Melancholie

geplaatst vrijdag 6 november 2009 om 08:55:53 op Schaatspeloton.nl

Jouke Hoogeveen is een 30-jarige Pedagoog uit Amsterdam. Daarnaast skeelert en schaatst hij op het hoogste niveau. Zijn talent om lang door te kunnen bijten komt goed van pas op lange wedstrijden op asfalt en ijs. Zo won hij vorig seizoen de 150 kilometer op natuurijs in Zweden. Jouke Hoogeveen is geboren in het Elfstedenstadje IJlst, maar woont sinds zijn studietijd samen met Femke Roemer in het centrum van Amsterdam. Als pedagoog begeleidt hij kinderen met een autistische stoornis. Pas na zijn studie is Jouke Hoogeveen gaan schaatsen. Hij was direct enthousiast over de combinatie van keiharde competitie en gezelligheid binnen het marathonschaatsen. Dit jaar is zijn derde jaar op het hoogste niveau. Ook dit jaar zal hij weer azen op een hoofdprijs, liefst op natuurijs. Vanaf vrijdag 9 oktober zal Jouke Hoogeveen voor Schaatspeloton.nl om de week zijn gedachten in een column vatten.

Buienradar ziet een gat tussen de buien. Ik vertrouw op de techniek en daal met mijn regenracefiets door het smalle trappenhuis drie trappen af naar de druilerige straat. O...het regent. De komende drie uur zal het nauwelijks stoppen met regenen. Met waaien stopt het ook niet, integendeel, de wind wakkert aan. Daarnaast wordt het snel donker.

Geen ideale omstandigheden voor een rondje ringvaart (ronde langs vaart om de Haarlemmermeer en Schiphol). Normaal gesproken word ik op deze duurrit vergezeld door zon, een briesje en door skeelerploegmaat Jelmer. Vandaag is de regen mijn gezelschap. De regen, de wind en de invallende avond.
Monotoon trappend passeer ik grauwe lintdorpen. Langzaam tikken de minuten weg. Op mijn hoofd geen windkr88 doek of muts en ook geen helm. Ik draag een zwarte pet. Het voorkomt de vervelende sensatie van regen in mijn gezicht, maar maakt tegelijkertijd mijn blikveld nog zwarter en mistroostiger dan de weersomstandigheden al deden.
Onder deze omstandigheden komen minder vrolijke gevoelens eenvoudig naar de oppervlakte. Een training kan makkelijk overgaan in een eindeloze lijdensweg. De kou en de regen dringen niet alleen door tot het lichaam, zij gijzelen ook de geest.

Maar mij niet! Schaterlachend op de fiets zullen jullie mij niet aantreffen onder deze erbarmelijke omstandigheden. Maar een zeker kalm geluk straal ik misschien wel uit. De regen en de rustige maar gestage hartslag van de duur1 zone maken me licht melancholisch. Op een eigenaardig gelukkige manier voel ik me dan ongelukkig.
Terwijl ik me een weg door het grijze landschap ploeg, denk ik terug aan mijn vijf kilometer op het NK. Twaalf ronden allemachtig hard schaatsenrijden. Twaalf ronden rijden en alleen maar denken aan hard gaan, goed afzetten en elke ronde wisselen. Twaalf ronden alleen zijn.
Ik dacht dus aan schaatsen, alleen maar aan schaatsen. Maar er waren op datzelfde moment best wat mensen die aan mij dachten, met mij meeleefden. Ik was blij verrast dat er zoveel aanmoedigingen waren, per email, per sms en ook in het stadion. Bij het inrijden nog ontwaarde ik ineens de helft van het snelrolteam (die vorige column), mijn familie was er en ook Femke wilde de wedstrijd niet missen.
Nadat ik opschrok van een keihard geschreeuwd âpak ze, Jouke!' (moeder van Bart), moest ik al starten. Oprijdend richting startlijn ontwaarde ik tot mijn schrik dat mijn geliefde en familie vrijwel naast de startpositie op de tribune aandachtig zaten te kijken. Ik schrok er even van om op dit precaire moment zo bekeken te worden, maar sloot me daarna volkomen af. Schaatsen, alleen schaatsen moest ik.

De regen rond de ringvaart plaatst een bizarre gelijkenis in mijn gedachten. Mensen dachten aan mij, leefden met mij mee. Ik niet met hen. Ik schaatste alleen maar. Zij waren samen, ik was alleen. Wanneer je begrafenis plaatsvindt denken alle aanwezigen aan de overledene. Dit terwijl deze afwezig is, of in elk geval met heel andere zaken bezig is (dood zijn). Hoewel de schaatswedstrijd een zeer vitaal gebeuren was, deed deze frappante overeenkomst op sociaal gebied me schrikken.
Het zou zo mooi zijn om â al was het maar voor Ã©Ã©n keer â uit jezelf te treden en samen met je naasten naar je eigen mooie (of minder mooie) moment te kijken. Dit is onmogelijk en maakt melancholisch. Eigenlijk was ik, volkomen geconcentreerd op het schaatsen, tijdens die vijf kilometer net zo alleen als nu, malend langs de sombere vaart.

Na een kleine drie uur kom ik terug in de Jordaan. Het is nu echt donker en ik ben doorweekt. Om te voorkomen dat mijn achterwiel vastroest plaats ik mijn fiets midden in de kamer naast de suizende gaskachel. Binnen is het behaaglijk. Femke heeft eten gemaakt en ik word langzaam warmer.
Met het warmer worden van mijn lichaam gaat mijn denkproces weer de nuchtere en positieve kant op. Dat je jezelf niet kan observeren met je naasten is maar goed ook. Je zou niet alleen lofuitingen horen, je zou ook de onaardige of kwetsende opmerkingen horen. Misschien zou je je wel vreselijk voor jezelf schamen, of teleurgesteld raken in je omgeving.

Nee, het was in orde dat ik in opperste concentratie alleen maar aan het schaatsen was. Want ik weet niet of ik mezelf als schaatser nog ooit serieus zou kunnen nemen wanneer ik live mijn eigen start op het NK had moeten aanschouwen. Na de wedstrijd keken velen enthousiast terug op mijn rijden. Lachend vertelden ze over de kolderieke start. Ik heb het nog niet teruggezien. Laat mij maar lekker alleen schaatsen.

Alle Columns van Jouke Hoogeveen:

Persoonlijk Record (9 oktober 2009)
Hoe is het nou in Amsterdam? (23 oktober 2009)
Melancholie (6 november 2009)
Partner Pijn (20 november 2009)
De tombola van de B-divisie (4 december 2009)
Afscheid van de Westertoren (18 december 2009)
Priesters in het Peloton (1 januari 2010)
De Tocht (16 januari 2010)
De Fringale (1 februari 2010)
Stakker (12 februari 2010)
Meedoen (26 februari 2010)
Grijze dagen (12 maart 2010)