Brutale meisjes

geplaatst vrijdag 2 december 2011 om 08:57:37 op Schaatspeloton.nl

Lisanne Soemanta, 24 jaar uit Haarlem, rijdt dit seizoen voor het tweede jaar in het landelijke damespeloton. De Noord-Hollandse, die in de zomer voor de Batavus Ladiesploeg actief is als wielrenster en eerder langebaanschaatsster was, maakte dit jaar na een opvallend debuutjaar bij Intersport Jan Bols de overstap naar het nieuwe damesteam BeterOpenHaardHout.nl. Lisanne ziet het als een uitdaging om vanaf 21 oktober elke twee weken haar mening en schaatsbevindingen op papier te zetten en deze met het Schaatspeloton.nl-publiek te delen.

Het is zaterdagavond iets na half tien. De A-mannen zijn net de finish gepasseerd. Paula en ik haasten ons naar Paula's grijs gekleurde Matiz. We zijn moe. We willen naar bed. De volgende ochtend om 9.00 worden we namelijk weer verwacht bij Duinvermaak voor een rondje op de MTB. Druk kletsend rijden we de grote parkeerplaats van de Ireen WÃ¼st IJsbaan af.

We passeren een lange file met auto's. Diep verzonken in een gesprek over de leukste ijsbanen van Nederland (volgens Paula de 3 H's) gaat er bij ons geen lichtje branden, tot het moment dat er een auto begint te toeteren. We kijken tegelijk naar rechts. Het muntje valt. De auto's die zich rechts van ons een file hebben gevormd staan daar niet voor de lol. Het zijn auto's gevuld met mensen, die net als wij na een lange schaatsavond snel thuis willen zijn. Vanachter ons autoraam absorberen we de boze blikken. Naast ons zit een meneer met volgeladen auto ons hoofdschuddend aan te kijken. Lief lachend, maar vervuld van schaamte kijken we hem verontschuldigend terug. Gelukkig, er breekt een lach door op zijn gezicht. Hij maakt een vriendelijk gebaar en laat een gaatje voor ons. Shit Lies, dit kan ook echt alleen ons gebeurenâ¦

Met zulk gedrag maak je in het âechte' leven geen vrienden. Dat weet iedereen. Asociaal gedrag wordt dit genoemd. "De wereld draait niet om jou hoor!" of "Je bent niet de enige op deze aardkloot, sukkel!" wordt er op zulke momenten terecht met gebalde vuist geroepen. Persoonlijk ben ik een felle tegenstander van asociaal gedrag. Als er staat âritsen vanaf hier', dan vind ik ook dat je moet gaan ritsen en niet met 3 auto's tegelijk tussen twee auto's moet knallen, omdat je bang bent dat je anders niet voor het eten thuis bent. Een nog grotere hekel heb ik aan die mensen die bij het zien van het bord âritsen vanaf hier' het gat dicht gooien, zodat ritsen een onmogelijke klus wordt, tenzij er gewonden mogen vallen.

Mijn eerste kennismaking met het marathonschaatsen begin vorig seizoen was dan ook een ware cultuurshock. Bij deze tak van sport is voordringen en afsnijden aan de orde van de dag. Nette meisjes veranderen in brutale krengen. Van baan wisselen met te lage snelheid, in gaatjes springen die er eigenlijk niet zijn. Duwen, trekken, slaan, schelden. Bijna alles wordt gedoogd. Echter op het ijs wordt dit niet gezien als asociaal gedrag. Nee, dit is gewoon marathonschaatsen.

Sommige meiden zijn er een kei in. Het onaardige meisje spelen. Soms haat ik ze. Maar bovenal benijd ik ze. Die meiden die zich niet het kaas van hun brood laten eten. Die niet twijfelen maar gaan. Ze hebben maar een centimeter nodig. Slechts een minuscule doorgang om zich een weg naar voren te banen. De weg naar de overwinning. Zelf ben ik er nog niet zo goed in. Te lief noemen ze mij. Niet dat ik niet onaardig kan zijn. Nee, ik heb gewoon nog niet genoeg âmarathoneelt'.

Afgelopen zaterdag kwam de ommekeer. Helemaal leeggereden sloot ik na een valpartij weer aan bij het peloton. Ik kon niet meer. Alle energie was uit m'n lichaam. Tot mijn verbazing was ik nog wel in staat om enkele woorden uit te brengen. "Mag ik er alsjeblieft tussen?" Smeekte ik een collega marathonster. Waarna deze antwoordde met een heel strijdlustig "Nee!". Toen kwam ik tot het besef dat dit wellicht niet de juiste aanpak was. Een paar ronden later in de finale zag ik een gat. Nou ja, eigenlijk was het geen gat. Het was meer een te smalle doorgang. Een sociaal denkende persoon zou niet peinzen om erin te stappen. Ik, als marathonster in de leer deed het wel. Het was niet netjes. Dat geef ik toe. Woedend riep het meisjes dat ik zojuist vol had afgesneden dat het echt niet normaal was wat ik deed. Ik had m'n mond al open om sorry, sorry, sorrrry! te roepen. Maar ik bedacht me. Nee, dit was niets om me voor te excuseren. Dit hoort bij het spel. Vanaf nu ben ik brutaal!

Toch vind ik wel dat er grenzen zijn. Een waardig marathonster houdt haar handen thuis. Corrigeren of balans zoeken is uiteraard prima, maar bewust duwen en trekken is vals spelen. Ik zie het als een teken van zwakte. Als men het niet afkan met de eigen benen, dan gaan ze hun handen gebruiken. Afstraffen met een kaart zou ik zeggen.

Zaterdag alweer KPN Cup 8. Ik kijk er naar uit om alle maatschappelijke regels aan m'n laars te lappen. Heerlijk dat marathonschaatsen!

Alle Columns van Lisanne Soemanta:

Elfstedenkoorts (21 oktober 2011)
West-Friesland (4 november 2011)
Ontzuringskuur (18 november 2011)
Brutale meisjes (2 december 2011)
Komt een Belg op de ijsbaan (16 december 2011)
Mooi (30 december 2011)
Koning Winter (13 januari 2012)
Helden van de Weissensee (27 januari 2012)
De kleine grote klasbak (10 februari 2012)
Wat een end...! (24 februari 2012)
Ontwenningsverschijnselen (9 maart 2012)