Hoe is het nou in Amsterdam?

geplaatst vrijdag 23 oktober 2009 om 08:59:08 op Schaatspeloton.nl

Jouke Hoogeveen is een 30-jarige Pedagoog uit Amsterdam. Daarnaast skeelert en schaatst hij op het hoogste niveau. Zijn talent om lang door te kunnen bijten komt goed van pas op lange wedstrijden op asfalt en ijs. Zo won hij vorig seizoen de 150 kilometer op natuurijs in Zweden. Jouke Hoogeveen is geboren in het Elfstedenstadje IJlst, maar woont sinds zijn studietijd samen met Femke Roemer in het centrum van Amsterdam. Als pedagoog begeleidt hij kinderen met een autistische stoornis. Pas na zijn studie is Jouke Hoogeveen gaan schaatsen. Hij was direct enthousiast over de combinatie van keiharde competitie en gezelligheid binnen het marathonschaatsen. Dit jaar is zijn derde jaar op het hoogste niveau. Ook dit jaar zal hij weer azen op een hoofdprijs, liefst op natuurijs. Vanaf vrijdag 9 oktober zal Jouke Hoogeveen voor Schaatspeloton.nl om de week zijn gedachten in een column vatten.

Sinds een jaar of 12 woon ik in Amsterdam. Ik vertrok naar deze stad om te studeren en om eens grondig te onderzoeken wat ik eigenlijk met mijn leven wilde. Gedurende deze ontdekkingstocht kwam ik natuurlijk regelmatig terug naar Friesland voor familie en vriendenbezoek. Een vraag die toen, en ook nu door mijn nieuwe Friese vrienden en kennissen gesteld werd is 'Hoe is het nou in Amsterdam'?

Deze vraag heeft mij nooit neutraal in de oren geklonken. Het is een vraag waarin in mijn ervaring altijd een bepaalde stoutmoedige verwachting heeft doorgeklonken. De vragenstellers leken een bepaalde ruigheid in het antwoord te verwachtten. Zij hoopten op antwoorden met daarin veel stadse drukte, criminaliteit, drugs vertier en misschien zelfs wel pikante bekentenissen.

Helaas voor hen. Mijn antwoorden waren doorgaans beknopt en eentonig. 'Best ok', 'oh, wel leuk hoor'. En met die drukte en criminaliteit viel het reuze mee. Ook vragen met vragen over de diverse bevolking kon men bij mij geen incorrecte antwoorden verwachten. Ik vond het wel fijn die diversiteit, zo hoefde ik in het pre-iPodtijdperk niet ongevraagd de gesprekken van mijn medemens in te tram te volgen. Zij spraken een andere taal die verloren ging in de rest van het rustgevende stadslawaai. Eigenlijk is Amsterdam rustig.
Toch bleef ik het jammer vinden dat ik geÃ¯nteresseerde mensen uit het Heitelan met zulke dooddoenerige antwoorden bleef afschepen. Er moet toch iets zijn wat mij in Amsterdam houdt? Er moeten toch redenen zijn te bedenken waarom ik de hoge woonkosten, de lange reistijden naar Thialf en het vieze lucht blijf trotseren en gelukkig ben in deze stad? Het antwoord bevindt zich in een saaie uithoek van de stad.

Een van de plekken die mij stevig verbinden met Amsterdam is de Jaap Edenbaan. Hier begon voor mij het echte hechten aan de stad. Het publieke uur op de mooiste ijsbaan van Nederland, werd hier mijn mooiste uur van de week. Een keer peer week croste ik de stad door om hier â weer of geen weer - samen met de krasse knarren in de binnenbaan rondjes te racen. Het gevoel wat ik die uren kreeg (en nu in de marathons krijg) gaf mij meer rock-'n-roll dan al het andere vertier in Amsterdam bij elkaar. Na een jaar kon ik de oude onvermoeibare mannen soms losrijden, en voelde me de koning van het publieke uur. Vol energie reed ik dan terug door de grachtengordel.

Dat ene uurtje koninkje spelen op het publiek uur was toch vrij beperkt. Met name omdat ik me zwijgzaam bij de stoere mannen voegde om ze al even zwijgzaam los te rijden en vervolgens zwijgzaam verder te trainen. Er reden aardig wat mensen op de baan, maar een sociaal gebeuren werd het voor mij niet.

Dit veranderde toen ik eens een andere avond koos om te gaan racen. Terwijl ik mij omkleedde in 'het aquarium' zag ik ze rijden: Een kalend druk mannetje met geel Roces jasje die alle oude mannen eraf reed. In zijn kielzog een bebrilde geweldenaar die stevig zwetend onvermoeibaar zijn spoor volgde. 'Shit! Concurrenten voor de koning', was mijn eerste gedachte. Het kleurrijke duo leek hetzelfde te denken toen aansloot bij hun temporondjes. Die avond werd er keihard gestreden. Wie als eerste overeind ging had verloren, zo was de stilzwijgende afspraak. De strijd eindigde onbeslist en zo hielden we elkaar een aantal weken in voortdurende spanning. Het was een soort mini-marathoncompetitie.

De twee tamelijk unieke figuren van de Jaap Edenbaan werden mijn vrienden. En zo heb ik de laatste jaren nog wel meer kleurrijke types leren kennen die een plaats in mijn leven hebben gekregen. Daarom blijf ik hier, om al die types van een ietwat aparte slag.

PS De twee hardrijders zijn lid van het snelrolteam. Een skeelerteam met typische mensen uit Amsterdam en omstreken. Let op zaterdag bij de marathon in Amsterdam. De snelrollers zullen langs de kant staan, luid schreeuwend en Jagermeister drinkend.

Alle Columns van Jouke Hoogeveen:

Persoonlijk Record (9 oktober 2009)
Hoe is het nou in Amsterdam? (23 oktober 2009)
Melancholie (6 november 2009)
Partner Pijn (20 november 2009)
De tombola van de B-divisie (4 december 2009)
Afscheid van de Westertoren (18 december 2009)
Priesters in het Peloton (1 januari 2010)
De Tocht (16 januari 2010)
De Fringale (1 februari 2010)
Stakker (12 februari 2010)
Meedoen (26 februari 2010)
Grijze dagen (12 maart 2010)