Warning: Undefined variable $overzicht in /var/www/vh6232/1/schaatspeloton.nl/script/columnistenbanner.php on line 4

Ergernis top-4

geplaatst vrijdag 4 januari 2013 om 08:33:12 op Schaatspeloton.nl

Antoine de Schipper zal dit jaar in de kleuren van Team Haven van Amsterdam debuteren in de Top Divisie na twee jaar in het B-peloton te hebben gereden. Naast het schaatsen is Antoine docent bewegingsonderwijs op een basisschool in Zeist en in de afrondende fase van de ALO opleiding. Antoine is 30 jaar, woont samen in Utrecht en rijdt komende zomer ook in het A-peloton voor het skeeleren. Antoine probeert vanaf 26 oktober elke twee weken zijn belevingen in het Top Divisiepeloton te verwoorden in een column voor Schaatspeloton.nl.

Maar de afgelopen weken gaven me zoveel aanleidingen om met een scherpe tong mijn mening te geven, dat ik het niet kan laten. Voor één keer maak ik zo aan het einde van het jaar een uitzondering om een keer uit mijn slof te schieten. Want het is immers een speciale tijd waarin je elkaar de waarheid mag vertellen. Bij deze mijn marathonschaatsen ergernis top-4 van 2012.

Ergernis 4: Niet-accepteren van scheidsrechterlijke beslissingen
Als sporter en coach heb ik ontzettend veel waardering voor vrijwilligers die wekelijks voor ons het mogelijk maken dat we onze sport kunnen uitoefenen. Het is niet altijd makkelijk en het wordt jullie ook niet makkelijk gemaakt. Doordat enkelen binnen het peloton steeds de grens van de regels opzoeken en daardoor de geest van de wedstrijd vernielen moeten er steeds nieuwe regels worden opgesteld, die ook weer moeten worden gehandhaafd. Aan deze regels irriteren we ons met z'n allen weer en zo ontstaan er vervelende situaties tussen wedstrijdleiding en sporters.

In de eerste plaats is het al vervelend dat al deze regels nodig zijn. Dat moeten wij ons als rijders aantrekken. Blijkbaar zijn wij zelfstandig niet in staat om er een sportieve wedstrijd van te maken en overvragen wij onze vrijwilligers om als orde handhavers op te treden in het peloton. In de tweede plaats moeten wij als rijders ook accepteren dat er regels gehandhaafd worden en dat betekent dus ook dat we accepteren dat daar af en toe een verkeerde beslissing tussen zit. Het zeuren bij elke beslissing van de wedstrijdleiding draagt op geen enkele manier bij aan de toekomst van onze sport.

Voorbeeld hiervan is een collega die voor het oog van heel Nederland op het NK een bidon aanneemt buiten de ravitaillering. Die regel is er niet voor niets. We hebben met z'n allen ervoor gezorgd dat deze moet bestaan. Hij wordt uit de wedstrijd gehaald. In plaats van dat hij boos is op zichzelf en zijn ploegleider maakt hij misbaar naar de jury. Wat on-ge-lo-fe-lijk dom van deze ploegleider om op zo'n beslissend moment een fout te maken en nog dommer van de rijder om dit af te reageren op de vrijwilligers die onze sport maken.

Op dezelfde manier zijn er regels over hoe er gefinisht dient te worden. Ik heb in Hallum aan de levende lijve meegemaakt hoe irritant het is dat een collega zoveel risico neemt om te finishen dat hij hiermee een ander in gevaar kan brengen. Iedereen weet het, maar is het spontaan vergeten als het ze zelf overkomt. De regels zijn glashelder. Declassering bij "een finish waarbij een deelnemer ten val komt als gevolg van het (teveel) naar voren bewegen van de schaats met als doel eerder te finishen.". Tegen een declassering kan geen protest ingediend worden.

Teleurgesteld, snap ik. Reageer het niet af op vrijwilligers. Je hebt de eigen glazen ingegooid. De ploegleider zou beter moeten weten.

Ergernis 3: Scheidsrechterlijke rondenbord dwalingen
Dit gezegd hebbende; een persoonlijk ergernis van mij kwam weer naar boven tijdens de laatste eerste divisie wedstrijden. De enige duidelijke communicatie tussen jury en rijders is het rondenbord. Op de meeste ijsbanen is de speaker als rijder nauwelijks te verstaan en prefereer ikzelf als rijder meestal de muziek.

- Even tussendoor is het voor mij nog steeds een raadsel waarom er niet een tweede bord is met daarop de belronde voor het peloton. Dat scheelt een tiental minuten geschreeuw van de ploegleiders, die om zich verstaanbaar te maken steeds verder de baan op komen lopen. Maar dat terzijde. -

Het hanteren van dit rondenbord is een vrij belangrijke taak en mag niet verkeerd gebeuren. Het is een lastige en delicate klus wanneer precies de ronde eraf te halen en wanneer te bellen. In Utrecht en Enschede ging dit weer eens helemaal mis wat de uitslag van de wedstrijd behoorlijk beïnvloed heeft. Het lijkt misschien geen dankbare taak, maar het is voor rijders ontzettend belangrijk dat het goed gebeurd. Jury neem je verantwoordelijkheid en zet je beste mensen aan het bord.

Ergernis 2: Het onnodig kleineren van collega sporters
Qua resultaten valt het voor mij de laatste tijd niet mee. Dat heb ik voor honderd-en-tien procent aan mezelf te wijten. Ik heb in de maand november sinds ik mijn stage loop naast alle werk- en schoolwerkzaamheden gewoon niet meer voldoende tijd om uit te rusten van mijn trainingsprikkels. Voor toppers is dat minder erg, maar voor mij is een daling in de vorm van honderd naar negentig procent genoeg om er wekelijks af gereden te worden. Het is op dit ogenblik niet anders.

Nu ken ik mijn plek en ik ben normaal gesproken superbeleefd. Als ik voel dat ik erdoorheen zak maak ik ruimte voor mijn collega schaatsers, zodat ik hen niet op achterstand rij. Hier werd ik van mijn ploegleider terecht door op de vingers getikt. "Als je eraf moet, neem er maar vijf mee. Laat ze maar om je heen schaatsen.". Ik denk dat iedereen het met me eens is dat ik eigenlijk te beleefd was en afgelopen zaterdag bleef ik dus aan de binnenkant rijden toen het voor mij te hard ging.

Nu was er een door mij zeer gewaardeerde collega uit een team waar ik veel respect voor heb die het nodig vond om deze jongen met woord en daad uit de bocht te drukken, zodat achteraan de groep aansluiten niet meer mogelijk was. Wat een on-ge-lo-fe-lijke sukkel ben je dan. Ben je zo'n goede schaatser en zoveel beter dan je voorganger dat je het nodig vind om een rijder, die elke wedstrijd moet knokken om het uit te rijden, weg te duwen.

Ik heb wel eens een opzettelijke elleboogstoot gehad op de Weissensee van een collega omdat hij vond dat een B-rijder niet het peloton op gang kon trekken. Erg laf. Ben ook een keer het peloton uitgedrukt door de BAM trein omdat ik ze in de finale er niet tussen wilde laten. Ook niet zo fraai. Maar dat heeft allemaal nog met de wedstrijduitslag te maken. Iemand die op de grond ligt nog een trap nageven is gewoon rock-bottom. Lager kan niet. Een echte vent was er gewoon omheen gereden. Blijkbaar is je ego groter dan je mannelijkheid en je manieren. Kansloze parasiterende laffe prutser.

Ergernis 1: Afgunst ten opzichte van de groene-oranje brigade
Tenslotte mijn grootste ergernis van afgelopen jaar. Er zijn binnen onze sport winnaars en verliezers. Dat hoort erbij. Maar in plaats van de winnaars de credits te geven die ze verdienen, verzandt een deel van peloton en volgers in systematisch gemopper. Als peuters trekken ze een pruillip dat het allemaal niet eerlijk is en schuiven daarmee het eigen aandeel in de situatie aan de kant.

De realiteit is dat de BAM formatie niet meer getalenteerd is dan de ander topploegen. Ze werken harder en zijn tactisch, mentaal en fysiek daardoor beter dan de rest. Ze hebben meer voor elkaar over en verdienen elke overwinning die ze boeken. Ze hebben jarenlang geknokt voor hun financiële en fysieke positie en verdienen het niet om met chagrijnige afgunst te worden benaderd door anderen. Het zijn de helden die onze sport groot maken.

Als de ploeg megaplakkers van mijn collega columnist op schaatsen.nl eens samen een beter plan op zou stellen voor de finale, in plaats van calvinistisch met het vingertje te wijzen naar de rest van de ploegen, dan zou dat al een hoop schelen. Het antwoord voor succes heb je zelf in de hand en niet de anderen. Het bokken is een vlucht uit het eigen onvermogen om objectief te beschouwen wat je zelf beter kan doen. Als je met de grote jongens wil knikkeren, moet je ook een grote broek aantrekken en niet huilend naar je moeder toe als je reglementair alle hoeken van de baan te zien krijgt.

Beste collega's, stop met puberaal mokken en steek de handen uit de mouwen. Bekijk wat je aan je eigen situatie kunt verbeteren om de volgende keer wel tot de top te behoren. Maak een lange termijn plan en steek je energie in acties die je prestaties verbeteren. Geef in de tussentijd de winnaars de eer en beloning waar ze hard voor hebben gewerkt. Over een jaar sta je zelf misschien op het podium en hoop je ook op een gemeend applaus.


Kijk dat lucht op zo in het nieuwe jaar!

Alle Columns van Antoine de Schipper:

Warning: Undefined variable $overzicht in /var/www/vh6232/1/schaatspeloton.nl/script/columnistenbanner.php on line 4