Zodoende beroep ik mij op mijn recht om moeilijk te zijn

geplaatst vrijdag 5 maart 2010 om 11:28:05 op Schaatspeloton.nl

Kimberly Muusse is een 23-jarige marathonschaatsster en studente. Uitkomend voor het Team Hoolwerf Heiwerken van Neeke Smit probeert Kimberly Muusse ook dit seizoen weer de balans te vinden tussen de factoren die nodig zijn om top te kunnen presteren. Hierdoor hoopt ze haar wens, het behalen van een podiumplek, te kunnen verwezenlijken. Naast het schaatsen studeert Kimberly Muusse aan de Vrije Universiteit van Amsterdam. Na in 2007 een bachelor Psychologie te hebben behaald wil ze komend jaar af studeren als bewegingswetenschapper. Daarna wil ze beide studies gaan combineren in sportpsychologie om zo in de toekomst topsporters mentaal te kunnen gaan begeleiden. Vanaf vrijdag 2 oktober zullen de bezoekers van Schaatspeloton.nl om de week de ijsbeleving en de visie over het sporter-zijn van Kimberly Muusse kunnen lezen in haar columns.

Ik weet niet zo goed op wie of op wat ik mijn emoties moet botvieren. Meestal mag ik Paulien bellen om mezelf een potje klem te zuipen. Zij vindt dat wel lollig om te zien. Maar de kater die ik daar van krijg duurt weken. Niet zozeer van de drank. Meer van de ellendigheid en de vermoeidheid die je lang hebt opgespaard. Ik heb Plien nog niet gebeld, omdat ik me niet nog kutter wil voelen. Het is een beetje uitstel van executie. Meestal ga ik ook shoppen. Maar met 14 euro blijf ik zeer beperkt tot de Action en ook dat biedt geen perspectief. Dit betekent dat een vakantie er even niet in zit. Dit betekent ook dat ik mezelf niet kan blij maken met een nieuwe broek. Ik zou natuurlijk geld kunnen lenen, maar ik weet dat het zich opstapelt. Over 2 maanden zitten er weer 5 kilootjes bij en dan kan die broek weer naar het leger des heils of op de stapel van ooit-komt-er-een-dag-dat-ik-hem-weer-pas.
Gelukkig moet ik afstuderen en ben ik hard op zoek naar werk. Dat biedt dan weer een dagbesteding, want afgestudeerd raken en werk vinden dat lukt nooit in 1 dag. Ieder jaar in maart ben ik heel eventjes bang ben dat er nooit meer een seizoen zal komen. Ik troost mezelf met mijn herinneringen die mij niet meer afgepakt kunnen worden.

Toen ik op mijn 19e mijn eerste voet zette in de marathonwereld wist ik dat ik hier nog een paar jaartjes zou willen vertoeven. Grote mannen trouw aan hun allergrootste liefde, marathonschaatsen. Woeste vrouwen, verkleed als marathonkerels. Het gevoel wat ik daar kreeg is bijna niet te beschrijven. Ik weet dat er in mijn schooltijd mensen waren die het verschil niet zagen tussen mij en die zielige figuren bij Idols die denken dat ze heel goed kunnen zingen. Maar hier in Alkmaar stonden er net als ik 2 pelotons die een beetje vreemd waren. Net als ik stonden hier mensen die moesten schaatsen om zich prettig te voelen. Trouw stonden wij te wachten op het moment van het startschot. Het orkest in Alkmaar beaamde mijn gedachten en ging als een malle tekeer. Als een verloren bambi werd ik door de jury al na 10 rondjes uit koers gehaald. Ik heb me nog nooit zo op mijn plek gevoeld als toen. Ik heb me nog nooit zo mezelf gevoeld als toen. Bij deze gekke marathonschaatsers. En ik kon de lach op mijn gezicht niet onderdrukken. Dit moet mijn leven worden.

Het marathonschaatsen begon mijn leven in te nemen. En ik herinner mij nog al mijn eerste keren. Ik weet nog mijn eerste demarrage, Breda. Het was een kansloze en ik eindigde daarna meteen onder de douche. Ik weet nog dat ik mijn eerste wedstrijd uitreed, Den Haag. Ik reed 100 meter achter het peloton aan en zag helemaal, maar dan ook helemaal niets meer. Toen ik over de meet kwam voelde ik me zo blij. Op de bank werd ik begroet door een flinke stijve rug. Ik weet nog dat ik aan het einde van het seizoen voor het eerst punten reed, Utrecht. Ik weet nog mijn eerste kopgroep, Alkmaar. Waar ik vervolgens uit moest lossen, vlak voordat we een rondje pakten. Ik weet nog dat ik voor het eerst tegen het podium aanreed, Oostenrijk. En heel helder, ik weet ook nog dat het er net vet naast was.

Tijdens het columneren kan ik mijn herinneringen vormgeven. De momenten heb ik zo bewust beleefd dat ik er met een fijn gevoel op terug kan kijken. Dromen werden voor mij werkelijkheid en mijn fictieve wereld kreeg een realistischere vorm. Dit bewijst dat alles het waard is geweest. Vier jaar lang, dag in dag uit. Ik heb inmiddels een eigen verhaal verzonnen welke voor mij goud waard is.

In columns mag je schrijven wat je denkt. In columns liggen de waarheid en een potje liegen heel dicht bij elkaar. Ik vind het zeer attent dat er mensen bij waren die mijn verhalen een ticje raar vonden. Daarnaast merkte ik ook dat er mensen waren die nadachten over de onderwerpen die ik aanhaalde. Ik heb ook nooit standpunten in willen nemen in mijn columns. Een ieder mag denken wat hij wil, als hij maar denkt. Ik ben een psycholoog en hoef niet zo nodig gelijk te krijgen. Dan was ik wel advocate geworden. Ik ben een jaknikker. Een begripvolle hmm'er. Ik wil alleen maar dat mensen bewuster worden van zichzelf.

Jouke zal het hek sluiten volgende week. Allen bedankt voor het lezen en vooral voor het meedenken. Het is niet erg als je in je eigen wereldje leeft. Als je maar geen gevaar vormt voor jezelf of je omgeving. Als je er maar met volle teugen van geniet.

Greetz,

Kimberly

Alle Columns van Kimberly Muusse: