Geef Alles, Geef Acht

geplaatst vrijdag 21 december 2012 om 12:31:47 op Schaatspeloton.nl

Antoine de Schipper zal dit jaar in de kleuren van Team Haven van Amsterdam debuteren in de Top Divisie na twee jaar in het B-peloton te hebben gereden. Naast het schaatsen is Antoine docent bewegingsonderwijs op een basisschool in Zeist en in de afrondende fase van de ALO opleiding. Antoine is 30 jaar, woont samen in Utrecht en rijdt komende zomer ook in het A-peloton voor het skeeleren. Antoine probeert vanaf 26 oktober elke twee weken zijn belevingen in het Top Divisiepeloton te verwoorden in een column voor Schaatspeloton.nl.

Ik schat dat het half drie in de nacht is. Met z'n vieren liggen we verdekt opgesteld tegen een hekwerk. Ik voel de regen langs de camouflageverf op mijn gezicht stromen. Mijn hart klopt in mijn keel. In onze missie op zoek naar een Noord-Koreaanse raket mogen we niet gezien worden door de vijand. Die zouden natuurlijk in het bewakingsbusje op het verlaten industrieterrein rond Breda kunnen zitten. De geur van de gras, zweet en schoenen van Pieter doen mij denken aan mijn jeugd.

In groep 4 was het eindelijk zover. Na jaren van draven, huppelen, rollen, vallen, schaven en vooral veel opstaan was de tijd gekomen. Als 7-jarige stuiterbal mocht ik een sportclub kiezen om me uit te leven en me te leren beter met m'n verlies om te gaan. Dat wil zeggen; niet de voetbalclub waar een aantal klasgenootjes op zat, want daar moest een drukke weg voor overgestoken worden. Mijn voetbalcarriÃ¨re is niet verder dan het garageplein en de lokale trapveldjes in Krimpen aan den IJssel gekomen.

Op mijn school, de Koningin Wilhelmina School (KWS), kreeg elke leerling een strippenkaart voor een aantal trainingen bij de korfbalclub. Na verzilvering van deze strippen ben lang sportief aanwezig geweest binnen KOAG (Korfbal Ons Aller Genoegen). Met als hoogtepunt samen met mijn klasgenoten het winnen van de nationale titel schoolkorfbal in 1994, ondanks het missen van een strafbal. "De K W S gaat nooit verloren, knoop het in je oren. Van achteren en van voren". Onvergetelijk.

Ik heb het altijd een fantastische sport gevonden. Wat voor knullig imago het ook heeft, het is een superleuke, leerzame en dynamische sport. Geen enkele sport heeft zo'n mooie mix van aanvallen en verdedigen. Jongens en meisjes worden gedwongen om samen te werken voor de winst. Als je in het verdedigingsvak staat, moedig je je ploeggenoten aan om tot scoren te komen en andersom kijken zij in spanning of wij in de verdediging de rijen gesloten kunnen houden. Samen de trainingspalen opzetten en opruimen.

Er is iets magisch aan een teamsport. Als echt alle neuzen dezelfde kant opstaan is de som meer dan de losse onderdelen. Samen in de auto van een van de ouders naar het veldencomplex van de tegenstander. Samen in de voorbespreking, allemaal in dezelfde shirtjes met de plaatselijke sportwinkel op onze borst. Samen aan de thee met veel teveel suikerklontjes in de pauze. Samen de noppenschoenen uitkloppen voor we de kleedkamer ingaan. Samen stinken naar zweet, gemaaid gras en nat schoenleer.

Er is ook iets frusterend aan een teamsport. Als binnen het team er verschil in ambitie en beleving is ontstaat er spanning. Zeker voor mensen die graag alles wat ze doen goed willen doen en slecht tegen hun verlies kunnen (zoals ik). Zeker voor mensen die graag controle houden over hun eigen succes in het leven (zoals ik). Toen ik moest kiezen tussen twee sporten op de middelbare school heb ik dan ook geen moment getwijfeld. Met schaatsen had ik alles in eigen hand.

Dit is waar ik op onze teambuildingmissie bij de Koninklijke Marechaussee door de aardse geur naartoe werd gebracht. De keuze voor alles-in-eigen-hand versus met-z'n-allen-een-doel bereiken. Ik realiseer me dat ik jarenlang de uitdaging uit de weg ben gegaan. Ik ben een teamspeler, alleen ik vergeet regelmatig mezelf. En door niet goed voor mezelf op te komen, kan ik niet mijn maximale bijdrage aan het team leveren. Een individuele sport was voor mij ook een vlucht voor het slecht aangeven van mijn eigen grenzen.

Hoe individueel de sport ook lijkt, achter elke sporter staat een team van trainers, specialisten en trainingspartners. Samen moeten we op zoek naar dat magische samen gevoel. Daar hoort sommigen bij dat ze kunnen volgen en voor anderen dat ze voor zichzelf opkomen. Ieder speelt zijn instrument in het orkest Haven Amsterdam. Er bestaat niet zoiets als een individuele sport. We zullen het altijd samen moeten doen, want samen kunnen we meer dan alleen.

Als we samen de raket ontmantelen op een zandvlakte, zijn we trots en lijkt al het gebulder en in de houding staan vergeten. We zijn nog geen superteam, maar we zijn hard op weg om alles voor elkaar over te hebben. Vergeleken met missie voor de ontmanteling van een Noord-Koreaanse raket is een schaatswedstrijd een makkie.

Alle Columns van Antoine de Schipper:

Schoothondje of Everzwijn (26 oktober 2012)
Nachtmerrie (9 november 2012)
Omarm je vrouwelijkheid (23 november 2012)
Master Gemser (7 december 2012)
Geef Alles, Geef Acht (21 december 2012)
Ergernis top-4 (4 januari 2013)
STREEP (18 januari 2013)
In een scheur (1 februari 2013)
Ons geheim (15 februari 2013)
Lijders en Leiders (1 maart 2013)
Me Like Twaiku (15 maart 2013)