Warning: Undefined variable $overzicht in /var/www/vh6232/1/schaatspeloton.nl/script/columnistenbanner.php on line 4

Rouletten met koek en zopie

geplaatst vrijdag 24 februari 2017 om 15:00:39 op Schaatspeloton.nl

Guus Heijnen (1984) is sportfilosoof en als buiten-promovendus verbonden aan de Vrije Universiteit Brussel. In zijn filosofische onderzoek richt hij zich op de vraag naar de betekenis van sport in een belevenismaatschappij en is hij als adviseur/expert betrokken bij verschillende organisaties zoals NOC*NSF en Kenniscentrum sport. Hij groeide op in Drenthe maar verhuisde in 2003 naar Amsterdam en studeerde daar Sportmarketing en Wijsbegeerte. Tot vorig jaar was hij op het actief als landelijk inline skater en schaatser in het 6-Banentoernooi. Als teambaas van Team Port of Amsterdam/SKITS en Team Naturalicious heeft hij als motivatie om de ruim dertig schaatsers die onder de stichting vallen zo goed mogelijk te faciliteren in hun ontwikkeling als marathonschaatser. In zijn columns hoopt Guus de verwondering over de marathonsport te prikkelen. Dat kan bijvoorbeeld met een kritisch commentaar als aanleiding, maar ook door een diep ontzag voor de prestaties van rijders of een dringende vraag aan een bepaalde groep. Hij gebruikt daarin verschillende perspectieven; schaatser, teambaas, filosoof.

Los van dat je het natuurlijk niemand gunt om zo lelijk ten val te komen, hebben we het hier ook niet over mannen of vrouwen die fouten maken omdat ze misschien boven hun macht rijden. Het zijn stuk voor stuk natuurijskleppers die al hebben gewonnen en in de betreffende koers hadden kunnen winnen. Nemen we daarbij het beeld van Elma de Vries die in een scheur trapt en zo de 200 kilometer óp de streep verliest en het veel gehoorde adagium 'als je goed bent, val je niet' kan de prullenbak in.

Bij dit soort nieuws is een ander vaak gehoord geluid van meer romantische aard. Iets in de zin van 'hoe groter de opoffering hoe zoeter de winst'. We praten niet voor niks nog vol ontzag en bewondering over de fractie deelnemers die de hel van '63 uitreed. Daar wordt zelfs decennia later nog een speelfilm over gemaakt. Juist doordat veel mensen ledematen, ogen en oren verloren aan de kou, werd de prestatie van de winnaar groter en heroïscher. Ik bevond mij meestal overwegend in deze hoek.

Met de val van Elma de Vries en de blessures van anderen veranderde er echter iets in mij. De wedstrijden die dit jaar worden gereden, lijken in toenemende mate te worden bepaald door geluk. Alleen als je door toeval de fatale scheur ontwijkt dan kun je winnen. Dat is geen pijnlijke strijd met jezelf, je tegenstander en de elementen, maar een spelletje Russische roulette met koek en zopie op tafel. En als mazzelfactor toeneemt, rijst natuurlijk de vraag of de winnaar nog wel echt de beste is.

Als kritisch liefhebber stel ik dan een hoop vragen. Waren er altijd al zoveel zware blessures? Is er misschien iets aan het veranderen in de sport? Liggen de snelheden hoger dan vroeger waardoor je minder tijd hebt om je val te breken? Nemen rijders meer risico’s dan vroeger? Hebben we gewoon pech met de ijskwaliteit? Trainen we teveel op snelheid en niet genoeg op handigheid? Moet iedereen weer op judo? Moeten we in het kader van veiligheid andere eisen aan materiaal gaan stellen, zoals in veel andere sporten ook wordt gedaan?

Misschien dat men over vijftig jaar nog praat over 2017 als ‘het jaar dat iedereen het eigen risico in zijn zorgpolis kwijtspeelde.'' Maar ik vind het voor nu gewoon heel erg jammer dat Jouke, Birgit, Crispijn en anderen niet meer meedoen.

Alle Columns van Guus Heijnen: