Helden van de Weissensee

geplaatst vrijdag 27 januari 2012 om 17:36:39 op Schaatspeloton.nl

Lisanne Soemanta, 24 jaar uit Haarlem, rijdt dit seizoen voor het tweede jaar in het landelijke damespeloton. De Noord-Hollandse, die in de zomer voor de Batavus Ladiesploeg actief is als wielrenster en eerder langebaanschaatsster was, maakte dit jaar na een opvallend debuutjaar bij Intersport Jan Bols de overstap naar het nieuwe damesteam BeterOpenHaardHout.nl. Lisanne ziet het als een uitdaging om vanaf 21 oktober elke twee weken haar mening en schaatsbevindingen op papier te zetten en deze met het Schaatspeloton.nl-publiek te delen.

Het is een onrustige nacht. Ik ben een goede slaper. Ik kan zelfs zeggen dat ik van slapen houd. Maar deze nacht wilt de slaap me niet vatten. Door een mengeling van enthousiasme, gezonde spanning en nieuwsgierigheid lig ik al de hele nacht te draaien en te woelen. Wanneer ik wakker wordt werp ik direct een blik richting het raam. Shit... Nog steeds hartstikke donker.

Ik kijk op m'n telefoon en zie dat de klok pas op 5:58 staat. Met een diepe zucht draai ik me maar weer om voor een nieuwe slaappoging. Wanneer ik weer wakker word ben ik even vergeten waar ik ben, wat ik in dit vreemde bed doe en waar mijn vriend is gebleven. Dan weet ik het weer. Het is eindelijk zover! In slechts een tel sta ik naast mijn bed. Tot mijn vreugd zie ik dat er flauw daglicht door de gordijnen komt. Met ingehouden adem loop ik naar het grote raam. Even blijf ik staan en trek dan met een ruk de gordijnen open.

Het is nog schemerig, maar het zicht is goed. Adembenemend is hetgeen dat mijn blikveld vult. Voor me ligt het meer. Het grote meer. Het is bedekt met een laag sneeuw. Het ijs is hier nog niet goed genoeg. Dat zie ik al snel aan de donkere plekken op de uitgestrekte witte vlakte. Maar dat geeft niet. Want het ijs op het kleine meer ligt er perfect bij dit jaar. Aldus een vriendelijk echtpaar waar we gisteravond na aankomst mee in gesprek raakte in de Weinstube. Met een lach om mijn gezicht sta ik voor het raam. Het is 6:52. Het Weissenseeavontuur is nu echt begonnen.

Ik kon me nooit echt een voorstelling maken van de Weissensee. Om eerlijk te zeggen trok het me totaal niet. Tot ik marathonner werd. Vorig jaar, toen ik mijn debuut maakte begon het al snel te kriebelen. Het kwam met name door de verhalen. De mooie, hilarische en vaak ook sterke verhalen. Zotte feestjes in de M&Mbar na afloop van een wedstrijd. De van nature saaie bingoavonden die door Jannus zijn speakerkunsten in een lachwekkend, maar o zo spannend spektakel worden omgetoverd. Bovenop de skipiste kaisersmarren eten en daarna op het sleetje naar beneden. Na een trainingsrondje op het meer aan de warme choco met apfelstrudel op het terras van de Weinstube en als je er echt doorheen zit je uitleven op een halve kip in de tent. En dan had je nog de verhalen over de 200 kilometer. De geliefde, gevierde, maar vooral gevreesde 200 kilometer.

Vorig jaar maakte ik het allemaal voor de eerste keer mee. Ik genoot. Met volle teugen. Prachtig krakend ijs en een fel schijnende zon. Maar het mooiste vond ik de mensen. Zo ontzettend veel mensen. Sporters, begeleiders, fans en liefhebbers. Van jong tot oud en van ervaren tot onervaren. Allen met dezelfde passie. Allen gekomen voor de 200 kilometer. Om te kijken, om aan te moedigen, om te verzorgen of om 'm te schaatsen. Sommige rijden hem wel vier keer. 'Die zijn gek!' Is wat vele outsiders denken. Maar wij, hier van de Weissensee, weten wel beter. De 200 kilometer heeft iets magisch. Eenmaal volbracht ben je een ander mens. Dan ben je een 'echte'. Toch zijn er veel schaatsers die hem vrezen. Slapenloze nachten voorafgaand aan de tocht. Bibberende knietjes vroeg in de morgen wanneer ze staan te wachten op het startschot. Maar eenmaal van start is de vrees weg. Dan schaatsen ze de rit van hun leven. Met vallen en opstaan, met een lach en een traan. Na een lange, uitputtende tocht is het de groene KPN boog die de rijders tot helden van de Weissensee kroont. Ik heb heel veel respect voor al deze helden.

Wat de Weissensee ons deze winter mag brengen is voor iedereen een groot vraagteken. Dat er ook dit jaar weer vele mooie herinneringen, sterke anekdotes en goede grappen geboren zullen worden is een ding dat zeker is.

Alle Weissenseegangers, zet 'm op en geniet ervan!

Alle Columns van Lisanne Soemanta:

Elfstedenkoorts (21 oktober 2011)
West-Friesland (4 november 2011)
Ontzuringskuur (18 november 2011)
Brutale meisjes (2 december 2011)
Komt een Belg op de ijsbaan (16 december 2011)
Mooi (30 december 2011)
Koning Winter (13 januari 2012)
Helden van de Weissensee (27 januari 2012)
De kleine grote klasbak (10 februari 2012)
Wat een end...! (24 februari 2012)
Ontwenningsverschijnselen (9 maart 2012)