Schaatspeloton.nl - Columns - Buiten gebaande paden treden

Buiten gebaande paden treden

geplaatst maandag 21 maart 2016 om 11:59:14 op Schaatspeloton.nl

Britt Tjalma

Britt Tjalma is 27 jaar oud en woonachtig in het prachtige Groningen. Afkomstig uit het Oldambt, opgegroeid op een boerderij in Beerta, hoopt ze elk jaar weer opnieuw op een Oldambtrit. Doordeweeks is Britt werkzaam als sportconsulent bij SportDrenthe en houdt zij zich voornamelijk bezig met gezondheidsbevordering bij kinderen. Vorig jaar is zij begonnen aan haar tweede schaatscarrière, want van 2009 t/m 2011 reed ze al bij team Landjuweel. Na een sabbatical van drie jaar heeft ze de ijzers weer onder gebonden en vanaf dit jaar is ze officieel weer landelijk rijdster, bij team CENNED. Vanaf maandag 16 november neemt Britt de lezers mee bij haar terugkeer in het landelijke peloton.

Voorafgaand aan een marathon zeg ik vaak tegen mezelf: 'deze keer laat je je niet aan de kant drukken, Britt, deze keer verdedig je het goeie plekje, wat je zelf verovert hebt, met hand en tand.' Praktisch elke koers raak ik in de laatste 6 ronden extreem gefrustreerd , omdat ik het presteer om me in een halve ronde terug te laten vallen van plekkie 6 naar stek 40. Elke week erger ik me weer aan mezelf en constateer ik dat het wederom mislukt is, 1 van mijn missies.

Na de zoveelste finalefailure besloot ik dat ik in de komende zomer iets anders moest doen dan dat wat ik altijd deed, ik zou buiten mijn gebaande paden moeten treden om te kunnen bewerkstelligen wat nu steeds mislukte. Mijn probleem is dat zodra er iemand iets te dichtbij komt ik mijn benen stil houd en diegene laat passeren, uit angst om onderuit te gaan. Behoorlijk onhandig wanneer je voorin wilt blijven rijden, met name tijdens een finale en bovendien leidt het tot een boel frustratie/ ergernis en opgekropte woede, vooral jegens mijzelf.
Ergens halverwege de winter kwam 1 mijn skeelertrainers eens informeren wat ik in de zomer wilde gaan doen. Hij was bezig met iets leuks, zei hij en laat ik daar nou net altijd wel voor in zijn, iets leuks!

Een paar weken later kreeg ‘iets leuks' vorm: een junioren selectiegroep, met younsters uit Groningen en Drenthe. Ze zouden gezamenlijk gaan trainen, op afwisselende banen en konden nog wel iemand met wat duurvermogen gebruiken. Ik durf wel te zeggen dat ik een aardig motortje heb, wat dat aangaat, met mijn liefde voor de langere ritten op natuurijs.
Bovendien heb ik behoorlijk het idee dat de mensen die baanwedstrijden skeeleren aanzienlijk behendiger zijn dan ik, dus over het aansluiten bij deze groep hoefde ik, ondanks dat ik de juniorenleeftijd al zeer lang en breed gepasseerd ben, niet lang na te denken.
Zo gebeurde het dat ik vorig weekend voor het eerst in mijn leven een indoortraining afwerkte en glansrijk kon concluderen dat ik de behendigheid van een ‘elephant on a rampage' heb en zo flexibel ben als een metalen staaf. Hier valt de nodige eer te behalen, dat is duidelijk, maar wat was het gaaf zeg! Ik was een tikkie jaloers op het gemak waarmee de anderen, waarvan sommigen half mijn leeftijd, in de rondte crossten, onwijs inspirerend wel.

Morgen ga ik voor het eerst de piste op, weer buiten de gebaande paden treden, weer gedubbeld worden, weer geïnspireerd raken. Ik voel nu al een spanning die ik lang niet gevoeld heb, een apart soort zenuwen voor het onbekende, ik voel me net een kind, dat een onbekende wereld gaat ontdekken en ik kan het iedereen aanraden!

En volgend jaar laat ik me dus echt echt echt niet meer zo makkelijk aan de kant zetten, daar ga ik deze zomer alles aan doen.

Alle Columns van Britt Tjalma:

Klaar voor de start?! (16 november 2015)
Hoe word ik een winnaar? (30 november 2015)
Herfstdip vs Winterblues (14 december 2015)
De Heilige Banaan? (28 december 2015)
Een roerig NK?! (11 januari 2016)
Natuurijsgekte (25 januari 2016)
Het Donald Duckeffect (8 februari 2016)
Concullega's (22 februari 2016)
En nu dan?! (7 maart 2016)
Buiten gebaande paden treden (21 maart 2016)