Visualiseren

geplaatst vrijdag 29 november 2013 om 17:18:30 op Schaatspeloton.nl

Jessica Merkens is nu voor het derde seizoen actief in de Dames Top Divisie in de ploeg Mastermind. De 22-jarige Utrechtse is dit jaar begonnen aan de onderzoeksmaster Neuroscience & Cognition in haar woonplaats wat vanaf jongs af aan ook haar thuisbasis voor het schaatsen is geweest. Vanaf vrijdag 15 november zal Jessica om de week haar belevenissen als marathonschaatsster aan de lezers van Schaatspeloton.nl toevertrouwen.

Af en toe vind ik het heel leuk om een langebaanwedstrijd te rijden. Even de baan voor mezelf alleen, geen gevechten te hoeven voeren om mijn plaats op het ijs te verdedigen. Een welkome afwisseling van de wekelijkse arena waarin 60 leeuwinnen tegelijkertijd strijden om het eremetaal. Het enige waar ik dan aan hoef te denken is mijn eigen techniek, en mijn eigen wedstrijdopbouw. Wat me vaak erg helpt is een beetje visualiseren. Waar denk je aan als je wegrijdt, als die bocht in zicht komt? Gaat het pijn doen? Dan jezelf dwingen om nog dieper die hoeken op te zoeken en het ritme omhoog te gooien in de bocht.

De onbetwiste koning van het visualiseren moet wel Mark Tuitert zijn, die voor de camera in Vancouver zijn 1500 meter visualiseerde en een paar dagen later zijn denkbeeldige race letterlijk vertaalde naar een gouden plak.

Video van Mark Tuitert die zijn 1500 m visualiseert, Vancouver 2010:

Ook bij de marathon moet je visualiseren. Misschien niet letterlijk elke ronde (een visualisatie van 70 ronden lijkt me een mentale marathon op zich), maar een goed plan van tevoren is altijd belangrijk. Zodra de tussensprints eraan komen zorgen dat je op tijd goed zit, achter iemand waarvan je weet dat diegene geen gaatje gaat laten vallen. Altijd zorgen dat je niet de rode lantaarndrager wordt, en proberen je in de voorste regionen te melden. Waar zitten je ploeggenoten, wat gebeurt er voorin? Het tactische spel kan soms een welkome afleiding zijn van het zuur dat langzaam opbouwt in je benen.

Als ik dan toch mijn ideale marathonrace zou visualiseren dan zou het ongeveer zo gaan:

Er is gefloten, en voordat we ons verzamelen bij de streep wissel ik nog een laatste paar blikken met Marianne, die aanmoedigend knikt. Nadat we weg mogen en we na de loze ronde het startschot horen, gaat het gelijk volle bak. De dames hebben er zin in! Ik zoek mijn ploeggenotes op en we houden elkaar in de gaten, maar vooral ook de leidsters van het algemeen en jongerenklassement, op dat moment Janneke en Lisa. Maar we zijn goed vertegenwoordigd in het klassement en vooral in het jongerenklassement volgen we Lisa op de voet. Voordat de eerste tussensprint komt zijn er al een paar ontsnappingspogingen geweest, waar telkens een dame van team Mastermind aanwezig was. We houden elkaar scherp, gaan omstebeurt weg en stoppen zo nodig af. De eerste tussensprints komen, en ook de tweede. We gaan een klein beetje kapot, houden zo dicht mogelijk de binnenkant van de baan en verbijten het zuur in onze benen. Ik kijk om mij heen, zie vermoeide gezichten. Maar niet de vermoeide gezichten van Emma, Eline en Zoey. Nee, zij kijken met een geconcentreerde blik vooruit en ik voel dat dit een wedstrijd uit het boekje gaat worden. Het rondebord staat op 15 en zoals ons geleerd is begint nu de finale. Er hangt een spanning in de lucht, de dames zoeken onrustig naar de herkenbare kleuren van hun ploeggenoten, terwijl ze tegelijkertijd de concurrentie in de gaten proberen te houden. Ook wij hebben elkaars blikken gevangen en we weten wat we moeten doen. Met nog een paar ronden op het bord schaatsen we netjes in formatie en is ons treintje stevig geparkeerd tussen die van de grote dames. Van tevoren wees een ouderwets spelletje steen papier schaar uit dat ik deze week de kopvrouw zou zijn, want dat doe je als je allevier in bloedvorm verkeert. Emma trekt de sprint aan, lost af, waarna Zoey de snelheid nog eens opvoert. Dan komt Eline met haar puntgave techniek, en haar snelheid zorgt ervoor dat het bijna niet mis kan gaan. Ze geeft af en ik ga de Ã©Ã©n na laatste bocht in. Op dat moment kijk ik niet meer om mij heen, zie ik geen tegenstandsters, en voel ik alleen mijn racende hartslag en de wind die langs mijn oren suist. De laatste bocht vlieg ik in met een snelheid die nieuw voor mij is, en ik heb moeite om hem zo strak mogelijk te houden. Maar daar is de finish, die rode eindstreep waar we 70 ronden lang voor hebben geknokt. De laatste 100 meter van de wedstrijd is bijna voorbij, en ik word opgejaagd door het geluid van een horde klapschaats-dragende dames. Ik gooi met het laatste beetje kracht in mijn benen mijn voet naar voren en merk dat ik de eerste ben. Wauw.

Vooralsnog reed ik eigenlijk vooral nog als een natte krant, en langzaamaan begint de vorm nu te komen. Maar goed, een beetje visualiseren kan nooit kwaad toch..?

Alle Columns van Jessica Merkens:

Het thuisvoordeel (15 november 2013)
Visualiseren (29 november 2013)
Mooie spulletjes (13 december 2013)
Project W (27 december 2013)
Broertjes (10 januari 2014)
Natuurijs (24 januari 2014)
Schnee (7 februari 2014)
Fan (21 februari 2014)
Een beetje gek (7 maart 2014)