Lady / Tjik

geplaatst vrijdag 2 oktober 2009 om 10:57:36 op Schaatspeloton.nl

Kimberly Muusse is een 23-jarige marathonschaatsster en studente. Uitkomend voor het Team Hoolwerf Heiwerken van Neeke Smit probeert Kimberly Muusse ook dit seizoen weer de balans te vinden tussen de factoren die nodig zijn om top te kunnen presteren. Hierdoor hoopt ze haar wens, het behalen van een podiumplek, te kunnen verwezenlijken. Naast het schaatsen studeert Kimberly Muusse aan de Vrije Universiteit van Amsterdam. Na in 2007 een bachelor Psychologie te hebben behaald wil ze komend jaar af studeren als bewegingswetenschapper. Daarna wil ze beide studies gaan combineren in sportpsychologie om zo in de toekomst topsporters mentaal te kunnen gaan begeleiden. Vanaf vrijdag 2 oktober zullen de bezoekers van Schaatspeloton.nl om de week de ijsbeleving en de visie over het sporter-zijn van Kimberly Muusse kunnen lezen in haar columns.

Een vriend van mij staat naast hem. Ik ben gek op hem, mijn aller eerste liefde. Hij is gek op mij. Niemand weet het. Niemand mocht het weten. Ik had hem de wereld gegeven. Hij volgt geen Grieks meer, maar de vriend die naast hem stond in mijn tussenuur komt naast me zitten "Hij vindt dat je mannenbenen hebt". Daarna droeg ik 4 jaar geen rokjes meer.

Ik ben inmiddels over mijn trauma heen. Wat is dat met mannen? Ze houden van borsten. Ze houden van billen. Bolle sprintbillen zijn in trek, maar waar moeten we dan die stevige gespierde benen laten? Die worden vaak niet goedgekeurd. En wat als we zoveel moeten trainen? Waar gaan die borsten in godsnaam heen?

Sommige sportsters geven dat vrouw-zijn dan ook op. Het wordt ze allemaal te lastig die spijkerbroeken die te krap zitten bij de bovenbenen, die laarzen die niet meer dicht geritst kunnen worden, die bh's die per seizoen gewisseld moeten worden. Anderen doen juist hun uiterste best om hun vrouwelijkheid op de voorgrond te laten treden. Dit wordt dan weer niet gewaardeerd omdat je er dan als een barbiepop bij loopt. Waarom mag een vrouw niet gewoon een kerel zijn op het sportveld en een dame nadien? Ik geef de voorkeur aan zo'n scheiding en word het allerliefst in twee hokjes geplaatst. Vrouw. Sportster. Dit zorgt namelijk voor de minste problemen.

Mijn eerste ik is een topsportster. Geen gelul in de polder, daar ben ik die harde bitch voor mezelf. Ik rij in een strak condoompie rondjes op de ijsbaan. Scheten krijgen voor de start gewoon vrije baan. In mijn joggingbroek leg ik de dikste roggels op straat. In de maanden december en januari eet ik alleen pasta. In mijn vrije tijd doe ik het huishouden van oudjes om materiaal te kopen. In de training hou ik ervan om mannen eraf te rijden. In een skeelerwedstrijd draai ik mijn hand niet om voor 2 euries en loop ik als een gek te sprinten. En ja, heel soms, tijdens een 200 km, loopt er snot uit me neus. Het mag allemaal en de fotografen zijn best trots op een snotterige kiek.

Maar na de training stap ik onder de douche om mijn sporters identiteit weg te spoelen. Mijn tweede ik komt tevoorschijn en de ranzigheid van hierboven verandert in vrouwelijkheid. Ik haal mijn Moschino jurkje en Tommy schoentjes uit de kast en loop met mijn Gucci portemonneetje (zonder geld) door de binnenstad te paraderen. Eens per maand verander ik in een emotioneel wrak en ben ik zeer gemotiveerd in het eten van mini brosjes en of andere chocola. Het wel en wee van de schoenenwereld gaan me dan aan het hart. Ik werk elke dag mijn wenkbrauwen bij en zorg ervoor dat de nagels strak in de lak staan.

Maar toch brengen die twee ikken me weleens in de war. Dan blijken de twee identiteiten niet te scheiden en raken ze toch een beetje versmolten met elkaar. De buitenwereld vindt het gewoon wat ongepast.
Make up op tijdens de trainingen. Roggelen op straat terwijl je in je spijkerbroek loopt. Armzwaaien tijdens het winkelen. Vergeten dat het verkeer geen marathonwedstrijd is.

De afkeurende blikken zijn niet te kort. En moeders kijken beschamend weg als ik met mijn opengereten knieën in de ijssalon sta. Mijn vriend wordt verdacht aangekeken. Bloederige mensen, die gecrasht zijn tijdens het skeeleren, zijn niet welkom in een ijssalon. Vooral niet in een rokje. Kinderen wijzen en roepen volmondig: IEL moet je die vrouw zien, mama!

Wat je altijd weer in verwarring brengt. Wie ben ik nou eigenlijk? Ik denk dat het scheiden geen zin meer heeft. Ik ben gewoon een SportVrouw, 2 in 1, beetje bikkel en beetje beschaafd. Als ik een rokkie aan wil dan doe ik dat. Soms om de wonden te laten helen en om me toch nog een beetje vrouw te voelen. Soms omdat ik gewoon een vrouw ben, met mannenbenen.

Alle Columns van Kimberly Muusse: