De kleine grote klasbak

geplaatst vrijdag 10 februari 2012 om 09:50:49 op Schaatspeloton.nl

Lisanne Soemanta, 24 jaar uit Haarlem, rijdt dit seizoen voor het tweede jaar in het landelijke damespeloton. De Noord-Hollandse, die in de zomer voor de Batavus Ladiesploeg actief is als wielrenster en eerder langebaanschaatsster was, maakte dit jaar na een opvallend debuutjaar bij Intersport Jan Bols de overstap naar het nieuwe damesteam BeterOpenHaardHout.nl. Lisanne ziet het als een uitdaging om vanaf 21 oktober elke twee weken haar mening en schaatsbevindingen op papier te zetten en deze met het Schaatspeloton.nl-publiek te delen.

Het nationale kampioenschap was voorbij. Althans voor mij. Beteuterd en verkleumd zat ik voor onze tent op een stoeltje te wachten tot de wedstrijd voorbij was. Ik wilde naar huis en deze dag zo snel mogelijk vergeten. Echter, snel naar huis gingen we niet. En snel vergeten zal ik deze dag ook niet. Want zo slecht als de dag begon, zo mooi kwam hij ten einde.

Ik zat daar dus op een stoeltje. Vanuit de verte bekeek ik de wedstrijd. Een wedstrijd waarmee ik me graag had willen bemoeien. Maar net als voor vele andere meiden was dat vandaag ook voor mij niet weggelegd. De wind maakte de koers hard en de dames voorin gaven niets prijs. Rixt Meijer was al flink wat secondes gepasseerd op het moment dat het uitgedunde peloton mijn blikveld in kwam schaatsen. Tot mijn grote vreugd zag ik halverwege het peloton Yvonne aangaan. Met Mariska als controleur kreeg ze alle ruimte om te rijden. Ze kwam los van het peloton. Met haar korte, maar krachtige beentjes wist ze in een mum van tijd het gat met Rixt Meijer te overbruggen.

Samen trokken ze verder. Op weg naar de overwinning. De overwinning waar iedere marathonschaatser van droomt. De enige overwinning die naast die op de Bonkevaart Ã©cht mee telt. Door een scheur in het ijs spatte in een fractie van Ã©Ã©n seconde de droom van Rixt uiteen. De grote Fries kwam ten val. De kleine West-Fries kreeg vrij spel. Althans van voren. Vanachter werd ze op de hielen gezeten. Ze moest vechten. Vechten tegen het peloton en tegen de elementen. Toen ze bij het horen van de bel passeerde werd het publiek even stil. De concentratie, de kracht, de vechtlust. Imponerend! Het deed me denken aan een lied van Boudewijn de Groot. Maar dan de eenzame schaatser. âHoe sterk is de eenzame schaatser die kromgebogen, over het ijs, tegen de wind, zichzelf een weg baant'.

De rest is geschiedenis. Heel Nederland heeft kunnen mee genieten. Yvonne Spigt kwam, zag en overwon. Op dappere wijze kroonde ze zichzelf tot koningin van de solo. Maar niet alleen Yvonne gaf kleur aan dit Nationale Kampioenschap. Het hele peloton droeg z'n steentje bij. Vanaf ronde 1 werd de koers hard gemaakt. De dames schuwden geen weer of wind. Demarrages volgden zich in rap tempo op en het ploegenspel was van de categorie âop het puntje van je stoel'. "Een mooiere promotie voor het dames marathonschaatsen bestaat niet". Aldus een enthousiaste Herbert Dijkstra. De vorst houdt nog een paar dagen aan, dus de dames zullen vast en zeker meer mooie dingen laten zien.

Alle Columns van Lisanne Soemanta:

Elfstedenkoorts (21 oktober 2011)
West-Friesland (4 november 2011)
Ontzuringskuur (18 november 2011)
Brutale meisjes (2 december 2011)
Komt een Belg op de ijsbaan (16 december 2011)
Mooi (30 december 2011)
Koning Winter (13 januari 2012)
Helden van de Weissensee (27 januari 2012)
De kleine grote klasbak (10 februari 2012)
Wat een end...! (24 februari 2012)
Ontwenningsverschijnselen (9 maart 2012)