Warning: Undefined variable $overzicht in /var/www/vh6232/1/schaatspeloton.nl/script/columnistenbanner.php on line 4

Het Donald Duckeffect

geplaatst maandag 8 februari 2016 om 11:35:17 op Schaatspeloton.nl

Britt Tjalma is 27 jaar oud en woonachtig in het prachtige Groningen. Afkomstig uit het Oldambt, opgegroeid op een boerderij in Beerta, hoopt ze elk jaar weer opnieuw op een Oldambtrit. Doordeweeks is Britt werkzaam als sportconsulent bij SportDrenthe en houdt zij zich voornamelijk bezig met gezondheidsbevordering bij kinderen. Vorig jaar is zij begonnen aan haar tweede schaatscarrière, want van 2009 t/m 2011 reed ze al bij team Landjuweel. Na een sabbatical van drie jaar heeft ze de ijzers weer onder gebonden en vanaf dit jaar is ze officieel weer landelijk rijdster, bij team CENNED. Vanaf maandag 16 november neemt Britt de lezers mee bij haar terugkeer in het landelijke peloton.

Toen de wedstrijdkalender op internet verscheen zocht ik meteen naar de datum waarop mijn thuiswedstrijd, in Groningen, werd gereden. Tot mijn grote schrik stond deze gepland in het weekend tussen Oostenrijk en Zweden. Wel potverdorie, waarom moet uitgerekend de koers op Kardinge plaatsvinden als ik net van het natuurijs afgestrompeld kom, was het eerste wat ik dacht. Ervaringsdeskundigen weten dat de overgang van natuur- naar kunstijs niet altijd even soepel verloopt, om het subtiel te zeggen.

Ik herinnerde mij nog zeer goed wat Rudi (Groenendal) eens tegen me zei toen hij me voor het eerst de baan in de rondte zag gaan, nadat ik terugkwam van de Weissensee: "Britt, je lijkt Donald Duck wel, ga eens normaal schaatsen joh!" Volgens mij kon er met gemak een varkentje tussen mijn benen door lopen, zonder dat ik het zou raken tijdens het bijhalen van mijn afzetbeen.
Afgelopen maandag was het weer zover, in de kleedkamer sprak ik mezelf nog wat moed in, hield mezelf voor dat het heus heel simpel was. Gewoon normaal doen, doen wat je voor vertrek ook deed.

Al bij de eerste slagen had ik door hoe de vlag erbij hing: niet heel florissant. De ene afzet ging omhoog, de volgende naar achter, af en toe was er ééntje raak en over de bochten zal ik helemaal maar niet beginnen, er leek geen einde aan te komen. Ik had het geluk achter Pim (Cazemier) aan te mogen harken en even lekker te kunnen klagen, want ook hij reed niet zijn beste training ooit en ook hij moest een paar dagen later een thuiswedstrijd rijden.
Je pikt ze er aardig uit overigens, de schaatsers die voor het eerst weer op de 400m baan staan: lekker kort prikslagje, vooral geen valbeweging en ledematen die alle kanten op lijken te gaan, evenals het bovenlichaam.

Dit soort trainingen wil je dus absoluut niet hebben, zo vlak voor de wedstrijd op je thuisbaan, hier krijg ik in ieder geval geen moraal van! Wat mij betreft wordt er volgend jaar lekker op Biddinghuizen gereden, tussen Oostenrijk en Zweden in. Of nog beter, op Nederlands natuurijs.

Alle Columns van Britt Tjalma: