Grijze dagen

geplaatst vrijdag 12 maart 2010 om 21:26:28 op Schaatspeloton.nl

Jouke Hoogeveen is een 30-jarige Pedagoog uit Amsterdam. Daarnaast skeelert en schaatst hij op het hoogste niveau. Zijn talent om lang door te kunnen bijten komt goed van pas op lange wedstrijden op asfalt en ijs. Zo won hij vorig seizoen de 150 kilometer op natuurijs in Zweden. Jouke Hoogeveen is geboren in het Elfstedenstadje IJlst, maar woont sinds zijn studietijd samen met Femke Roemer in het centrum van Amsterdam. Als pedagoog begeleidt hij kinderen met een autistische stoornis. Pas na zijn studie is Jouke Hoogeveen gaan schaatsen. Hij was direct enthousiast over de combinatie van keiharde competitie en gezelligheid binnen het marathonschaatsen. Dit jaar is zijn derde jaar op het hoogste niveau. Ook dit jaar zal hij weer azen op een hoofdprijs, liefst op natuurijs. Vanaf vrijdag 9 oktober zal Jouke Hoogeveen voor Schaatspeloton.nl om de week zijn gedachten in een column vatten.

Het natuurijs is verdwenen. Slechts hier en daar zijn nog flinters gatenkaasachtige stukken ijs te zien. Zelfs de eenden zakken er doorheen. Ook op kunstijs valt er voor een marathonschaatser in maart niets meer te zoeken. De wedstrijden zijn voorbij en het ijs is teruggeven aan de onvermoeibare recreanten.

Buiten is het al lente, maar in mijn hoofd heerst de winter. Het wegvallen van de wedstrijden met bijbehorende adrenaline laat een leegte achter. Weg zijn de grote emoties die mij tijdens het schaatsen in vervoering brengen. Misschien ben ik wel een beetje verslaafd aan die emoties.
Het is een grijze tijd van niets. Niets doen en ook niets voelen of willen. Elk jaar weer schuif ik belangrijke huishoudelijke klussen naar deze periode. En toch zit ik elk jaar weer apathisch op te bank te verstillen. Ik wacht met de afstandbediening in mijn hand op een fietsvoorjaarsklassieker in BelgiÃ« om mijn bloed weer een beetje te laten stromen.

Ik ben geen wedstrijdsporter die zich verheugt op deze periode van rust. Ik ben niet de persoon die blij is dat eindelijk de bloemetjes buitengezet kunnen worden. Feestjes waar ik nu eindelijk eens naar toe kan: het boezemt mij slechts angst in. Mijn feesten vier ik op het ijs en het ijs is weg.
Mijn toegenomen kennis over trainingen helpt me niet door de grijze tijd heen. Vroeger was de grijze tijd slechts een vaag gevoel. Het duurde die paar weken in februari dat de winter net even te lang doorsudderde. Die laatste weekjes wachten op de lente. Die waren zwaar. Maar dat had elke Nederlander. Daarin stond ik niet alleen.

Het grijs verdween vroeger al bij de eerste lentedag. Bij het eerste prille lentezonnetje pakte ik mijn fiets en trapte de winter uit mijn geest. Op twee februari 2002 bijvoorbeeld vierde heel Amsterdam uitbundig feest. Willem en Maxima trouwden vijfhonderd meter bij mijn huis vandaan. Het was een prachtige lentedag in februari. Terwijl om mij heen geschiedenis werd geschreven pakte ik mijn Gazelle. Gehuld in korte fietsbroek vierde ik de lente in mijn eentje.

Dit jaar heb ik gezeten achter glas al diverse prille lentedagen zien passeren. Ik ben gedwongen mij af te keren van de roep van de lente. Een goede sporter weet dat na een periode van voordurende inspanning op het hoogste niveau rust geboden is. Mijn lichaam lijkt het hier wel mee eens te zijn, maar mijn geest is grijs geworden van de gedwongen rust. Ik voel me een stakker.
Mijn sportvrienden weten van mijn worstelen. Alsof de roep van de lente niet sterk genoeg is, proberen ook zij mij naar buiten te lokken. Ze skeeleren voor mijn huis langs en meldden dat het zo geweldig rolt op IJburg. Ze proberen me te verleiden en op mijn gemoed te spelen door woorden als âtrainingsachterstand' in de mond te nemen. Natuurlijk weet ik wel beter, maar ik voel enige jalousie wanneer ik hen vrij en blij de lente zie vieren.

Gisteren werd het me teveel. Terwijl de grijze lucht langzaam werd verdreven door een heldere blauwe variant, zwol de lokroep van de lente aan. Eerst was zij nog prima te negeren. Maar de lucht werd helderder en helderder en de roep werd sterker en sterker.
Ik zwichtte. Terwijl er een prachtige finale van de fietskoers Parijs-Nice op tv was, gaf ik me over aan de lente. Mijn skeelerschoenen zaten nog als gegoten. Bevrijd van een grote last rolde ik gelukzalig over het IJburgse asfalt. Daarna ging ik gedwee weer in de ruststand, me verheugend op feesten op de weg.

Alle Columns van Jouke Hoogeveen:

Persoonlijk Record (9 oktober 2009)
Hoe is het nou in Amsterdam? (23 oktober 2009)
Melancholie (6 november 2009)
Partner Pijn (20 november 2009)
De tombola van de B-divisie (4 december 2009)
Afscheid van de Westertoren (18 december 2009)
Priesters in het Peloton (1 januari 2010)
De Tocht (16 januari 2010)
De Fringale (1 februari 2010)
Stakker (12 februari 2010)
Meedoen (26 februari 2010)
Grijze dagen (12 maart 2010)