Partner Pijn

geplaatst vrijdag 20 november 2009 om 10:20:53 op Schaatspeloton.nl

Jouke Hoogeveen is een 30-jarige Pedagoog uit Amsterdam. Daarnaast skeelert en schaatst hij op het hoogste niveau. Zijn talent om lang door te kunnen bijten komt goed van pas op lange wedstrijden op asfalt en ijs. Zo won hij vorig seizoen de 150 kilometer op natuurijs in Zweden. Jouke Hoogeveen is geboren in het Elfstedenstadje IJlst, maar woont sinds zijn studietijd samen met Femke Roemer in het centrum van Amsterdam. Als pedagoog begeleidt hij kinderen met een autistische stoornis. Pas na zijn studie is Jouke Hoogeveen gaan schaatsen. Hij was direct enthousiast over de combinatie van keiharde competitie en gezelligheid binnen het marathonschaatsen. Dit jaar is zijn derde jaar op het hoogste niveau. Ook dit jaar zal hij weer azen op een hoofdprijs, liefst op natuurijs. Vanaf vrijdag 9 oktober zal Jouke Hoogeveen voor Schaatspeloton.nl om de week zijn gedachten in een column vatten.

I hurt myself today,
To see if I still feel,
I focus on the pain,
The only thing that's real.

Dit is het begin van het nummer 'Hurt' dat Johnny Cash in zijn laatste levensjaren opnam. In de auto, in het donker, op weg naar een marathonwedstrijd, komt het uitstekend tot zijn recht.

Hurt begint langzaam en in mineur, maar zwelt gedurende het hele lied dreigend en agressief aan om uiteindelijk hoopvol en euforisch te eindigen. Wanneer ik daarna ook nog het nummer âWhen the man comes around' beluister ben ik helemaal klaar om een wedstrijd meedogenloos hard te gaan rijden.

Deze column gaat niet over wedstrijdvoorbereiding over of over muziek. âIk focus me op de pijn'. âHet enige wat echt is'.

Marathonneurs zijn experts in pijn. Elke week hebben wij een ontmoeting met onze vriend Pijn. Velen van ons vinden pijn fijn. Lood in de poten, verzuring tot in onze tenen en een verschroeid paar longen. Wij genieten hiervan. Wanneer ik een marathon niet âdiep' ben gegaan, ga ik met een ontevreden gevoel naar huis. Ik wil in een uiterste krachtinspanning over de streep komen om vervolgens mezelf dodelijk vermoeid en met pijn in alle zwaarbelaste spieren languit over de zachte kussen te laten hangen. Pas dan (en het wedstrijdresultaat is eigenlijk dus van ondergeschikt belang) kan ik mijn omgeving meedelen dat ik âlekker heb gereden'.

Soms wordt de pijn te overheersend. Bij lange slopende natuurijswedstrijden, reist vriend Pijn urenlang met je mee. Mijn geest is creatief genoeg om hem te verwelkomen, maar niet te intiem met hem te worden. Zijn aanwezigheid wordt slechts neutraal geregistreerd als Ã©Ã©n van de vele prikkels. Ik observeer mijn pijn samen met de scheuren in het ijs, de snijdende tegenwind en de bewegingen van de tegenstanders. De pijn huist dan in mij, maar eigenlijk ben ik niet thuis. Voelen probeer ik zo weinig mogelijk te doen tijdens de wedstrijd.

Drie weken geleden bleek dat mijn relatie met vriend Pijn heel anders is dan ik altijd dacht. Pijn is niet altijd een vriend, pijn kan wel degelijk een moeilijk te verjagen vijand zijn. Het bovenstaande is eigenlijk ijdel gekoketteer. Pijn is niet fijn.
Ik was aan de beurt om vriend Pijn van een hele andere kant te leren kennen. Een keiharde val op het ijs van de Jaap Edenbaan veroorzaakte deze kanteling in de relatie. Plotseling bepaalde ik niet langer zelf waar, hoe en wanneer ik pijn leed. Ik was de controle kwijt en de pijn had de regie overgenomen.

Lopen werd strompelen. Tijdens het fietsen flitsen op de meest onverwachte momenten pijnscheuten door mijn rechterbeen. Vervolgens veroverde de pijn ook mijn rug. Ik kon niet meer bukken en mijn spieren reageerden door in de meest vreemde krampen te schieten.

Dit alles vond plaats in de normale huis-tuin-en keuken situatie dus het buitensluiten van het voelen was geen optie. Dat lukt me alleen tijdens wedstrijden. De pijn koloniseerde mijn gedachten. Ik focuste op de pijn, het enige echte. Voordurend was ik bezig met het zoeken naar verlichting van de pijn. Ik bezocht pijnbestrijders zoals een osteopaat en een masseuse en deed urenlang de oefeningen die de fysio mij voorschreef. Ik hield een diepgevroren pangasiusfilet tegen de pijnlijke plekken om te pijn te verleiden een ander heenkomen te zoeken.

Maar de pijn bleef en bleef de baas. Pijn bepaalt zelf wanneer hij gaat. Gelukkig werd na een paar weken de aanwezigheid van de pijn minder luidruchtig. Zijn steken werden zachter. De pijnscheuten gingen over in een licht zeurend gevoel. Na tweeÃ«nhalve week lijkt de pijn vertrokken. Wat achterblijft op de oude pijnlijke plekken is een vermoeid gevoel. Een herinnering aan de ongewenste gast.

Gelukkig kan een mens uitstekend leven met illusies. Zaterdag wil ik weer spelen alsof ik zelf de controle heb over de pijn in mijn leven. Ik zal proberen de vervelende herinnering aan mijn onwelkome gast te verdringen. De pijn is mij even de baas geweest, maar in Hoorn voer ik weer regie. Ik kijk uit naar 125 ronden lang met partner pijn.

If I could start again,
A million miles away,
I Would keep myself,
I would find a way.

Alle Columns van Jouke Hoogeveen:

Persoonlijk Record (9 oktober 2009)
Hoe is het nou in Amsterdam? (23 oktober 2009)
Melancholie (6 november 2009)
Partner Pijn (20 november 2009)
De tombola van de B-divisie (4 december 2009)
Afscheid van de Westertoren (18 december 2009)
Priesters in het Peloton (1 januari 2010)
De Tocht (16 januari 2010)
De Fringale (1 februari 2010)
Stakker (12 februari 2010)
Meedoen (26 februari 2010)
Grijze dagen (12 maart 2010)