Van de hemel naar de hel

geplaatst vrijdag 24 december 2010 om 10:48:10 op Schaatspeloton.nl

Geert Plender een 25-jarige parttime medewerker van CadoMotus en freelance journalist is vijfdejaars Top Divisierijder bij het Team Ruitenberg, Van Werven. Geert is Christen en betrokken bij de religieuze Stichting Sports Witnesses. Hij is getrouwd met oud landelijk marathonschaatsster Sigrid ter Haar en zij verwachten samen in april hun eerste kind. Vanaf 29 oktober gaat Geert voor Schaatspeloton.nl elke vier weken een column schrijven waarin hij naast persoonlijke zaken ook de marathonschaatssport en haar schaatsers beschouwen soms in vergelijking met andere sporten of andere sporters.

Maandagmiddag verkende ik voor het eerst het parcours op de Belterwiede. Het was -6C, maar bijna windstil met een mooie waterige winterzon. Rustig en ontspannen danste ik zoân dertig kilometer over het bevroren water. Ik riep nog even halleluja naar de voor mij rijdende Durk Fabriek, toen slag na slag lekker raak was, ik genoot van het knerpende ijs onder mijn schaatsen en de heerlijke rust om mij heen die mijn hart verkwikte.

De hele rest van de week liep ik met een onbehaaglijk gevoel in mijn buik. Ik was niet scherp, amper fit. Ik voelde op de Ã©Ã©n of andere manier aan dat hetgeen donderdag zou komen, een stuk minder behaaglijk zou zijn. De drukte om het parcours, de zenuwen, de ânu moet het gebeuren'-verwachtingen. De drukte in het peloton, de nerveuze B-rijders die me voor de voeten zouden rijden. Niets zou lijken op de haast spirituele ervaring van maandag.
Dat onbehaaglijke gevoel werd in Ã©Ã©n klap een ondraaglijk gevoel, toen ik donderdagochtend de gordijnen open deed. Wind.

Daar gingen we dan. Een peloton van meer dan 100 losgeslagen idioten. Het spel is meteen op de wagen. De wind staat kilometers lang op de kant en iedereen, maar dan ook iedereen, worstelt. Die vreselijke rotwind. In een ultieme poging hem te verslaan, hark ik met mijn rechtervoet in de sneeuwrand. Schuiner achter mijn voorganger dan eigenlijk kan. Toeschouwers vinden het fantastisch. Het romantiserende dat om deze zogenaamd nostalgische gevechten hangt, is volkomen misplaatst. Het is gewoon een hel.

50 kilometer houd ik het vol. Geen slag was raak vandaag en ik ben moe van het vechten. Zo'n vijf keer hing ik al op het elastiek, vocht ik tegen beter weten in en verassend genoeg terug. Nu was het gat echter geslagen. Het peloton rijdt meter voor meter bij me weg. Dit is niks voor Plender. Ik constateer tot mijn genoegen dat meer dan de helft al uit koers is. Het irriteert me dat blijkbaar ruim 40 marathonschaatsers dit beter kunnen dan ik.

Terug aangekomen in de verkleedbungalow, is de sofa al volledig bezet met gesneuvelde kameraden. Gedoucht en wel bekijken we de NOS-beelden, te lui als we zijn om terug naar de kou te gaan. We schelden op Sander Kingma als hij een gat dichtrijdt, terwijl BAM dat had moeten doen. We weten precies wanneer Ralf Zwitser had moeten demarreren die laatste kilometers en we winden ons terecht op, zo vinden we, over Arjen Becker die teveel kopwerk doet.

We willen graag toch nog ergens gelijk in hebben vandaag, een klein beetje aan zelfwaarde terug winnen. Het is het gedrag van losers. Van schaatsers die niet meededen om de knikkers, juist op de dag dat het moest gebeuren. De flashback naar Zuidlaren is onvermijdelijk en confronterend. Wat zou ik graag willen meedoen aan dat heroÃ¯sche gevecht om de titel en kunnen zeggen dat schaatsen op natuurijs, in barre omstandighden, machtig mooi is.

Dat is het ook, maar dan wel op maandagmiddag. Op donderdagmiddag is er geen reet aan. Voor niemand, behalve vijf rijders, omdat die in ruil voor de pijn in ieder geval nog met trots kunnen terugzien.

Alle Columns van Geert Plender:

Bestaansrecht (29 oktober 2010)
BAM toneelspel (26 november 2010)
Van de hemel naar de hel (24 december 2010)
Hop naar je nieuwe job (21 januari 2011)
Ik weet helemaal niks (18 februari 2011)