Persoonlijk Record

geplaatst vrijdag 9 oktober 2009 om 08:22:46 op Schaatspeloton.nl

Jouke Hoogeveen is een 30-jarige Pedagoog uit Amsterdam. Daarnaast skeelert en schaatst hij op het hoogste niveau. Zijn talent om lang door te kunnen bijten komt goed van pas op lange wedstrijden op asfalt en ijs. Zo won hij vorig seizoen de 150 kilometer op natuurijs in Zweden. Jouke Hoogeveen is geboren in het Elfstedenstadje IJlst, maar woont sinds zijn studietijd samen met Femke Roemer in het centrum van Amsterdam. Als pedagoog begeleidt hij kinderen met een autistische stoornis. Pas na zijn studie is Jouke Hoogeveen gaan schaatsen. Hij was direct enthousiast over de combinatie van keiharde competitie en gezelligheid binnen het marathonschaatsen. Dit jaar is zijn derde jaar op het hoogste niveau. Ook dit jaar zal hij weer azen op een hoofdprijs, liefst op natuurijs. Vanaf vrijdag 9 oktober zal Jouke Hoogeveen voor Schaatspeloton.nl om de week zijn gedachten in een column vatten.

âWaar is de start van de 5000? Je moet toch van baan wisselen elke ronde, waar en hoe dan? Wat zijn die grote blauwe blokken op het ijs, kom je daar niet tegenaan? Hoe weet je dat je klaar bent? Wat is dat voor bandje, om welk lichaamsdeel moet ik die plaatsen?â Het regende vragen afgelopen week.

Trainer, ploegleider en ploeggenoten keken verbaasd op na weer een domme vraag. Omdat men elkaar op een trainingskamp voortdurend in het ootje neemt, nam men mijn vragen niet altijd even serieus. Maar ik stelde de vragen niet om grapjes te maken. Was het maar zo. Die vragen werden gesteld uit pure onwetendheid. Ik moest ze stellen om een klein stukje onzekerheid over wat er die dag zou gaan komen weg te nemen.

Natuurlijk heb ik Sven Kramer op tv schitterende 5000 meters zien rijden. En ook in het verleden heb ik Koss, Zandstra, Ritsma en Veldkamp op deze afstanden zien schitteren. Mijn ogen waren toen echter nooit gericht op de regels van de 5000. Ook in de tijden toonde ik nauwelijks interesse. Slechts de techniek van deze legendarische mannen werd door mij keer op keer, jaar na jaar ademloos bekeken. Misschien zou ik daar ooit iets van kunnen leren.

Toen ik 7 jaar geleden begon met schaatsen heb ik een vrij radicale keuze gemaakt. Ik wilde marathonschaatser worden. Wanneer ik me goed zou ontwikkelen meende ik het in een aantal jaren wel te kunnen schoppen tot B-rijder. Langebaan schaatsen paste totaal niet in dit plaatje. Langebaanschaatsen was voor mannen met soepele krachtige lichamen. Iets voor mannen die snel waren, mannen die koningen van de coÃ¶rdinatie waren. Het leek me daarnaast iets voor types die meer geÃ¯nteresseerd waren in de kleur van hun Oakly-bril, dan in het contact met mede schaatsers. Niks voor mij.

Afgelopen week ging ik op trainingskamp met mijn marathonploeg windkr88. Nietsvermoedend stapte ik in de gezellige windkr88- bus. De stemming zat er goed in, iedereen had zin om flink te gaan trainen op het superijs van het Gunda Niemann-stadion. Toen het na een paar uur onderbroekenlol even stil was in de bus zei Bram Sikma, mijn trainer, ineens: âDat wordt een mooie wedstrijd op de 5km. Jouke Hoogeveen tegen Tristan Loy'.
Wat? Langebanen? Ik? Tegen superstayer Tristan? Ik lachte vrolijk mee en deed of ik zin had in deze beladen confrontatie, maar van binnen kromp ik angstig ineen. Ik had nog nooit een langebaanwedstrijd gereden. Dus nog nooit gestart, gewisseld en gefinisht. Ook het vooruitzicht om kansloos ineen te storten tegen een ontketende Tristan joeg mij danig op stang.

Hoewel ik de hele week huizenhoog tegen DE wedstrijd op bleef zien, heb ik me toch zo serieus mogelijk voorbereid. Het trainingsschema van de week werkte naar de wedstrijd toe. We oefenden starts en trachtten snelle rondjes te rijden. Het commentaar dat mijn starts erg langzaam waren maar dat dit coÃ¶rdinatief een goede training voor mij was deed me nog meer tegen de wedstrijd op zien.
Op vrijdag zag ik op het aankondigingbord van de wedstrijden dat het geen geintje van de ploeg was. Jouke Hoogeveen vs Tristan Loy stond er geschreven. De nacht voor de wedstrijd kwam ik in slaap met een paar glazen Aromatique. Een Jagermeisterachtige Thuringer specialiteit tegen slaapproblemen.

Toen de wedstrijddag eindelijk aangebroken was, toog ik eerst opnieuw naar het wedstrijdbord om mezelf ervan te verzekeren dat het geen boze droom was. Huh? De agenda van de wedstrijden was veranderd. Jouke Hoogeveen tegen Bart de Vries stond nu aangekondigd. Dus gewoon een lekker wedstrijdje tegen mijn slaapkamergenoot? Ik voelde competitieve gevoelens in de plaats komen van angst en onzekerheid.
De 5 reed ik een in roes. Mijn start was langzaam - 21.3 - maar daarna kwam ik in een Zen-achtig ritme. Het was machtig mooi om in een direct duel Bart proberen te verslaan. Terwijl we naast elkaar om het hardst door de bochten stapten kwam een vertrouwd (marathon)gevoel opzetten. Ik loste Bart. Langebanen is best leuk als het goed gaat. Tijd: 6.46. Mijn eerste PR was een feit.

Alle Columns van Jouke Hoogeveen:

Persoonlijk Record (9 oktober 2009)
Hoe is het nou in Amsterdam? (23 oktober 2009)
Melancholie (6 november 2009)
Partner Pijn (20 november 2009)
De tombola van de B-divisie (4 december 2009)
Afscheid van de Westertoren (18 december 2009)
Priesters in het Peloton (1 januari 2010)
De Tocht (16 januari 2010)
De Fringale (1 februari 2010)
Stakker (12 februari 2010)
Meedoen (26 februari 2010)
Grijze dagen (12 maart 2010)