (13 januari 2012)
Helden van de Weissensee (27 januari 2012)
De kleine grote klasbak (10 februari 2012)
Wat een end...! (24 februari 2012)
Ontwenningsverschijnselen (9 maart 2012)