Warning: Undefined variable $overzicht in /var/www/vh6232/1/schaatspeloton.nl/script/columnistenbanner.php on line 4

Een roerig NK?!

geplaatst maandag 11 januari 2016 om 11:46:11 op Schaatspeloton.nl

Britt Tjalma is 27 jaar oud en woonachtig in het prachtige Groningen. Afkomstig uit het Oldambt, opgegroeid op een boerderij in Beerta, hoopt ze elk jaar weer opnieuw op een Oldambtrit. Doordeweeks is Britt werkzaam als sportconsulent bij SportDrenthe en houdt zij zich voornamelijk bezig met gezondheidsbevordering bij kinderen. Vorig jaar is zij begonnen aan haar tweede schaatscarrière, want van 2009 t/m 2011 reed ze al bij team Landjuweel. Na een sabbatical van drie jaar heeft ze de ijzers weer onder gebonden en vanaf dit jaar is ze officieel weer landelijk rijdster, bij team CENNED. Vanaf maandag 16 november neemt Britt de lezers mee bij haar terugkeer in het landelijke peloton.

Gelukkig wordt ik op dat moment wakker, het is 02.00 uur en de nacht voor het NK, ik ben er duidelijk mee bezig…

Tijdens de wedstrijd was ik uiteraard vroeg aanwezig en ruim op tijd in de kleren, om een debacle zoals de voorafgaande nacht te voorkomen. Wat ik wel een mini debacle vond, was onze koers: deze wordt live uitgezonden, het hele damespeloton heeft al haar vrienden/familie/kennissen hierover ingelicht, dit is onze kans om te laten zien wat we waard zijn. Dat we minstens zoveel prijzengeld en waardering verdienen als onze mannelijke collega's en wat doen we, we rijden een truttenkoers!

We zijn dit jaar een beetje zoekende, na het vertrek van velerlei toonaangevende namen, maar we hebben ook al geweldige races laten zien. Ik denk aan Rotterdam, waar hard gekoerst werd, dit heb ik zelf aan den lijve ondervonden, in het laatste wiel. Natuurlijk was het ijs anders en de tunnel van invloed, maar er misten ook grote namen uit het huidige peloton en toch konden we een aansprekend schouwspel laten zien. Er zijn wedstrijden geweest die door uitlooppogingen aaneengeregen werden, waarbij zo ongeveer elke vrouw haar neus een keer aan het venster drukte.

Ik deed er zelf overigens 'vrolijk' aan mee, want ik had in Amsterdam willen aanvallen, ik had de kijkers graag laten zien dat het dames marathonschaatsen een strijd van stoere, sterke 'wijven' is, zodat meer sponsoren zich aan ons willen verbinden, waardoor we meer budget krijgen en misschien iets meer tijd hebben om te trainen, omdat we een paar uurtjes minder hoeven te werken en onze sport zo naar een nog hoger niveau kunnen tillen, want uiteindelijk is het een vicieuze cirkel waarin we ons begeven, maar ik deed het niet.

Ik las de column van mijn collega Jessica Merkens, een top verhaal over verschillen binnen het peloton, waarin onder andere gerefereerd wordt aan opmerkingen van Jillert Anema. Ik heb het interview niet gehoord, maar kan me de strekking ervan wel indenken, want die is meestal hetzelfde. Ik behoor tot de categorie werkenden en daarmee ben ik behoorlijk tevreden, want ik heb een leuke baan. Daarnaast ben ik in de gezegende positie dat ik veel tijd kan en wil besteden aan mijn sport en dat een groot gedeelte daarvan betaald wordt door liefhebbers van deze activiteit, want daar moeten wij dames het toch vooral van hebben, liefhebbende sponsoren: bedrijven, al dan niet ouders en laten die categorieën nou net de trouwste in hun soort zijn, waardoor ze geregeld oneindig lang blijven hangen. Waarvoor mijn grote dank!

Terugkomend op het Nederlands Kampioenschap vind ik dat zij een mooie wedstrijd verdienden, de partijen die bereid zijn geld te steken in onze hobby, want dat is het natuurlijk. Het kan gezien worden als een 2e baan, aangezien er veel tijd in gaat zitten, maar uiteindelijk doen wij dit als liefhebbers, want rijk in liquide middelen zullen we er vooralsnog niet van worden.
En niet te vergeten de vele toeschouwers, want wat was dat gaaf, zoveel mensen langs de kant! Er wordt veel over gesproken: hoe krijgen we de toeschouwers weer naar de ijsbaan? In Amsterdam is dit heel goed gelukt, maar binden zullen we toch zelf moeten doen, door ze iets te geven wat het aanzien meer dan waard is. Ik stel voor dat we dit de rest van het seizoen doen, elke week, zodat getuigen er over gaan praten en elkaar aansporen ook eens te gaan kijken naar de strijd die wij leveren, want volgens mij moeten we het op dit moment vooral van mond-tot-mond reclame hebben.

Deze column schreef ik overigens voorafgaand aan afgelopen weekend, waarin er echt gekoerst is, iets waarmee volgens mij het grootste gedeelte van het peloton blij was, het was gaaf, dames!

Alle Columns van Britt Tjalma: