VS-kampioen wil graag in Nederland schaatsen

geplaatst donderdag 13 maart 2008 om 19:06:10 op Schaatspeloton.nl

Danny Frederick gaat aan de leiding tijdens het kampioenschap van de Verenigde Staten.

De 36-jarige Danny Frederick schreef dit seizoen op 23 februari in Bemidji het kampioenschap van de Verenigde Staten in de wacht. Schaatspeloton.nl laat dit keer eens een voor het Nederlandse peloton onbekende schaatser aan het woord over het marathonschaatsen aan de andere kant van de oceaan en de ambitie die bij hem leeft.

Welkom Danny, de meeste van onze lezers zullen waarschijnlijk jou naam pas voor het eerst gezien hebben toen je dat kampioenschap van de Verenigde Staten won. Kan je hen vertellen wie Danny Frederick is?
Ik ben geboren in Anchorage, Alaska en opgegroeid met ijshockey en verschillende andere sporten. Ik begon met schaatsen op mijn 24e nadat ik als Bachelor afgestudeerd was aan de Brigham Young University. Drie jaar later, in 1998, was ik als derde geplaats voor de 5.000 meter op het Olympische Kwalificatietoernooi toen ik tijdens de laatste ronde ten val kwam. Hierna was het sponsorgeld voor mij op en ben ik met de steun van familie, vrienden en verschillend topcoaches zelfstandig verder gaan trainen.

Ondertussen ben ik al weer zes jaar getrouwd met mijn vrouw Alyssa. Wij hebben vier kinderen, de vijfjarige Ian, Tad van drie, Kylie (2 jaar) en onze jongste Ben van acht maanden. We wonen in Milwaukee, Wisconsin en ik werk fulltime op het Kinderziekenhuis van Wisconsin waar ik diagnoses op basis van ecg's, hartfilmpjes, uitvoer op patiënten met een aangeboren hartkwaal.

Vorig seizoen won jij ook het Amerikaanse Kampioenschap door langebaanschaatser en lid van de Amerikaanse Kernploeg, Trevor Marsicano, te verslaan. Hoe grote verrassing was dat voor jou?
Nou, Trevor had nog nooit een marathon gereden. Dus hij had ook niet veel ervaring. Hij ging aan de leiding toen wij samen de laatste 1200 meter in gingen en probeerde mij eraf te rijden. Ik bleef aanklampen tot aan de sprint waar ik nog over hem heen kon komen. Ik denk dat als hij meer een tactische race had gereden dat het misschien anders was gegaan. Hij is zeker erg sterk en heeft een mooie schaatstoekomst voor zich.

Het kampioenschap van dit seizoen in Bemidji betekende voor jou je vijfde titel. Hoe ben je voor de eerste keer in aanraking gekomen met marathonschaatsen?
Het was denk ik in 1997. ik was aan het trainen op de ijsbaan in Kearns, Utah toen de nationale kampioenschappen marathonschaatsen daar werden gehouden. Ik schreef me in voor de 25 kilometer en won. Het was net als een wielren- of skeelerwedstrijd en ik hield er meteen van.

Wat vind jij van marathonschaatsen in Noord-Amerika, heeft het een toekomst?
Dat heeft het. Op dit moment helpt de MSI (Marathon Skating International) bij het organiseren van evenementen die voornamelijk in het oosten van de Verenigde Staten en Canada plaats vinden. Zij willen graag meer evenementen organiseren in het volgende seizoen. Als we een wedstrijd op de ijsbaan in Salt Lake City zouden kunnen krijgen zal dat helpen om het aantal marathonschaatsers te verhogen.

Een van de problemen is de afstand die de schaatsers en organisatoren elk weekend moeten reizen naar verschillende locaties. Meestal moet dit met behulp van het vliegtuig, gehuurde auto's en hotelovernachtingen. Voor de verschillende onafhankelijke schaatsers kan dat al snel duur worden. Ik zelf kon dit seizoen maar meedoen in drie wedstrijd. Ik hoop dat we genoeg locale steun houden om de wedstrijden vloeiend te blijven laten verlopen.

Wat zijn voor jou zelf de sportieve plannen voor de nabije toekomst?
Deze zomer ben ik van plan door te brengen op de wielerbaan en op skeelers. Er zijn een paar skeelermarathon in de buurt van Milwaukee waar ik aan deel zal nemen. Ik kom bij het skeeleren uit voor het team AloeUp uit Minneapolis. We hebben een leuke hoofdsponsor en enkele suppliers, maar reis en inschrijfkosten zijn wel voor onze eigen rekening. Ook zal ik deelnemen aan de baancompetitie op de wielerbaan. Het is tijd voor mijn kinderen om te leren fietsen en skeeleren, dus we kunnen hiervan als familie genieten.

Als ik sponsoring zou kunnen vinden zou ik meer tijd kunnen besteden aan schaatsen en skeeleren. In de VS is het moeilijk om sponsoren iets terug te geven voor hun investeringen op een niveau waarin een hoger trainingsniveau en waarvoor wedstrijden nodig zijn. Als we een baan of sponsoring zouden kunnen vinden, zijn wij zo snel in Nederland als het vliegtuig ons kan brengen

Andere doelen zijn voor mij om nog eens mee te doen in de marathoncompetitie in Nederland, de 200 kilometer op de Weissensee te schaatsen en mogelijk het Olympische Kwalificatietoernooi voor 2010.

Wat denk jij een sponsor op het ijs te kunnen bieden? Wat voor soort schaatser zal hij krijgen?
Het grote publiek ziet sponsoring vooral als iets wat alleen op het ijs of op de wieltjes van de skeelers gebeurt. Maar het is veel meer dan dat, een gesponsorde sporter werkt constant om contact met de media en probeert het beeld dat de sponsor wil uit te stralen. Een gesponsorde sporter zijn is meer dan een fulltime baan, het is een levensstijl. Sponsoren willen dat je altijd op de toppen van je kunnen presteert en ik vraag dat ook van mijzelf. Als wij onze sponsor niet helpen meer verkopen te genereren doen wij ons werk niet goed.

Daarnaast vind ik het belangrijk om lange termijn relaties op te bouwen met mensen; teamgenoten, ploegleiders, concurrenten, organisatoren en bestuurders. Marathonschaatsen is een dynamische, tactische en exotische sport, het is mijn passie!

Denk jij dat jij als een 36-jarige, die nieuw zal zijn in de marathonschaatssport, in staat bent om te strijden tegen jonge schaatsers die met de sport zijn opgegroeid?
Ja, ik denk dat ik dat wel kan. Ik ben geen typische 36-jarige.

Wat is jou niveau op de langebaan en in het skeeleren?
Ik heb meegedaan aan de Olympische Kwalificatietoernooien van 1998, 2002 en 2006 en behoor de laatste 12 jaar constant tot de top van de VS op de 5 en 10 kilometer. Vorig seizoen heb ik mij gekwalificeerd om de VS te vertegenwoordigen op het Noord Amerikaanse Regionale Kwalificatietoernooi (vergelijkbaar met het EK langebaan en het kwalificatietoernooi voor het WK langebaan).

Op de weg wordt ik nog altijd gezien als een sprinter. Ik werk hard om dit te veranderen en succesvoller te worden in het volhouden van ontsnappingen. In de regionale wedstrijden die ik rij eindig constant in de top.

Wat zijn jouw persoonlijke records?
37,53 op de 500 meter, 1.13,95 op de 1.000 meter, 1.51,47 op de 1.500, 3.57,34 op de 3.000 meter, 6.50,36 op de vijf en 14.15,58 op de tien kilometer.

Contactgegevens van Danny Frederick zijn bij de redactie bekend. Mocht je interesse hebben om contact op te nemen met de kampioen van de Verenigde Staten kan dat via mail@schaatspeloton.nl.

Bekijk ook: