De tombola van de B-divisie

geplaatst vrijdag 4 december 2009 om 09:11:25 op Schaatspeloton.nl

Jouke Hoogeveen is een 30-jarige Pedagoog uit Amsterdam. Daarnaast skeelert en schaatst hij op het hoogste niveau. Zijn talent om lang door te kunnen bijten komt goed van pas op lange wedstrijden op asfalt en ijs. Zo won hij vorig seizoen de 150 kilometer op natuurijs in Zweden. Jouke Hoogeveen is geboren in het Elfstedenstadje IJlst, maar woont sinds zijn studietijd samen met Femke Roemer in het centrum van Amsterdam. Als pedagoog begeleidt hij kinderen met een autistische stoornis. Pas na zijn studie is Jouke Hoogeveen gaan schaatsen. Hij was direct enthousiast over de combinatie van keiharde competitie en gezelligheid binnen het marathonschaatsen. Dit jaar is zijn derde jaar op het hoogste niveau. Ook dit jaar zal hij weer azen op een hoofdprijs, liefst op natuurijs. Vanaf vrijdag 9 oktober zal Jouke Hoogeveen voor Schaatspeloton.nl om de week zijn gedachten in een column vatten.

Mijn derde jaar in de topdivisie. Het lijkt wel topsport met professionele processen die resulteren in prachtige wedstrijden. Vanuit het publiek is goed te onderscheiden waar de ploegen zich mee bezig houden. De ene ploeg valt voortdurend aan en probeert telkens zijn mannen van voren te houden. Andere ploegen hebben tegengestelde belangen en trachten de aanvallers weer tot de orde te roepen.

Mocht dit â zoals regelmatig het geval is â lukken dan maakt het peloton zich op voor de eindsprint. Hier vallen de verschillende ploegen gemakkelijk te herkennen aan de treintjes die allen proberen vooraan de laatste ronden van de wedstrijd in te gaan. Zo probeert elke ploeg zijn sprinter zo goed mogelijk te lanceren.

Voor de tactiek is er de ploegleider. Hij bespreekt voor de wedstrijd met de vier uitverkoren rijders op welke manier de ploeg de beste kansen op de winst maakt. Wie bij de marathon in de hoofden van regisseurs als Jillert, Peter, Ynco, Piet, Gerrit, Lammert en Koop zou kunnen kijken, weet misschien al wie er gaat winnen.

Hoe mooi is echter sport zonder dit alles! Als liefhebber van het schaatsen geniet ik nog meer van de sport wanneer de wedstrijden totaal onvoorspelbaar zijn. Daarom zijn de wedstrijden in de B-divisie zeer bevredigend voor mijn kijkplezier. De races vormen een heerlijk chaotische tombola waar iedereen kan winnen. De tactische plannen die gemaakt worden zijn gedoemd te mislukken. Er zijn ploegen natuurlijk, maar samenwerken moet je leren en dat kan de toeschouwer bij de Bees live zien gebeuren.

De wedstrijden verlopen zonder enig script. Velen hebben nog hoop op de winst. Dus velen kiezen de aanval en gaan vervolgens roemloos ten onder. Hoewel de wedstrijd voor in het peloton het aanzien meer dan waard is, vormt ook de achterzijde een waar schouwspel. Hier staat âde deur' het grootste deel van de wedstrijd wijd open: de strijd aan het elastiek is adembenemend. Menig beginnend of âdit jaar wat minder getrainde' marathonrijder levert hier ronden lang de ondankbare strijd om maar bij die grote groep zonderling bewegende sporters te blijven.

Bij de topdivisie rijdt men rond in gelikte pakken. Hoewel leeftijd en achtergronden verschillen, zijn we op het ijs nauwelijks van elkaar te onderscheiden. Allemaal hebben we afgetrainde koppen en is het materiaal spik en span. Ook hier vormt de variatie in het B-peloton een mooi contrast mee. Het enorme peloton is heterogener dan de stad Amsterdam. Langharige studenten rijden in supersonische pakken op rafelige raps. De hoofdband wordt nog regelmatig gesignaleerd en nummers zijn meestal gewoon door moeders met liefde zo recht mogelijk op het pak genaaid. Zestienjarigen met nauwelijks vet om het lijf nemen het hier op tegen sterke kerels die genieten van het goede leven.

En de techniek dan! Bij de aas rijdt men bijna in slow-motion diepzittend en in uniforme cadans keihard voorbij. Bijna bedwelmend om naar te kijken, maar voor zij die meer van variÃ«teit houden nogal saai. Wie van verschillende manieren van schaatsen houdt kijkt naar de Bees. Klassieke schoonrijders nemen het hier op tegen dubbel pushende skeeleraars en ijzersterke ijswerkers. Door al dat verschil in techniek is het lastig elkaars slag te houden dus vallen er regelmatig gaten.

In de finale bij de bees gaan alle remmen los. Iedereen die zichzelf nog een kans toedicht wringt zich een weg naar voren. Treintjes zijn er niet, aan het eind is het ieder voor zich. Snelheid in de benen compenseert men met listige armbewegingen. De wil om te winnen is sterker dan gedragsregels. Uit de kluwen klauwende schaatsers ontworstelt zich een talent dat net iets sneller is dan zijn verliezende concurrenten. Hij wint het deze week, volgende week weer een ander in de tombola van de bees.

De blijdschap op het gezicht van de winnaar, de totale vreugde na het winnen van zo'n strijd is ongekend. Het is ontroerend om te zien hoe iemand kijkt wanneer zijn droom in vervulling gaat. Op dit punt staan de routiniers van de topdivisie duidelijk een treetje lager dan de helden van de bees.

Alle Columns van Jouke Hoogeveen:

Persoonlijk Record (9 oktober 2009)
Hoe is het nou in Amsterdam? (23 oktober 2009)
Melancholie (6 november 2009)
Partner Pijn (20 november 2009)
De tombola van de B-divisie (4 december 2009)
Afscheid van de Westertoren (18 december 2009)
Priesters in het Peloton (1 januari 2010)
De Tocht (16 januari 2010)
De Fringale (1 februari 2010)
Stakker (12 februari 2010)
Meedoen (26 februari 2010)
Grijze dagen (12 maart 2010)