Warning: Undefined variable $overzicht in /var/www/vh6232/1/schaatspeloton.nl/script/columnistenbanner.php on line 4

Natuurijsgekte

geplaatst maandag 25 januari 2016 om 10:06:03 op Schaatspeloton.nl

Britt Tjalma is 27 jaar oud en woonachtig in het prachtige Groningen. Afkomstig uit het Oldambt, opgegroeid op een boerderij in Beerta, hoopt ze elk jaar weer opnieuw op een Oldambtrit. Doordeweeks is Britt werkzaam als sportconsulent bij SportDrenthe en houdt zij zich voornamelijk bezig met gezondheidsbevordering bij kinderen. Vorig jaar is zij begonnen aan haar tweede schaatscarrière, want van 2009 t/m 2011 reed ze al bij team Landjuweel. Na een sabbatical van drie jaar heeft ze de ijzers weer onder gebonden en vanaf dit jaar is ze officieel weer landelijk rijdster, bij team CENNED. Vanaf maandag 16 november neemt Britt de lezers mee bij haar terugkeer in het landelijke peloton.

Enkele weken geleden lag zo'n beetje de hele Groningse economie plat, het had namelijk behoorlijk geijzeld. Bijzonder hoe in een klein land zulke verschillen kunnen zijn, qua weersomstandigheden. Ik hoorde 's morgens op de radio dat het in Zeeland 10 graden was, terwijl ik stapvoets over de A28 richting mijn werk reed. Een dag later was het onmogelijk om de auto de straat uit te krijgen, terwijl mijn teamgenootjes nog net niet kort-kort konden fietsen.
Al snel verschenen de eerste homevideo's van op straat schaatsende mensen online. De landelijke pers pikte het snel op en uiteraard werd het wereldnieuws, want "wat zijn die gekke Nederlanders nu weer aan het doen?!"

Eigenlijk is het toch te bizar voor woorden: zodra er ergens een laagje ijs gesignaleerd is wagen mensen hun leven om er als eerste over heen te schaatsen. Zo ook hier in Oostenrijk, aan de Weissensee, waar ik me op het moment van schrijven bevind. Gisteren sprak ik een bekende en vroeg hem naar de wond op zijn voorhoofd. Hij vertelde dat hij was gaan schaatsen op het grote meer en daar door het ijs was gezakt, gelukkig zat hij met een touw aan andere rijders vast, die konden hem snel uit het water vissen, maar het geeft wel aan hoe gek we met zijn allen zijn. Het meer is nauwelijks dichtgevroren, locals wagen zich er nog lang niet op, maar de eerste Hollanders tarten het noodlot, omdat ze als eersten over het maagdelijke ijs willen glijden. Levens worden gerust op het spel gezet.

Vlak voor vertrek naar Oostenrijk reden we in Haaksbergen de eerste marathon op natuurijs. Men had het er al over toen de temperatuur nog niet eens in de richting van het vriespunt ging: volgende week gaat het echt vriezen he! De modellen geven het aan, de winter is in aantocht! Ik vind enthousiasme leuk, maar al dat vooruitlopen op de zaken: ik wordt er alleen maar zenuwachtig van. Laat het eerst maar een paar nachten gaan vriezen, dan praten we wel weer verder.
Op zondag kwamen de eerste berichten al binnen: "vertrekken jullie nog wel?" Mijn antwoord was steevast: "ja hoor, want zolang er geen wedstrijd is uitgeschreven, is er geen wedstrijd." Dus laten we niet in collectieve paniek vervallen, nog voor het überhaupt nodig is: gewoon rustig adem blijven halen and stick to the plan.
De wedstrijd is uiteindelijk wel uitgeschreven en als Groninger baalde ik er stiekem best van dat het hele circus niet naar Noordlaren kwam.
Enkele rijders waren al vertrokken, zij deden niet mee aan al het gestress, anderen bleken Haaksbergen slechts een krabbelbaantje te vinden en veranderen het reisschema niet.
Wij zijn wel gestart en natuurlijk was het hartstikke leuk, want stiekem ben ik ook natuurijsgek. De sfeer rond de baan, het feit dat er opeens allemaal cameraploegen aanwezig zijn om onze mooie sport vast te leggen en het, naar het schijnt, goeie commentaar van Rob Hadders voor de lokale televisie geven toch wat extra's.

Misschien zit het gewoon in onze genen, de aanleg voor die natuurijskoorts, vandaar ook dat we met zovelen afreizen naar Karinthië, om 200 kilometer te gaan schaatsen, gewoon voor de lol. Ik heb onwijs veel bewondering voor alle toerrijders die dat doen, ik vind dat ze behoorlijk gek zijn, het zou bij mij echt niet opkomen om de AET te rijden, als het niet 'moest'.

Alle Columns van Britt Tjalma: