Schaatspeloton.nl - Columns - Afscheid van de Westertoren

Afscheid van de Westertoren

geplaatst vrijdag 18 december 2009 om 09:24:48 op Schaatspeloton.nl

Jouke Hoogeveen

Jouke Hoogeveen is een 30-jarige Pedagoog uit Amsterdam. Daarnaast skeelert en schaatst hij op het hoogste niveau. Zijn talent om lang door te kunnen bijten komt goed van pas op lange wedstrijden op asfalt en ijs. Zo won hij vorig seizoen de 150 kilometer op natuurijs in Zweden. Jouke Hoogeveen is geboren in het Elfstedenstadje IJlst, maar woont sinds zijn studietijd samen met Femke Roemer in het centrum van Amsterdam. Als pedagoog begeleidt hij kinderen met een autistische stoornis. Pas na zijn studie is Jouke Hoogeveen gaan schaatsen. Hij was direct enthousiast over de combinatie van keiharde competitie en gezelligheid binnen het marathonschaatsen. Dit jaar is zijn derde jaar op het hoogste niveau. Ook dit jaar zal hij weer azen op een hoofdprijs, liefst op natuurijs. Vanaf vrijdag 9 oktober zal Jouke Hoogeveen voor Schaatspeloton.nl om de week zijn gedachten in een column vatten.

De organist van de Westerkerk pingelt een melodie. De Westertoren laat ons - bewoners van de Jordaan - met zijn gebeier elk kwartier even weten dat de tijd nooit stopt. Naast de vaste tonen van de kwartieren, de halve uren en de hele uren, komt het zo nu en dan voor dat er ook tussendoor nog melodieën worden gebeierd. Dat is deze keer het geval. Omdat de toren mij wakker klingelt duurt het even voor ik de melodie herken.

De toren speelt Shaffy! De tonen van het nummer Sammy dringen mijn kamer binnen.
Omdat dat Sammy omhoog moest kijken (daar is immers de blauwe lucht) doe ik hetzelfde. Liggend in mijn bed kijk ik omhoog en zie de modderbespatte onderkant van mijn racefiets. Mijn andere zintuigen ontwaken ook. Ik ruik een mengsel van teveel kettingsmeer, sigaretten van de buurman en de knoflook die gisteren onze pasta van smaak voorzag. Nu het klokkengelui gestopt is hoor ik het suizen en sissen van de gaskachel. Buiten waait het stevig, ik voel namelijk de tocht door die kieren tussen de ramen langs mijn nek trekken.

De afgelopen jaren was ik altijd bezig met schaatsen en skeeleren. Daarnaast probeerde ik uit de kosten te komen met net voldoende uren werk als pedagoog. Deze combinatie van sporten en werken heeft altijd prima gewerkt voor mij. Deze ochtend realiseer ik me echter dat ik het huis schromelijk tekort heb gedaan.

Femke en ik besluiten dat we gaan kijken wat we kwijt zijn om onze verpauperde Jordaanwoning op te knappen. Zelf gaan we niet klussen, want twee paar linkerhanden en dubbele sportieve ambities zijn niet met het opknappen te combineren. De mecenas van de Finisherploeg, tevens legendarisch gipsplaatvoeger, komt ons van advies voorzien. Zijn oordeel dat we voor het opknappen van ons tochtige, maar gezellige huisje wel een tonnetje mogen uittrekken doet ons hevig schrikken. Snel stappen we op de racefiets om de schrik van ons af te trappen. Wat nu?

We hebben geluk gehad. Ons ouwe huisje staat midden in de gewildste buurt van Nederland, en kan dus prima verkocht worden. Dit is - na heel veel gedonder - gelukt. En, als de bank meewerkt, wonen we over drie weken in een bijna nieuw huis, voorzien van fietsenberging, bad, parkeerplek, romantisch uitzicht op het IJsselmeer en geweldig trainingsparcours voor het skeeleren.

Maar nu wonen we nog in het centrum van Amsterdam en zijn er veel dingen die we toch wel gaan missen. Het sjouwen zal ik NIET missen. Twee fietsen drie trappen af - niet alleen die van mij maar ook die van Femke moet ik tillen om een uitfietsritje maken - en twee fietsen weer drie trappen op. Daar zijn we straks vanaf. De wedstrijden in Zweden verliepen uitstekend voor mij. Misschien omdat ik de hele winter ‘s nachts rond het vriespunt voorzien van thermobroek, handschoenen, windstopper shirt en muts in bed had gelegen omdat het in de slaapkamer bijna net zo koud was als buiten.

Het reizen naar de auto kan ik straks ook missen als kiespijn. Bij elk ritje tellen wij een half uur op. Omdat we namelijk niet in het centrum kunnen parkeren (wachttijd vergunning 10 jaar) staat de auto zo'n vijf kilometer verderop in een iets minder gezellige buurt. Daar moeten wij eerst even op de fiets naar toe met onze schaatsspulletjes.

Maar we gaan het centrum missen. Op de fiets naar de Jaap Edenbaan en op de terugweg een concert van de White Lies in Paradiso meepakken, is straks verleden tijd. Ook de Griekse, Turkse, Italiaanse, Japanse, Iraanse, Surinaamse, Thaise, Indonesische en Hollandse pot afhaal- en eetgelegenheid zijn in ons nieuwe wijkje iets dunner gezaaid. De Fridaynightskate, waar ik zo hier om de hoek kon aansluiten, ze gaan toch altijd door het centrum, zal ik niet vaak meer zien.

Toen Femke nog niet bij mij woonde, toog ik op mijn skeelers over trambanen, over bonkige damkasseien en tussen turende toeristen door naar haar kamertje in een steegje achter de dam. Een tochtje van een kleine kilometer. In die kilometer zag ik honderden mensen.

De Westertoren slaat twaalf keer. Tijd om naar bed te gaan. Ik besluit om nog een keer naar mijn geliefde toren te kijken. Normaal gesproken baadt hij in een goudachtig licht. Vanaf de bank kan ik gemakkelijk de tijd zien en met een beetje geluk hangt er naast de toren een mooie maan aan de hemel. Vandaag zie ik echter niks. De toren wordt omhuld door een dichte grijze mist. Alleen de wijzers zijn nog een klein beetje zichtbaar. Het is tijd om afscheid te nemen.

Alle Columns van Jouke Hoogeveen:

Persoonlijk Record (9 oktober 2009)
Hoe is het nou in Amsterdam? (23 oktober 2009)
Melancholie (6 november 2009)
Partner Pijn (20 november 2009)
De tombola van de B-divisie (4 december 2009)
Afscheid van de Westertoren (18 december 2009)
Priesters in het Peloton (1 januari 2010)
De Tocht (16 januari 2010)
De Fringale (1 februari 2010)
Stakker (12 februari 2010)
Meedoen (26 februari 2010)
Grijze dagen (12 maart 2010)