Van circustent tot colosseum

geplaatst vrijdag 14 oktober 2011 om 08:53:09 op Schaatspeloton.nl

Koen Klinkhamer debuteert dit jaar in het landelijke marathonschaatspeloton. Koen, 21 jaar afkomstig uit Alkmaar en vierdejaarsstudent bewegingswetenschappen aan de VU in Amsterdam, begon zoals zo velen als langebaanschaatser waarmee hij in 2009 nog Nederland Kampioen 5 kilometer was bij de Junioren A. Na op de langebaan zijn plezier in het schaatsen te hebben verloren vond hij vorig seizoen in het regionale 6-Banentoernooi dit plezier weer terug. Deze zomer maakte Koen met zijn ploeg Team Appel Beton de stap naar de landelijke Eerste Divisie. Koen zal vanaf 14 oktober voor Schaatspeloton.nl elke twee weken de ervaringen in zijn debuutjaar delen.

De opening van een nieuw seizoen en tevens de opening van een vernieuwd ijsstadion. Waar de gemiddelde Nederlander pas denkt aan schaatsen als het kwik rond het vriespunt raakt stonden de marathonschaatsers zaterdag in Deventer te popelen om eindelijk het nieuwe seizoen te beginnen. Heel Deventer en omstreken heeft zich de hele zomer kapot gewerkt om de Scheg binnen enkele maanden om te toveren van een windhol tot een ware circustent.

Nu had ik eerlijk gezegd mijn twijfels gekregen bij onze oosterlingen en bouwconstructies na een ingestorte voetbaltribune in Enschede. Maar ik geef toe, de Scheg is er erg op vooruit gegaan met deze verbouwing.

Toen bekend werd dat ik columnist werd voor het komend seizoen zullen er vast mensen hebben gedacht, wie is dat dan? Wel, een korte introductie is dan ook wel op zijn plaats. Ooit was ik een langebaanschaatser. Zo'n schaatser die altijd perse aan de andere kant van het blauwe lijntje in de wedstrijdbocht wil schaatsen. Zo'n schaatser die alle ruimte op de baan voor zichzelf nodig heeft en een hekel heeft aan hinderende marathonrijders.
Maar nadat ik me begon te realiseren dat ik geen uitzonderlijk talent was en waarschijnlijk nooit die gouden plak binnen zou slepen verloor ik totaal het plezier in deze egocentrische tak van het schaatsenrijden. Totdat ik het marathonschaatsen ontdekte in weliswaar de C Divisie. Ik was verbaasd over het plezier en contact wat er tussen de marathonrijders bestaat. Na jarenlang in mijn eigen langebaan-tunnelvisie te hebben geschaatst wist ik nu wat het schaatsen eigenlijk zo leuk maakt, het marathonschaatsen.

Als een brugpieper die op het punt stond zijn eerste lesdag op de middelbare school te gaan volgen. Zo voelde ik mij voor de wedstrijd in Deventer, aan de ene kant ontzettend veel zin. Maar aan de andere kant verschrikkelijk veel zenuwen over hoe ik dit allemaal in hemelsnaam moest gaan doorstaan. Een gevoel wat niet geheel onjuist bleek, want vanaf de start veranderde de vriendelijke circustent van de Scheg in een waar colosseum vol gladiatoren en acrobaten. Waar het langebaanschaatsen word beheerst door saaie, strakke regels en twee schaatsers die elkaar alle ruimte geven op het ijs. Zo gek ging het er aan toe in Deventer. In een heus spektakel van valpartijen, duwen, trekken en vooral je plekje behouden baggerde het peloton 75 ronden door het slappe ijs richting finish. Het was voor mij dan ook even wennen, geen centimeter op het ijs word aan elkaar cadeau gegeven, je let eigenlijk meer op dat je plek niet wordt ingepikt en je bent continue alert dat je niet op je kokosnoot wordt gelegd door je collega's. Dit vergt allemaal al zoveel concentratie dat je gewoon eigenlijk niet aan schaatsen toekomt.

Toch moet ik zeggen dat ik na alleen al deze wedstrijd verliefd ben geworden op deze manier van wedstrijdschaatsen en volle bewondering heb voor het niveau wat er word tentoongesteld tijdens deze wedstrijden. Tevens heb ik nog nooit voor zoveel toeschouwers langs de baan geschaatst. Het is daarom zonde dat er door de fossielen bij de ISU niks wordt ondernomen om het marathonschaatsen op een internationaal niveau te laten plaatsvinden. Blijkbaar is het belangrijker om het langebaanschaatsen nog meer nutteloze regeltjes op te leggen, waardoor het nog minder leuk word om naar te kijken en aan deel te nemen. Het marathonschaatsen verdient meer aandacht, ook als er geen natuurijs is. Want alleen dan zijn de marathonrijders ineens de helden die de barre weersomstandigheden durven te weerstaan. Maar de rest van het jaar wordt er niet naar ze omgekeken.

Laten we hopen dat daarom de mass-start doorgang vindt tot de Olympische Spelen. En dan niet die zielige 25 rondjes waarbij ook de gemiddelde sprintende Japanner nog kan meekomen. Nee, gewoon 125 rondes rammen, spektakel gegarandeerd. En laten we dan eens kijken hoe lang het duurt totdat de langebaanschaatsers hun wedstrijdbocht inruilen voor een bocht aan het randje.

Rest mij nog Ã©Ã©n ding, iedereen een sportief en mooi seizoen gewenst!

Alle Columns van Koen Klinkhamer:

Van circustent tot colosseum (14 oktober 2011)
De wereld op zijn kop (28 oktober 2011)
Aatjes en Beetjes (11 november 2011)
Steekkarretjes en bedden met klappoten (25 november 2011)
Mass-start oftewel pupillenmarathon (9 december 2011)
Steun die polder! (23 december 2011)
Erik Valent (6 januari 2012)
Voor de wind (20 januari 2012)
Smeerkees (3 februari 2012)
De stilettorun van VenetiÃ« (17 februari 2012)
Rust! (2 maart 2012)