Het kan vriezen, het kan dooien...

geplaatst vrijdag 3 februari 2017 om 09:48:27 op Schaatspeloton.nl

Janneke Elzinga (1994) is opgegroeid in het Noord-Brabantse Oosterhout. Haar thuisbaan ligt in Breda, maar de laatste jaren schaatst zij in Nijmegen. Daar is zij nu bezig met haar laatste jaar van de Master Molecular Mechanisms of Disease. Opgevoed als langebaanschaatser, merkte Janneke een aantal jaren terug dat het marathonschaatsen veel beter bij haar past. Dat resulteerde afgelopen voorjaar in promotie naar de Topdivisie. Daar maakt zij dit seizoen haar debuut met het onlangs (zelf) opgerichte team iM FARMING. Als columnist zal zij vooral haar ervaringen als groentje in het peloton met het publiek van Schaatspeloton.nl delen.

Tijdens de eerste dagen verbaas ik me over de dikke laag ijs die zich op het meer heeft gevormd. Hoe hard ik ook op de ijsvloer stamp en hark, het deert niet. Dagelijks kletteren er duizenden ijzers over het meer, terwijl de bevroren massa - op een enkele zucht en wat scheuren na - nauwelijks protesteert. Weliswaar ben ik ook onder de indruk van de sneeuwdekens en het kerktorentje dat scherp afsteekt tegen het bergachtige decor. Binnen dit microklimaat, het kleinschalige winterwonderland dat tijdelijk wordt bewoond door schaatsgekke Nederlanders, ben ik echter nog het meest onder de indruk van het roddelklimaat.

Op de Facebookpagina van marathonschaatsend Nederland is inmiddels een afdeling geopend voor roddels en achterklap. Op de Weissensee verspreiden roddels zich bliksemsnel. Piet is vreemd gegaan? Niets nieuws onder de zon. Klaas en Truus hadden flinke ruzie in de bar, die een dag later weer lijkt opgelost. Tja, na regen komt meestal zonneschijn. Ook ploeggenootjes weten wel uit welke hoek de wind waait. Tijdens een herstelritje fietsen we langs appartementen verderop aan het meer. Ik hoor waar welk team in voorgaande jaren verbleef en aan de banner te zien zitten ze er dit jaar weer. Er wordt gespeculeerd over mogelijke transfers voor het volgende seizoen. Namen komen voorbij van wie ik eigenlijk alleen het nummer ken. Onbewust neem ik de informatie in mij op.

Voor het eerst zijn we met de ploeg meer dan een week met elkaar. De sfeer binnen de groep blijkt opnieuw goed. Ik vergelijk het met de ijsvloer aan het begin van de week: de basis is goed, het heeft hard genoeg gevroren om er op te schaatsen. Natuurlijk zijn er frustraties en irritaties, die ten bate van de groep ook weer worden weggestopt. Een enkele keer worden ze uitgesproken en ontstaan er scheuren, maar breken doet het ijs nooit. Er wordt behendig om en over de scheuren gemanoeuvreerd. En al reed er iemand in een scheur, dan hadden we er achteraf vast keihard om gelachen.

Tijdens de wedstrijden raast het peloton als een wervelstorm over het ijs. Dan probeer ik de achterklap even te vergeten, want de verhoudingen zijn weer totaal anders. De koers is net zo voorspelbaar als het weer, twee onzekerheden die samenkomen bij de Alternatieve Elfstedentocht. De ploegleiders hebben geen zicht op wat er op het grote meer gebeurt, hun rijders keren één voor één gebroken terug en valpartijen bepalen de koers. Vooral bij de vrouwen kent de wedstrijd een onvoorspelbare afloop. Het is een microklimaat in een microklimaat.

Alle Columns van Janneke Elzinga:

Warning: Undefined variable $overzicht in /var/www/vh6232/1/schaatspeloton.nl/script/columnistenbanner.php on line 4