Orgasmisch

geplaatst vrijdag 2 november 2007 om 09:24:00 op Schaatspeloton.nl

Martijn Kromkamp is, namens Beelen Sloopwerken, aan zijn zevende seizoen bezig als rijder in het A-peloton. In die jaren was hij goed voor enkele podiumplaatsen, daaronder ook twee medailleplekken bij de Nederlandse Kampioenschappen op zowel kunst- als natuurijs in 2004. De 27-jarige inwoner van het Friese Wolvega is tevens de zoon van oud marathoncoryfee Jan Eise Kromkamp, waarmee hij ook nog twee jaar samen op het hoogste niveau uitkwam. Bij zijn vaders afscheid nam Martijn symbolisch diens, toen nog vaste, beennummer 26 over. Vanaf vrijdag 5 oktober zal Martijn Kromkamp op Schaatspeloton.nl zijn belevenissen en overpeinzingen delen met de lezers.

Je kent het wel, dat gevoel van een verpletterende urinelozing na het 3 uren te hebben opgehouden tijdens een lange duurrit bij 3 graden boven nul en lichte miezerregen. Op het moment dat je staat (of zit natuurlijk...) te kletteren kan de wereld je gestolen worden. Het enige dat telt is het heerlijke gevoel van die langzaam leeglopende blaas. Zeer aangenaam, zo zou ik het willen noemen. Bijna orgasmisch. U snapt over welk gevoel ik het heb?

Zo voelt het nou ook als tijdens een training of in een wedstrijd alle klappen raak zijn. De timing is goed, precies genoeg druk, goede hoeken, geen pijntjes, alles klopt. Dat gevoel.... Heel soms is het er. Zelden eigenlijk. Maar als het er is, herken je het gelijk. Dat is het gevoel dat je het liefst altijd zou willen hebben op schaatsen, maar hoe kom je eraan? Wat is er nodig om dit gevoel op te ervaren? Ik zou het niet weten. Maar mijn vader heeft altijd gezegd, dat als je in een training merkt dat je dit gevoel hebt, je gelijk van het ijs moet gaan. Ik hou me daar zoveel mogelijk aan, maar het gevoel is er zo zelden. En als het er is, dan wil je het voelen. Niet een kwartiertje, maar een uur! Of liever de hele dag! Maar zo werkt het helaas niet. Dat gevoel verdwijnt meestal weer net zo plotseling als dat het gekomen is.

Praten over hoe schaatsen voelt is eigenlijk net als praten over hoe seks voelt. Kun je het omschrijven? Zou je het wel omschrijven? Wil het Ã¼berhaupt omschrijven? En toch gebeurt het veel in onze sport. Er wordt bijna net zoveel over gevoel gesproken als over materiaal, techniek en trainingsvormen. Meer dan in welke andere sport ook, praten schaatsers over hun gevoel. Ook met trainers wordt erover gesproken. Veel trainers hebben zelf nooit op hoog niveau geschaatst en zijn technisch geen wonderkinderen, laat staan dat ze ooit dat magische gevoel hebben gehad waar we het over hebben. Dit zegt overigens niets over de kwaliteiten van de trainers... Ik heb goede trainers gehad die zelf nauwelijks kunnen schaatsen, maar deze mensen begrijpen niet welk gevoel dit is en hoe dit werkt.

Mijn boodschap aan alle schaatsers die zoeken naar dit magische gevoel is dan ook; hou op en zoek naar je eigen gevoel. Praat er niet over, want het is niet onder woorden te brengen. Hoe graag je het ook wilt en hoe makkelijk het ook lijkt. Ieder mens interpreteert een gevoel namelijk anders en we verwoorden die interpretatie ook nog eens verschillend. Dus waarom zouden we erover praten als we elkaar toch niet begrijpen?

Ik zorg er in ieder geval voor dat ik mijn eerstvolgende duurrit vertrek met een volle blaas. Dan heb ik tenminste deze week weer dat heerlijke gevoel gehad, want op het ijs is het er nog niet.

Alle Columns van Martijn Kromkamp:

Verrassing (5 oktober 2007)
Koning Jan (19 oktober 2007)
Orgasmisch (2 november 2007)
Het echte werk (16 november 2007)
Vrouwen... (30 november 2007)
De eer aan wie? (14 december 2007)
Goedemorgen... (28 december 2007)
Zomerzon (11 januari 2008)
5 euro! (25 januari 2008)
Zware weken (8 februari 2008)
Skippy Skibril (22 februari 2008)
Het zit erop (7 maart 2008)
Op rolletjes (21 maart 2008)