In een scheur

geplaatst vrijdag 1 februari 2013 om 06:37:03 op Schaatspeloton.nl

Antoine de Schipper zal dit jaar in de kleuren van Team Haven van Amsterdam debuteren in de Top Divisie na twee jaar in het B-peloton te hebben gereden. Naast het schaatsen is Antoine docent bewegingsonderwijs op een basisschool in Zeist en in de afrondende fase van de ALO opleiding. Antoine is 30 jaar, woont samen in Utrecht en rijdt komende zomer ook in het A-peloton voor het skeeleren. Antoine probeert vanaf 26 oktober elke twee weken zijn belevingen in het Top Divisiepeloton te verwoorden in een column voor Schaatspeloton.nl.

Het marathonpeloton is verwend de laatste weken. Na een aantal natuurijswedstrijden op ondergelopen baantjes en twee wedstrijden op open water zijn we nu geland in het altijd rustgevende Weissensee. Dit bergmeer in Oostenrijk verandert voor anderhalve week in een Nederlandse enclave. Er speelt een dweilorkest op het ijs, in de winkel kun je Nederlands praten en we spelen allemaal gemoedelijk bingo in de grote partytent.

Als wedstrijdrijder zijn dit de weken om je vingers bij af te likken. Voor iedere rijder is het een droom om nu een goede uitslag neer te zetten. Hoe mooi de sport op de baan ook is, dit is het echte werk. Beuken tegen de wind, rijden tussen de bergtoppen, een lange uitputtingsslag, sturen langs de scheuren en de bochten rechtsom. De 'echte' mannen worden hier van de jongetjes gescheiden.

Maar dit jaar zit er ook een schaduwzijde aan de koersen op de Weissensee. Een kant waar ikzelf tijdens veel inline skate wedstrijden en op de natuurijsbanen ook wel zo mijn bedenkingen bij heb gehad. De veiligheid van de deelnemers valt of staat met het parcours wat ons wordt voorgeschoteld door de organisatie. Het lijkt dit jaar wel alsof de realiteitszin en respect voor lichamen van topsporters is verdwenen. We willen heel graag strijd op het ijs zien, maar waar is de grens van het wenselijke? Is het soms wel verstandig om te rijden?

Twee recente voorbeelden uit afgelopen inline skate seizoen zijn de wedstrijden in Emmen en Almere. In beide gevallen werd gekozen voor een route door de binnenstad langs terrassen en winkelend publiek. In Emmen waren enkele bochten niet geschikt om een peloton op volle snelheid door te laten gaan en op de klinkers was het smal, glad en nat tussen de dranghekken door. In Almere reden we een deel van het parcours op spekgladde natuursteen een bocht door naar beneden. Het was kurkdroog en de ik hoorde overal om me heen de wielen door de bocht driften. Bij regenachtig weer was het niet goed afgelopen. Een recept voor ongelukken.

Op de natuurijswedstrijd in Grambergen vertrok een vol peloton over een baan vol scheuren en zelfs een open stuk met direct beton. Na een aantal valpartijen werden gelukkig enkele belangrijke bochtscheuren met verf gemarkeerd. Een van de rijders viel door de kindermatrassen rond de baan direct met zijn schaatsmessen het publiek in. Net wanneer we met z'n allen lekker precies weten welke lijn we in de bocht moeten rijden om zonder kleerscheuren eruit te komen, besluit de jury om de pilonnen naar binnen te zetten. Het peloton is de oriÃ«ntatie van de scheuren kwijt met een valpartij tot gevolg. Een stuk ijs breekt los en volgende ronde ontstaat een massale valpartij. Wedstrijd afgelast.

Dit jaar rijden we op de Weissensee op een parcours wat ik nog niet eerder heb gezien. De hoeveelheid scheuren en brosse kuilen was maandag op een stuk in de finish- en verzorgingsstraat van twee kilometer zodanig dat er niet meer geschaatst maar gestept en gerost werd. Op het ONK was ook de rest van het parcours behoorlijk aangedaan. Er was bijna geen enkel stuk meer waar je blind achter de voorganger kon schaatsen. Links en rechts van me vielen schaatsers. Ikzelf ben toch redelijk handig maar heb toch twee keer het ijs van dichtbij gezien en een punt van een ijzer in de bovenkant van mijn knie gehad. Een illusie armer en een hechting rijker.

Hoeveel ongelukken moeten er gebeuren voordat er wordt ingegrepen? Hoe ernstig moet het ongeluk zijn? Begrijp me niet verkeerd, scheuren horen bij natuurijs. Het is een vaardigheid om hier mee om te gaan. Maar ook hier zit een grens aan. Scheidsrechters hebben een morele (en volgens mij ook juridische) plicht om hun verantwoordelijkheid te nemen voor het parcours en daarmee de veiligheid van de rijders te waarborgen. Rijders worden min of meer voor het blok gezet om maar te dealen met wat ze tegenkomen. Iedere schaatser en ploegleider zal hier zijn eigen grens hebben. Ikzelf vond het parcours van afgelopen ONK over de grens van het schappelijke en vind het vooral kwalijk omdat er alternatieven voor handen waren.

Een van de begeleiders zei treffend: "Ze moeten de jury op schaatsen zetten en ze met een touw met 40km/u achter een auto over de slechte strook trekken. En dan kijken wat er van over is." Zo is het maar net.

Alle Columns van Antoine de Schipper:

Schoothondje of Everzwijn (26 oktober 2012)
Nachtmerrie (9 november 2012)
Omarm je vrouwelijkheid (23 november 2012)
Master Gemser (7 december 2012)
Geef Alles, Geef Acht (21 december 2012)
Ergernis top-4 (4 januari 2013)
STREEP (18 januari 2013)
In een scheur (1 februari 2013)
Ons geheim (15 februari 2013)
Lijders en Leiders (1 maart 2013)
Me Like Twaiku (15 maart 2013)