Nachtmerrie

geplaatst vrijdag 9 november 2012 om 09:45:21 op Schaatspeloton.nl

Antoine de Schipper zal dit jaar in de kleuren van Team Haven van Amsterdam debuteren in de Top Divisie na twee jaar in het B-peloton te hebben gereden. Naast het schaatsen is Antoine docent bewegingsonderwijs op een basisschool in Zeist en in de afrondende fase van de ALO opleiding. Antoine is 30 jaar, woont samen in Utrecht en rijdt komende zomer ook in het A-peloton voor het skeeleren. Antoine probeert vanaf 26 oktober elke twee weken zijn belevingen in het Top Divisiepeloton te verwoorden in een column voor Schaatspeloton.nl.

Het is 31 oktober 2009 en ik rij de eerste 6 banenwedstrijd van mijn nieuwe schaatsleven. De wedstrijd in Hoorn over 50 ronden gaat van start. Stijfjes vind ik mijn plekje tussen de rijders. Voor mijn gevoel gaat het verschrikkelijk hard. "Hoe bestaat het dat ze vooraan zo hard kunnen schaatsen?". Mijn schaatsmaatje Christiaan schiet in een ontsnapping mee. "Als hij dat kan moet ik dat ook kunnen", denk ik bij mezelf en een paar ronden later probeer ik het ook. Tevergeefs.

De finale komt in zicht, het peloton is nog helemaal bijeen en het valt stil. Een jongen voor me trekt de bocht vol door en ik ga met hem mee. We zijn los met z'n tweeÃ«n en we hebben nog vijf ronden te gaan. "Lucas Bisschop en Antoine de Schipper zijn met z'n tweeÃ«n vooruit, maar het peloton is niet ver weg!", brult de speaker enthousiast.

Ik kijk hem aan en hij mij. Een knikje is voldoende. We weten het allebei. De dood of de gladiolen. Dit is het moment. Aarzeling in het peloton. Wie gaat dit gat dichtrijden? Niemand weet nog wie de goede sprinters zijn bij de eerste wedstrijd van het seizoen. Nog drie ronden te gaan. "Kom op, nog even!" roep ik en mijn nieuw gevonden vriend gooit er nog een schepje bovenop.

Nog twee ronden te gaan. Ik voel zijn slag. We gaan het halen. "Blijf erachter tot de laatste bocht, blijf erachter", zeg ik tegen mezelf. Ik voel dat ik sterker ben. Ik ben geen sprinter, maar ik voel dat Lucas niet fris meer op zijn schaatsen staat. "Wachten, wachten, wachten". Ik kijk nog een keer om voor we de laatste ronde ingaan. Het peloton is nog ver weg.

Lucas rijdt voor wat hij waard is en de laatste bocht weet ik het zeker: "Deze is voor mij!". Ik laat een klein gaatje vallen om te kijken waar ik er straks langs kan en maak extra snelheid in de bocht. Ik schaats om Lucas heen en ga alleen op de finish af. "Dit is ongelooflijk, mijn eerste wedstrijd op het 6 Banentoernooi en ik ga hem winnen!". De finish lijn komt dichterbij, ik steek mijn armen in de lucht en zie in mijn ooghoek de grote grijns van Simon Schouten die zijn schaats net voor de mijne door de finish zet.

-AU-

Deze prikte recht door mijn hart. Erger dan de fotofinish met mede strijkijzer Sjaak de Wolff in ât Veld, waar ik de hele wedstrijd als een bezetene iedereen inclusief mezelf op een hoop had gereden. Erger dan de fotofinish met Sjoerd den Hertog in Hallum, waar ik mezelf voor mijn kop kon slaan dat ik niet getraind had op een spagaatfinish. Erger dan de finale in Biddinghuizen waar ik al zo blij was met een podiumplek dat ik Marcel van Ham in een zetel naar de finishstraat bracht.

De grijns van Simon is altijd bij me. Als het zwaar wordt in een training en ik weet niet meer waar de pijn begint en eindigt denk ik even terug aan dat moment. Voor de finish je dromen in duigen zien gaan is nog veel pijnlijker dan dertig keer die zandheuvel op. Ik ben de winnaar van de honderd van EarnewÃ¢ld dan ook eeuwig dankbaar voor zijn wijze les: Steek pas na de finish je handen in de lucht.

Alle Columns van Antoine de Schipper:

Schoothondje of Everzwijn (26 oktober 2012)
Nachtmerrie (9 november 2012)
Omarm je vrouwelijkheid (23 november 2012)
Master Gemser (7 december 2012)
Geef Alles, Geef Acht (21 december 2012)
Ergernis top-4 (4 januari 2013)
STREEP (18 januari 2013)
In een scheur (1 februari 2013)
Ons geheim (15 februari 2013)
Lijders en Leiders (1 maart 2013)
Me Like Twaiku (15 maart 2013)