De eer aan wie?

geplaatst vrijdag 14 december 2007 om 06:24:00 op Schaatspeloton.nl

Martijn Kromkamp is, namens Beelen Sloopwerken, aan zijn zevende seizoen bezig als rijder in het A-peloton. In die jaren was hij goed voor enkele podiumplaatsen, daaronder ook twee medailleplekken bij de Nederlandse Kampioenschappen op zowel kunst- als natuurijs in 2004. De 27-jarige inwoner van het Friese Wolvega is tevens de zoon van oud marathoncoryfee Jan Eise Kromkamp, waarmee hij ook nog twee jaar samen op het hoogste niveau uitkwam. Bij zijn vaders afscheid nam Martijn symbolisch diens, toen nog vaste, beennummer 26 over. Vanaf vrijdag 5 oktober zal Martijn Kromkamp op Schaatspeloton.nl zijn belevenissen en overpeinzingen delen met de lezers.

Ons peloton bestaat uit vele verschillende soorten mensen. AgrariÃ«rs, postbodes, topsporters, clowns, maar ook atheÃ¯sten, christenen en wie weet, zelfs moslims. Dat alles gaat al jaren heel goed samen en eigenlijk nooit is er onenigheid onderling over bepaalde opvattingen of leefwijzen. Er is veel onderling respect voor elkaars prestaties, ook als deze eens wat minder zijn.

Zo is er ook respect voor ieders religieuze achtergrond. Ik maak er geen geheim van dat ik zelf een volkomen bewust atheÃ¯st ben. Ik ben er zelfs min of meer trots op, omdat ik mijn eigen weg in het leven zoek zonder hulp te vragen aan een hypothetisch bovennatuurlijke entiteit. Dit betekent niet dat ik gelovigen niet respecteer. In tegendeel. Als iemand in een God wil geloven dan is dit zijn of haar eigen keuze en die respecteer ik zonder meer. Tussen respecteren en begrijpen zit echter een heel groot verschil. Dat ik de keuze voor het geloof in een God niet begrijp, ligt waarschijnlijk aan mijn eigen nuchtere instelling en het feit dat ik altijd overal een goed onderbouwde verklaring voor wil hebben. Ik probeer al heel lang om het wel te begrijpen, maar dat wil nog niet echt lukken.

Wat ik ook niet goed begrijp is dat sommige mensen hun keuze voor een bepaald geloof aan andere mensen opdringen. Geloof hoort een keuze van jezelf te zijn en niet iets wat je wordt opgedrongen. Vaak heeft het ook een averechts effect op mensen. Je sluit je er des te meer voor af. Als volleerd atheÃ¯st vloek ik nog wel eens. Zeker tijdens de wedstrijd wil er nog wel eens een uitdrukking die een godslastering behelst mijn mond verlaten. Dit gebeurt echter altijd tijdens een adrenaline-tsunami en nooit met opzet. Het is ook nooit mijn bedoeling daar mensen mee te kwetsen. Ik heb ook niets tegen God of Jezus of wie dan ook. Het gebeurt gewoon. Ik vloek niet met voorbedachte rade om het zo maar even te zeggen. Als ik de Schepper weer eens een spreekwoordelijke draai om zijn oren heb gegeven wordt ik hier nog wel eens op aangesproken. Deels wel terecht vind ik trouwens, want het is niet netjes. Echter de volgende keer dat ik op mijn atheÃ¯stische ziel getrapt wordt door iemand die mij probeert te overtuigen van het feit dat we alles in ons bestaan te danken hebben aan een tovenaar die zich nog nooit heeft laten zien en een baardmans op sandalen, dan zal ik ook aangeven dat ik zulke taal niet echt op prijs stel.

Ik snap trouwens ook niet goed dat sommige gelovigen zoveel praten over hun geloof alsof het iets magisch is waardoor hun leven zoveel beter is dan het mijne. Als je er als sporter zoveel aan hebt, dan zou ik het zeker niet aan de grote klok hangen. Ik zou het met zo weinig mogelijk mensen delen, want anders geef je je geheim prijs. In het algemeen praten mensen veel liever over iets waar ze last van hebben. Door dit te delen met anderen wordt de last een stukje draagzamer. Zou dat misschien de achterliggende gedachte zijn? En mocht ooit wel aantoonbaar worden gemaakt dat het geloof in een God je prestaties positief beÃ¯nvloed, dan is het een logisch gevolg dat hier regels voor komen die in het dopingreglement worden opgenomen. Anders spreken we van competitievervalsing.

Afgelopen zondag was weer een geweldige wedstrijd hoorde ik van veel mensen die hem gezien hebben. De winnaar was ook super. "Koning Jan" eindelijk weer op de hoogste trede. Een geweldige serieuze sportman die zichzelf tot de beste marathonschaatser aller tijden heeft gemaakt. Al dat harde trainen in weer en wind, vele uren op de fiets. Al dat afzien in de trainingen en wedstrijden. Zere benen en een pijnlijke rug. Meer dan 70 overwinningen komen je niet aanwaaien, daar moet je keihard voor werken en pijn lijden. Dat kan niemand anders voor je doen, dan jij zelf. Daarom was ik zeer verbaasd dat de winnaar na afloop zei dat alle eer aan God toe kwam. Sorry hoor, maar dan snap ik er even niks meer van.... Heeft God voor je getraind? Heeft god overgenomen in de kopgroep? Heeft God je geduwd misschien? Je hebt zelf geknokt voor die overwinning. Je hebt hem helemaal zelf verdiend. Dus de eer is 100% voor jou Koning Jan!

Alle Columns van Martijn Kromkamp:

Verrassing (5 oktober 2007)
Koning Jan (19 oktober 2007)
Orgasmisch (2 november 2007)
Het echte werk (16 november 2007)
Vrouwen... (30 november 2007)
De eer aan wie? (14 december 2007)
Goedemorgen... (28 december 2007)
Zomerzon (11 januari 2008)
5 euro! (25 januari 2008)
Zware weken (8 februari 2008)
Skippy Skibril (22 februari 2008)
Het zit erop (7 maart 2008)
Op rolletjes (21 maart 2008)